Netgedichten

netgedicht (nr. 45.672):

VERGANKELIJKHEID

en dan valt zacht
de adem van de nacht
als een deken om je heen
terwijl je tracht
de splinters van je ziel
weer aan elkaar te lijmen
smacht elke vezel
in je vege lijf
naar een vleug erkentelijkheid
teken van herinnering
aan een ver vervlogen
en te vlug verdampt
roemrijk verleden
nog sta je triomfantelijk
kantelen
van je vervallen slot
te strelen
met een gebroken lans
in je uitgebeende hand
dit land
heeft je veel te vroeg
tot bruid genomen
en je sluier
hangt mistroostig
in voortijdig
van hun tooi beroofde bomen