Alle inzendingen over zonder zwaarte

Je handen die krommen De beide ruggen zijn gericht naar de zwaarte Naar het gezicht van de Aarde Naar de grond en het felle licht Twee levende kommen onder de kin geplaatst Twee kuiltjes met tranen Evenredig veel namen, ogen en haken. Het verleden verzonnen behuild, geproefd en geslikt De vergissing losgelaten……

Teder als een vlinderziel in het witgewaad van de langste nacht streek geruisloos neer haar lichte lot en verborg zich in de lijnen van zijn hand Nooit eerder voelde hij zozeer de zwaarte van een stil versterven Vrij zocht hij toen te staan en in de schaduw van Saturnus en maan boog hij het hoofd en kuste haar…

Wat is er in de lichtheid van mijn leven overdag dat het betaald moet worden met de zwaarte van de nacht? Dat uit het hijgen van mijn borst, uit dat moeras, uit van mijn dromen de benarde damp de kracht getrokken moet voor lachen?…

Licht dat geen zwaarte heeft, Licht aan het zwart ontzweefd, Licht dat mijn kennis wijdt Met zijn doorschijnendheid, 't Rijm en mijn maten draagt, Dat wie ze leest zich vraagt, 's Avonds bij lampenschijn: „Kan dit de dag al zijn?" 's Morgens bij zonnegloor: „Volg ik een leeuwrikspoor?…

Het mooiste, diepste Verloren dat ik had, Kind uit mijn eigen Lichaam voortgekomen Ten prooi gevallen Aan zinloos verkeersgeweld Geeft zwaarte aan mijn Leven, ondraaglijk soms, Laat mij voortdurend Achterover hellen, Het verleden dat Mij zwaar naar achter Trekt, met mijn gezicht Naar haar toe, met mijn Rug naar de toekomst…

de tocht langs zwarte zeeën en vreemde rivieren voert niet naar de plaats waar alles weer goed komt waar zwaarte in gewicht te vangen is een handbreed aan dagen laat vroeger stapvoets over de brug verdwijnen naar de overkant van verloren tijd een bittere schreeuw vernielt de keel: bevestig ons…

in de stilte van de morgen als de zwaarte nog aan bomen hangt het zwart van nacht zich lichtend keert in weer verwachten van een zonnedag voel ik de spanning die het onweer bracht beladen dragen bladeren nog hun regenlast pas als een lichte wind de takken suizelt breekt toch de betovering lost magie in nieuw beginnen op…

als waarheid gelogen is, het leven zich tot stikkens toe verdicht te erg om te gedogen, keer ik mij tot mijn eigen kern, trachtend de zwaarte te verlichten en zo de waarheid te belichten van de omgekeerde leugens, mijn blik gericht op een eindeloze kim zoekend in een queeste om mij voltooid te voelen en bestand wens ik het allermeest…

Doods het erf Het licht vergeeld Vogels die moeizaam De dag bezingen En hakk'lend slechts Hun woorden zingen Om in 't donk're avondrood Zwanger van zwaarte Ongerust slapen te gaan Een lome nazomerdag In september Thema: zonsverduistering, september 1961 Bron: I. van der Wal, docent geografie…

Strijdig met steen en straat, lichtvoetig als kaalheid van tong en tederheid van wijs te maken vreugde, voortijdig en flinterdun Gapend over kloven, onttrokken aan oog en zwaarte, zich gewaar van wenselijk dieptezicht. Of onwaarneembaar, tenslotte…

In mijn binnenst stampen beesten Samen met het ontluisterd licht Ik heb mezelf van nog geen ding bevrijd Ik zie het verre water blinken Het gras gloeit op dooft uit is donker Er is geen einde en geen begin aan deze nacht O hand schrijf door totdat de vingers zijn verbrand Ik heb geen lichaam en geen zwaarte meer Ik wou zo rustig zijn en…

om er dansend voort te gaan geen vaste grond noch hard bestaan en ook geen vleugels nodig voor een gang door mijn heelal nooit zou ik ter aarde vallen zo oneindig licht werd enkel waargenomen als een felle schicht in wolkenloze nachten zonder zware gedachten koos ik voor dit zwarte gat om uiteindelijk te weten wat een mens aan zwaarte…

Als ik verdrink in jou en opgeblazen bovendrijf laat mij dan schommelen bewogen door het water Lekgepikt door de vogels opnieuw van zwaarte vervuld zink ik voor bodem en aal word ik fossiel voor later Jij maakt de tonen los in mij zoemt laag en hoog en rond jij wierp het anker uit ik legde aan in jouw schoot…

letters brieven woordenwisseling kennismaking gezichten glimlachend aarzelend doorbraak overgave goed gevoel veilig gevoel wegkruipen tevoorschijn komen zonder maskers façades met openheid-klaarte weg zwaarte jij ik wij zij aan zij vrij…

er stond een vogel op een paal één vogel maar en verder was er niets; ik telde overkanten langs de lijn- geen één hetzelfde slechts het zijn der bloemen kleurde vaag mijn tas verdroeg gestaag de zwaarte van een lome dag: haar buitenkant verstoft van binnen lag een oud gebaar zwaar ademend benam ik haar gewichtig wat er lag…

Lichtkind, dat met zwaarte spot, Wilt ge als mijn schildknaap naast mij rijden, Vreugdwaarts, tot het eind der tijden, Naar de burcht van God?…

Hoe het ene woord spreekt met het andere zich verzet tegen de zwaarte van het schrijfpapier hoe de zin spreekt tot het punt of net erover in het niet gezegde zo willen mijn gedachten vloeien van mijn pen op het blad en terug in mijn ogen waar ik ze als mijn eigen jong liefkoos en verorber soms terug uitbraak. © Rudi J.P.…

Och zwaarte van ver-ge-leden tijd, pak maar je biezen want het kind staat op om wervelend te dansen in haar volwassenheid!…

wie zijn we zonder herinnering geen mens geen wezen we leven dan letterlijk in het moment wat voor sommigen wordt gezien als het hoogste streven voor sommigen geldend als de ultieme wens: de zwaarte van herinneringen en leven even te vergeten maar wat als je in geen enkele herinnering meer kunt lezen wie je was of nu werkelijk…

op de heenweg lijk ik te verdrinken in neerwaartse stromen ik daal in weemoed af om diep te zinken en weer boven te komen de laatste druppel valt met onbedaarde zwaarte in een lentebries bij vlagen de tijd achterna, fris herboren als voorbije dagen ik doorwaad poreuze aarde tot innig hemelgloren wat wilde ik je ook alweer vragen…

de diepte in je ogen de stilte in je stem de zwakte in je omhelzing maakt dat ik je ken de zwaarte in je stappen de leegte in je hart de schelheid in je schreeuw maakt mijn leven hard de leegte in je hoofd de zachtheid in je kracht de ruwheid van je vingers maakt dat ik naar je smacht maar meer dan deze dingen de liefde in je haat…

schimmelgeurend zucht de weg een lange gang rond oude buitenwacht de nacht verduurt de maan niet meer als het raam geen uitzicht biedt geniet zijn zwarte gat van alle boze dingen kenteringen in een plas brand een kaars tussen de was schroei diens oude luister weg en zwaarte zal van daar verdwijnen als ik witte bloemen leg…

zij staart mij aan in feite belet zij mij te kijken naar haar ontklede lijf waar de voeten zich ook nog als het ware in helder water verbergen hoor ik van achter haar veelzeggende blik; zie mij niet en probeer mij niet te verklaren in haar pose ontwaart zich enige zwaarte van de ziel voor mij waarneembaar doorheen haar naakte vel daardoor…

ik zag je spreken in bewegen je vingers, hand een armgebaar je nam me mee met ogen die in kleur hun woorden in me schreven gebogen schouders lijnden de aksenten maakten zwaarte drukkender dan wensen in je heupen vloeiden zinnen tot herinneringen aan verbonden zijn in een onmogelijke lijn je beende weg met ons gesprek in…

aan zwaarte voorbij dans ik lichtvoetig met ogen gesloten ingekeerd, toekerend naar jou, mijn lief jij die mij roept een glimlach ontluikend een wals van vreugde langs mijn lippen voel mijn tasten kom in mijn sferen kosmos ademloos in tedere verrukking om jou mijn lief kom dan, zing mijn lied stil…

hier hangt een jarenoud verdriet 't kleeft aan foto's en aan stoelen een zwaarte die je eigenlijk amper ziet maar daarom des te meer kunt voelen men zegt dat hij veel teksten schreef en dat hij woonde in gedichten maar uiteindelijk eenzaam achterbleef zoekend naar rijm en vergezichten hier hangt een jarenoud verdriet…

onze geheugencellen verhuizen traag nestelen ze zich in en rondom het hart we herhalen onze levens met woorden foto's en zoveel afgedwaalde herinneringen achterwaarts trekken we ons terug uit het leven we wonen meer en meer alleen voor het venster waaiert de beuk in lichte vreugde tegen alle zwaarte in de kraanvogels vliegen over…

niet dat ik daarom vroeg en het licht mij het bed uit joeg was het mijn geweten die dat vroeg of is er iets waarom ik niet loeg ja, wellicht de naweeën van de kroeg aanvankelijk het schone nog voor de boeg later was het de zwaarte die ik huiswaarts droeg velen kennen die weg, dat gezwoeg ik was dronken van al die gedichten zware, luchtige…

steeds schroeit slecht nieuws langs kwetsbare plekken ik heb niets om ze af te dekken mijn stenen schreeuwen hun vergeten uit in de woestijn van mijn leven ik heb ze achter gelaten omdat ik hun zwaarte niet meer kon dragen want de meute jaagt de schaduwen na van verblekende sterren ik ben de eenling zonder taal die stilte spreekt…

Je bent meer dan jouw problemen ik zie de ontwikkeling van jouw ziel in de balans van licht en zwaarte door plotselinge momenten zonder vooroordelen is jouw lichaamstaal vol van volledig begrijpen je brengt iets waarop het levensboek kan leunen daar is alles tezamen in universele spiritualiteit herken ik jouw gevoelsleven nu de avond…