Alle inzendingen over landschap

neem nu een boom, een heel gewone geen eik, beuk of lork, maar doodnormale wilg met treurig lange, harkerige takken aan een verre, mistige waterkant even later een glanzende vrouw aantrekkelijk gezicht en mager lijf en grote, hele grote kanovoeten zij wacht op jouw oor tegen haar bast zij kraakt, wiegt en perst sappen van worteldiep naar…

Welhaast ivoren glanzen ze, de molens van Tarifa. Soms kartels op de smaragden rug van een sluimerende draak, één oog geopend naar de Afrikaanse kust. Dan weer blij wiekwentelend: windvaantjes op de fietsjes van lachende kinderen. De molens van Tarifa; Don Quijote zou er zijn handen vol aan hebben!…

Een draad geweven van hier naar daar, een woord gegeven, een klein gebaar, wat stilte, wat dromen, en lente die komt... de zon door de bomen en alles verstomt.…

Tegen de bosrand ligt in maart nog sneeuw op de hoogten van Büllingen. De weiden zijn nog dor, blauwgrijs de meidoornhagen. Torenspitsen reiken uit boven alleen maar daken. Maar een strakke wind voert de kracht van het voorjaar aan over de zachte heuvels. Geuren en licht, klanken en atmosferen dringen onweerstaanbaar door in dit lieflijke…

De vijver glanst van verlangen. Dode kikkers drijven, Het wit van hun buiken Sterwaarts gericht, voorbij. Met oeroud gekwaak van zomernacht Zwelt de maan En een glazige lis strekt het blad Naar haar licht. Alles dwaalt. Veel donkere vlinders Glijden langzaam dooreen. Alles dwaalt vannacht. Uit het slaapdronken riet Stijgt een lied…

Jouw paarse heide maakt me blij... de groene esch, het weidse ven. Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

zover ik kijk alleen glanzende velden waar paden kronkelen bedauwd met rijp wazig in sluiers geweven kruipt duisternis langzaam op de wijde hemel omgeven door starende blikken een dansende nachtvlinder verdwijnt stil…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

Dit was een wildpad tot voor kort zwierend om diepgelegen hoeven die zich in grasduinen begroeven onder gewassen kiel en schort Gortdroge sikken dwaalden hort de heuvels aan het recht geschoven haar scheuten meer dan eens bestoven door hordes vorsten uit het fort Ze kregen hooimijt van het ploegen zelfs als ze braaf hun kruisje sloegen…

de Maasche Sluizenaren nog na Schiedamsch stokerijen Vlaardingsch schellevispeekel verlopen haringvisserij zo polderig landerig zo vol van uitzicht blik op verre verten zichtbaar grassend land kassen groene plant tuurt ter overzijde pernisse pijpen oliepluimen bij u de Waterweg door 't land men ziet de Watersnood vanaf de wallekant…

veluwse wouden donker en vol gevaren zwervende heidenen als kraaien op rooftocht plunderend met niets onziende wreedheid wind kreunt door takken van sombere beuken en fluistert hees het oude verhaal van moord geweld en wetteloosheid duizendjarige eiken heilige plekken offerplaatsen de bodem doordrenkt met bloed wodan en donar rijdend door…

één dezer dagen keer ik aardewaarts dan zoek ik mij als laatste rustplaats een linkeroever zonder stenen kade waar ook geen houten vlonder hoeft 'k laat er wel het schoeisel achterwege zodat het slib twee naakte voeten kust in gebed laat ik dan mijn sporen achter waar je straks bij laagtij de boot aanlegt daar bouw ik op het droge een stenen…

land geboren uit de schoot van de aarde rijzend uit de oceaan land van tegenstellingen tere bloemen in barre vlakten daarachter de stille krachten van gletsjers op de horizon stil en wit tegen onheilspellend zwart van sluimerende vulkanen land van ijs en vuur van spuitend stoom en eeuwige watervallen dreigende basaltkusten boven je…

Een kleur zijn ogen nu zij wind zijn, het licht uit lucht gesneden. Lang gras, nog levend hooi, verminking waar oogst begint. Ik groef in kleur waar vol de lucht, in wind waar vol het gras van is, in golvend gras, in slapend gras, ik bracht zand aan het licht, verpulverd weefsel, vacht om in te slapen. Blad viel, sneeuw viel de bladeren…

Waar Nederland ophoudt en Bourgondië begint en bronsgroen hout zachte heuvelruggen tint, waar de Geul zich schuurde door het mergelmassief en men bokkeriejers hellevuurde om hun vermeende brandbrief, waar Neanderthalers vuurstenen houwden en vroege feodalers het betere bier brouwden, daar kerfde ik haar naam in de gele mergelrots…

hortende tonnen grijs, slenterend op trompetgeschal slepen hun aangeslagen tanden naar een nakend einde toe de Alpen rijzen – sneeuwig nog, sereen – en bergen hun stijgende lijnen in dalen, weidse valleien; hopen op het ijs en steen een bevroren vloed van weggeëbde dieptes blauw als de blakende einder het gekrompen harnas kraakwit;…

grauwe avondlucht zwanger van regen donkere dennen kraaien krassen de dag nog tot weemoed vlokken roet die de grijze avond proberen te rekken met hun ontheemd geroep enkele vinden een plek de rest zal wel blijven vliegen in de zwarte nacht…

gletsjers stoom en zwavel een donkere dreiging van verre sombere vulkanen en traag gloeiend lavageweld rokende watervallen eeuwig beukt wit schuim op zwarte basaltstranden onder wolken krijsende vogels op ongenaakbare rotsen bloeien kleine bloemen fel rood en paars op de troosteloze aarde eens gloeiend en trillend nu koud en wachtend…

De morgendauw nevelt tijdloos als een pareldeken over het landschap Een stilte kleurt het morgenlicht langzaam in wolken van sereen In al haar schoonheid weeft de aarde parels van dauw aan het gebladerte De zon laat het landschap ontspringen in een fontein van geweven waterdamp Het is alsof de tijd niet meer bestaat alleen de schoonheid…

voor een kind is de horizon onbereikbaar gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat…

kind voorbij de vloedlijn ingegraven, wacht de storm loop van golven bij wind stil weer, hijzelf betrekt geen stelling, hij foerageert tussen duin en schuimrand zeevlam verteert helmgras verkilt hem. hij blindganger, hoort de vloed. hij keert en keert, rent. voor zijn voet blijft wat van het strand rest: verkoold wrakhout, zuigend aszand…

Over groene velden, blauwe meren zo ver het oog aanschouwen kan, waait de wind er door je haren maakt de rust stress vleugellam Daar is water, zeeën ruimte ondanks dat de Zuiderzee is ingedamd vind ik er vrijheid en Van Ruysdael luchten in het schone Friese land.…

Terwijl de zon pan voor pan over de daken klimt strek ik mijn armen tot een oogstrelende hoogte: ontwaken in de luiheid der dagen. Ik staak mijn bezigheden voor een winterse kijk: 3- hoog maakt echt verschil. Ik vergeet mijn verkoudheid en staar pure bewondering uit over het uitzicht dat dit moment te bieden heeft. Nu mag ik sterven…

Vier wilde merries Dood, Droom, Liefde, Wanhoop, hun hoeven scherp gesmeed snijden in zang bloemetjes op jurk vertrappen en verscheuren haar borsten openen, in haar navel dansen en zij verzet zich niet kortademig niet te stillen zij taalt naar altijd meer tragiek in haar gelaat de laatste vlam in stervende stieren zij Virgen de…

Aan het einde van de middag, als de zon langzaam verdwijnt harmonieus kleuren vervagen en mijn horizon verkleint, sta ik dichter bij het leven en lijkt het of dat de tijd, die ons is gegeven, overgaat in eeuwigheid. Dan loop ik met jou over wegen. Praten zachtjes, hand in hand over liefde, over leven tot de maan de zon vervangt.…

Bijna tastbaar is mijn verlangen naar het land de klanken uit mijn jeugd het land van klaprozen korenbloemen en glooiend landschap het land van textiel de arbeid en de natuur het land waar jij en vader leefden mijn land ons land Twente waarvan ik 't volkslied in mijn diepste dromen zing.…

wolken hoog gestapeld tegen de blauwe koepel daaronder het weidse land mondriaans vervlakt spiegeling in strakke vaarten met statige roze zwanebloemen siddering in de zomerwind hooi in groen plastic gehuld ontheemde koeien vergroten de stilte in een levensgrote schildering zijn de vissende kinderen in de strakke natuur die ons nog rest…

de verre horizon gouden korenvelden ruisende halmen eerst blauwgroen dan goudgeel deinend in de wind met rode en blauwe stippen de einder is nu bereikbaar het goud verdwenen strak zijn de gazons bloemen binnen de perken windmolens vlakbij mijn wereld is klein geworden geheimvolle verten verdwenen het kind dat we waren is een waardevolle…

Gegrien beregent Ingeslepen sporen, daar boven: Modderige wolken…. Grauwerig glijdende schaduwen, Over geconstrueerde cementen fundamenten, In prille stilte. Temidden deze benevelde velden, Vol gevallen kilte: Glinsteren gewassen kiezels. Ze roepen toe als edelstenen....…

zilveren breedte onder veeltintig grijze atmosfeer wind brengt huivering in de verte daalt de hemel in schuine strepen neer versluiert de sombere toren land en lucht spiegelen in de trage stroom die drast en sombert het land verwatert en regen ruisend meevoert naar de grijze einder…