Netgedichten

netgedicht (nr. 10.721):

wilg

neem nu een boom, een heel gewone
geen eik, beuk of lork, maar doodnormale
wilg met treurig lange, harkerige takken
aan een verre, mistige waterkant

even later een glanzende vrouw
aantrekkelijk gezicht en mager lijf
en grote, hele grote kanovoeten
zij wacht op jouw oor tegen haar bast

zij kraakt, wiegt en perst sappen
van worteldiep naar blader hoog
gevangen zonlicht slaat zij op
in het hart tegen bederf en ongerief

de boom eens een zaadje op de wind
vluchten verleerd, te veel vaste grond
pompt jaargetijden in en uit, ruist
en een mens, als ik, ontdekt

op die plek een huis uit haar droom
in plaats van een nutteloze boom
fluisteren van bladeren geeft niets
er helpt geen moedertje lief meer aan