Alle inzendingen over eenzaamheid

jij praat ik luister ik probeer te praten jij zit erbij te gapen was ik maar met iemand die naar mij luistert ik voel mij alleen eigenlijk ben je een blok aan mijn been alleen praten over jezelf over figuurlijk gesproken over je zere teen je kost mij alleen energie was je maar een beetje sociaal en niet zo asociaal om mij niet uit te…

Als een vuurtoren fier en ferm zo sta je, kaarsrecht overeind zo zie ik je aan de einder licht uitstralend alle kanten op, uitdelend aan ieder om je heen wie kent het donker de leegte binnenin je eenzaamheid, het weifelend begin?…

Zwart als de nacht, Zwart als je op iemand wacht. Ook al weet je dat het nooit zal komen Je blijft en blijft maar dromen, Over de stemmen zacht. Zwart als de zee, Zwart neemt je mee Naar de tijd waar je nooit meer zal zijn En ook al doet dat soms pijn, Soms is dat oké. Zwart als de dood, Als je samen met je lotgenoot de duistere diepte…

Overgeleverd aan de luie warmte van het haardvuur flakkert het schimmenspel als obscuren op late druilerige avonduren, doodse meren van sissende zielen tegen een klaagmuur. Een mijmerend zuchten van vale gezichten, uitgeleefd, vergeten en vergaan. Bedwelmende gedachten, waar ze neerslaan: jeugdige vrienden betoverd tot dwaallichten. Een…

Wanneer niets gedaan kan worden, wat moet een mens dan doen? Wanneer die zware steen toch valt, in onze rimpelloze vijver. Wanneer we schreeuwen als een beest, maar er niemand is die naar ons luistert. Wanneer ons hart klopt in onze keel, en onze ademhaling stokt. Wanneer onze radeloze angst, de zon verduistert. Wanneer niets kan worden…

Ik heb een huis Het huis dat ik heb is mijn leven. Wat ik gedaan heb. Wat ik ben. Ik vraag geen mensen bij mij thuis. Ik weet dat wie koffie bij mij drinkt zich later ophangt. ----------------------------------- uit: 'Vrijgezel op kamers', 2003.…

en dan rollen er tranen zijn ze van jou of zijn ze van mij tranen der herkenning het diepe gevoel van er alleen voor te staan ze is maar één telefoontje ver…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

De gang en de deuren zijn wit; Gebroken wit zijn de muren. De stoelen staan er nog en een paar lege dozen. Door het venster kijkt de esdoorn, de gele trossen wiegen en wuiven. Ik ben als een gevallen vogel, vleugellam geslagen kamerheer. Ik tel de dagen in het verleden met scherven van poorten en bogen op de versleten straten in een…

De zon ging stralend onder De zon kwam stralend op Daar lag het dus niet aan Dat ik zo godvergeten was.…

Waar het smeltwater in kleine bergbeekjes langs rotshellingen naar beneden dendert zie ik even een vlinder bij het bloesemleven water verzamelt zich in krachtige stromen naar beneden valt het vloeibaar over de rotsrand kletterend in regenboogstromen tegen de rotswand het water blijft vallen door het eigen gewicht en de vlinder die danst in…

Hij keek stil voor zich uit geplaagd door al zijn kwalen De dood zat hem op de hielen en dwong hem niet te dralen. Dus hief hij het glas om nog eens te kunnen proosten met niemand in de buurt die hem zou kunnen troosten.…

Waar ben je nu als wat je bent Wat te zien is is niet gewend Vervaagd door het verdwijnen in de mist Misleid door je schaduw heb ik mij vergist Je contouren leken zo sereen En toch de wolf in schaapskleren als vroeger en voorheen…

Iedere passant die ik bij de ogen grijp, stel ik voor om mee te gaan. Niet ver, geen uren, gewoon een stukje lopen, langs het water, de kade. Ik zeg niet dat ik moe ben, dorst heb, dat er vandaag geen keuze is. Terloops raak ik haar arm aan, zijn hand, en herhaal: gewoon een stukje lopen. De man spuugt, de vrouw slaat om zich heen. Alleen…

De meinacht laat zijn koele droppels neder, ik schuil onder een lispend lindendak, mijn oude hart vindt zijn verlangen weder dat naar de lente geurend openbrak, en vóór mij is het licht der kleine kroeg, daar tiert men bij de hooggevulde glazen, al wat ik vrucht'loos aan het leven vroeg ligt in de simp'le jool dier blijde dwazen. Zij zwetsen…

Mijn hartendief, mijn suikerlief kan je niet meer innig beetpakken noch omhelzen om je warmte te voelen of met mijn tong naar je lippen zoeken want mijn handen doen pijn mijn lichaam trekt aan me mijn hoofd is bij de pijn in plaats van bij jou te zijn omdat ik denk dat je er altijd bent hoop ik dat je op me wacht als ik weer uit mezelf…

Anders dan de zon Zorg je niet elke dag Voor licht in mijn leven Maar sta je soms Ook niet aan de hemel Achter de wolken Geef je je over En laat je me alleen In het donker Toch denk ik ook dan Ook dan aan jou En hoe jij Verwarmd door de zon Mij eenzaam Laat snakken Naar jou Schoonheid…

In het liefdeloze landschap van mijn eenzaamheid Heerst geen beweging die mij bedaart, geen rust Die mij troost of afmaakt als een eerstgeborene. Hoogmoedig vertaalt mijn bloed de tekens, De flitsen over het wrange water van weleer, En draagt de eigenschappen van hem Die zelfs de pijnen van november schuwt. Ellendig, lijf en droom ontkennend…

De zomer wordt geïmiteerd. Motorboten mompelen. Nog meer dan twintig dagen en dan bijt ik mij door wat er overblijft. Ik zwaai naar schippersvrouwen. Genoeg gezien, tenminste, voor vandaag. Ik schrijf straks een brief. Die leg ik op de stapel en verstuur ik niet. Je krullen en je neus. Ik maak een foto van het beeld dat niemand ziet. Drie kinderen…

Voorbij bergen van vragen, wacht een meer van waarheid. Mijn rivier van onwetendheid, stroomt naar een diepe oceaan. Dichters blijven onvermoeibaar dichten. Dolende zielen blijven zoeken naar wegen, waarlangs geen zoekend mens kan gaan. Op zoek naar innerlijke rust. Naar ware liefde en naar vrede. Rusteloos zoeken en op zoek. Naar het…

Voel jij het nu ook, dat spook in nabije verte een werkelijkheid die dichterbij komt in het schrijven van verlegen verzen als in een vreemde taal ademt er liefde misschien te moeizaam voor woorden in zinnen die het intieme vertolken van oude dingen die verhalen zijn geworden en zich gewonnen geven in welluidend idioom voor vlees, bloed,…

(voor Danielle Collobert) Je floreerde als Franse dichteres, je hart maakte geestelijke bloemen en je genoot van een rode lijsterbes. De bijen zaten om je heen te zoemen, omdat je schoonheid nectar bezat. Je werkte bij Galerie Hautefeuille, terwijl je grote inspiratie had en meestal een lege portefeuille. Je was geobsedeerd door de dood…

De vogel eenzaam op het dak spreekt tot de wind om het huis: `Daarbinnen leeft een die is alleen, en toch hoorde ik dat zij sprak.' En dan spreekt de wind om het huis tot de vogel eenzaam op het dak: `Daarginder leeft een die liet haar alleen. Zij zegt het woord dat hij brak.'…

Na een leven in dienst van het communisme sloeg de klok ineens niet meer aan, terwijl het laatste uur toch geslagen had. Haar man, de schrijver Paul Lafargue, beet op zijn droge lippen, sloeg enkele keren tegen de stomgeslagen klok en laadde bibberend het oude pistool, terwijl Laura nog gauw wat spullen recht zette. Haar haren schudde. Laura…

(voor Lore Berger) Je ouders waren gezellige leraren en jij studeerde aan de universiteit van Basel om schrijfkunst te vergaren, want je wilde je literaire ei kwijt. Je vermagerde jezelf en je was down, in de oorlog diende je bij het leger en Basel werd een zeer duistere town, dus pende je een boek, heel integer, maar je zware depressie…

Ik ben een breekbaar geval. Neem nu bijvoorbeeld de slagaderkwestie: een hondsdolle hond mag ik niet met de hand, maar moet ik bepaald met een stok van mij afslaan, nogal omslachtig. Verkeer kan ik uitsluitend ontgaan op oversteekplaatsen, met armgezwaai, ’t gevaar in dit geval hangt samen met de weerstand van het skelet. Ik ben, kortom, een…

Witgrijze slapen omarmen een lief, levendig gezicht een speelse ruwheid verraadt vele onverschillige dagen van ontwapenende ongedwongenheid, zuiver welbehagen verlangen naar weerstand, overbelicht Ogen van zonlicht dagen, half toe, de minnende schemering om een aandeel te houden in vergeten verdriet in leven te houden wat het licht niet ziet…

Witte vleugels breken het prille ochtendlicht aan de einder tussen wolken en zee waar het opstijgt uit het nacht'lijk duister Gedachten rapen schelpen ranke vingers glijden door zand en het zilte schuim vangt dromen waarin alles verloren ging tussen het wit en zwart van woorden Daar buigt de wind zich in haar schoot en zij buigt…

ledigheid is de nog vochtig zojuist gestucte muur en wellicht daarom wel zó kenmerkend voor het gevoel van leemte ledigheid is ook de ruimte die zo moeilijk is te verwarmen…

Ik ben een sterk persoon… Voor de buitenwereld iemand die altijd lacht, iemand die altijd vrolijk is. Maar ook de betweter en de boekenwurm, de nerd en de slimmerik. De eeuwig trouwe vrouw, dochter en zus, en alles lijkt zo ook te kloppen als een bus. Niets is minder waar, ik verberg mijn tranen achter mijn lach. Heb geen zin meer in een…