Alle inzendingen over wereld

het konijn rondjes rennend in het gras, alsof het nooit ooit anders was, zo zacht zou heel het leven moeten zijn, want de wereld is hard, de mensen zijn hard of hard geworden en het dromen moet weer hardop gedaan worden, op zachte voeten, met konijntjes die rondrennen in het natte lente gras- als dat zou kunnen dan kende ik geen…

wat rest is de regenboog ik weet de zon achter mij en de straat is, zoals immer, glimmend nat…

Voor Paul B. Het zijn extreme tijden in secondes wordt over miljoenen beslist ja, dollars en mensenlevens, heel gewoon volle stadions wereldwijd orkanen van geluid op de gladiatoren ”FUCK, KILL, HELL!!” levensgrote schermen overal vol van de onrustigste beelden als je goed kijkt zie je jezelf zwaaien. Het zijn uiterste beproevingen vloedgolven…

Aarde van goud met heldere dagen en zilveren nachten....…

Centrum der aarde, vermenigvuldigingsfactor generatoren in actie, georganiseerd vluchten oorzaak in het heelal, intelligentieverschillen het openstellen verdwenen, leerproces komt op gang velen zullen begrijpen, wij zijn de geroepenen het uit zich overal, in alle lagen der maatschappij eerst nog onwennig, resultaat acceptatie niet meer te stoppen…

De wereld zou zoveel mooier zijn, als men elkander in waarde liet Want waardevol of waardeloos dat zie je aan de buitenkant niet. De wereld zou op haar mooiste zijn, als mensen groeten zonder venijn Maar stel je nou eens voor dat het altijd vrede zou zijn.…

Eén wereld daar: network camera op Leiden hier: introspectie Boudy-de-Beauregard terugluisteren Rotterdam Nachtrijder nu en toen dagpauwoog hier en nu waar komen lijnen samen hier: convergerende- mijn selectieve perceptie hoe anders?…

's nachts in mijn dromen smeken ze om aandacht strekken hongerhanden met lege bedelnappen zonder een kruimel brood zie mij, hoor mij ontken mijn menszijn niet hun ogen kijken mij aan getekend door wreed lot geschokt schrik ik wakker…

In 't gewezen huis van Gods dienstbaarheid verhalen ver en nabij verleden, samen met krachtig, verrassend heden, over schone kunst en daagse nijverheid. Beeld en schilderij, geëerd in elke tijd, zijn verblijd door bedachtzame schreden, die ook gaan naar dat wat mensen ooit deden: arbeid zonder roem, maar zeer toegewijd. Peinzende muren omsluiten…

zo veel emotie te veel verdriet hangt hier rond en er is veel pijn…

de wind waait door je haar je bent verrast alsof je je hoed kwijtraakt, afgestaan aan de wind, je bedankt haar voor deze koele onderbreking, en loopt daarna weer verder in de traagmakende zon, bezweet en langs de hoge bomen richting de boerderij, naar boer Jansen, kijken of daar wat te doen is. Koeien kijken je verbaasd aan en schapen…

Verdeeldheid tussen mensen Tussen lief en leed Decennia lang Hoop en wanhoop Kennen elkaar als geen ander Hand in hand Gaan zij gezamenlijk door het leven Wij zijn van de aarde Waar alles samenkomt en een geheel vormt De maatschappij is verscheurd Laat de kracht van de aarde Van het samenzijn Terugkomen in het leven Laat mensen…

tranen je hebt het soms moeilijk en laat zomaar een traan emoties komen los met de beweging in het gezicht ook is er wel eens troost als het even mee zit maar als de zon schijnt en het is gaan regenen komen gedachten en emoties kleurrijk bij elkaar…

na regen komt zonneschijn je hebt het soms moeilijk en laat smoms zomaar een traan emoties komen los met de beweging in het gezicht ook is er wel eens troost als het even mee zit maar als de zon schijnt en het is gaan regenen komen gedachten en emoties kleurrijk bij elkaar…

Als God zijn woonplaats kiezen mocht zou dit geen religieuze woonplaats zijn Ook geen plaats waar elkeen om vocht maar aan het einde van iemands Latijn Als God zijn domicilie bepalen mocht waar hij kon uitrusten van geleden pijn Schiep hij de plek waar niemand zocht om er eventjes gewoon zichzelf te zijn Als God zijn woonplaats bepalen kon…

Vanuit een verloren stilte, boren miljoenen zielen zovele gaten in gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin de onmacht wordt beleefd. Wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft smart van arbeid aan ieders handen, geronnen de harten van rechtvaardigheid…

daar, waar wolken schuiven voor het licht dat elke dag het oosten onderdompelt in de zee daar leef ik, bijna gestrand voorbij de duinen in onmetelijk zand…

Kom muze, zing me van de man die Gods wijde velden niet bewandelen wilde. Werd hij niet te vroeg begraven? En zijn lichaam, koud en strak, was het niet nog warm toen wij zand over hem schepten? De wereld is, in haar simpelheid, nog voor menigeen complex en haar draden, over weg en drassig pad gespannen, zijn als struikeldraad. Vrouwlief…

wachtend op een nieuwe tijd stralend vanuit ons gouden hart wetend in de kosmische cyclus lijdend door de pijn verward hopend op een nieuw leven strijdend door de duisternis wakend over liefde en leven biddend voor de Apocalyps stervend in de ban der tijden vechtend in het hemelvuur hopend op een goede afloop terugkerend naar de natuur…

Als onze aarbol meer land, minder water had, dan zou de wereld nóg ingewikkelder zijn, des te heviger twisten.…

aaneengeregen woorden vormen zinnen van een boek waarin vroegere tijden nog witte strikken droegen werd er nietsvermoedend aan stoelpoten gezaagd zij die het gezag ondermijnde verraadde degene voor wie het levenslicht niet bedoeld was ideologieën door de strot geduwd maakte van de mens een beest met swastika als leidraad…

Waar ik nooit aan heb gedacht Wat kan, wat je niet verwacht Violet paars en aubergine kleuren pracht Het kwam diep uit het binnenste van moeder Aarde Ver naar hier gedragen door de lucht Met veel gedonder en gezucht Te laat en doodop De zonsondergang bijzonder Met dank aan IJsland Was ik daar maar gestrand.…

hoge poorten blijven gesloten niemand begrijpt me gevoelens veranderen veranderen mij iedereen is anders in deze te grote zee reikt niemand mij de hand echoën golven tot in de verte grote dieptes blijven onbereikbaar drijf onbegrepen naar waar jij je verborgen houdt onder water wil de hemel mij niet niemand geeft een zier kabbelt…

In hemelsnaam, gerechtelijke dwaling. Een ijskonijn dat in molenhopen zacht haar eigen pootjes kust. Hoe ben ik hier gekomen? En als ik dan de heenweg ben verloren, ben ik dan niet zondermeer mijn doel ook uit het oog verloren? Ik wapper mij met mijn agenda wat frisse lucht in het gezicht en zie nog door de zonnewering: licht. Fel licht…

Kon ik maar zijn zoals de aarde, woordeloos, meeslepend, alles omvattend, temperamentvol of loos,van iets van alles en niets van niets wetend, maar zie wat ik gedwongen ben te zien, de gestileerde tijd van op- en ondergang, hoofdpersoon in eigen overgang, een acteur aan onzichtbare lijnen bewogen in een overladen seizoen zoekend naar…

Jong geroezemoes prikkelt in de ogen, vermengde glorie aan de Nieuwe Binnenweg waar alle dagen veel bijeen te vergapen valt.. de oude sfeer leunt zich loom aan de singels, langs de tafeltjes valt het licht tijdloos uiteen verbrast haar verbeelding op flamboyante wijze aan advocaten en vermeende kunstenaars zonder aanspraken in de nalatenschap…

De dubbele roos verbrak haar spiegelbeeld waar eerder een glimp van verlangen verscheen, handen minzaam haar lippen beroerden. De ranke wereld tot aan jouw lippen zal ik droogleggen achter een dappere glimlach, laten rusten op het kussen van de nacht waar een zwerfkei duizelt met een vlinder elkaar toedekken in tomeloze verbeelding bij…

Langzaam maar definitief Wordt de stam doorkliefd Haast meegevend, Ontsteld omwerpbaar te zijn. Het standpunt niet feilloos Een illusie met wortels Waar leven uit gegroeid is En waarop het loof steunt. Definitie vervaagt De vorm verandert En inhoud verdwijnt Zonder stam om het vast te houden.…

Noordzeegolven vol late middagzon worden overschaduwd door een pas vertrokken Oost-Indiëvaarder zeilen bollen strak naar voren willen sneller dan de houten romp lange spitse wimpels roeren zich heftig: rappe tongen van reuze albatrossen welke zilte luchtstromen proeven kieskeurig de verlangde wind zoeken vroege schemer nadert bedachtzaam…

een roestig ornament op een witgekalkte muur getuige van verlating van een eens bedrijvige cultuur doorstaan het donderen der kanonnen gesmolten ijzer blinkt als bloedstaal druipend nu geronnen nog uit haar hart het doodslied klinkt waar in de Notre Dame uw zuster haar glazen stralen nog immer schenkt siert uw vergane pracht bewuster…