Alle inzendingen over emoties

Een mooie herfstdag die vertedert, die ineens weer het hart van het kind doet ontwaken omdat er zon is, omdat de geuren van de herfst niet enkel vergetelheid oproepen, maar ook blije herinnering aan warmte, aan herkenning van de vreugde die ik straks zag in de straat toen een man een vrouw omhelsde en zij juichte tot iedereen het kon horen.…

het lachen in de herfst verleerd bijna vergeten dat het er was als mossig groen en vochtige aarde dat leven doet jouw hand op de mijne de kinderen in de bladeren wervelwindje van leven een zomaar zondagmiddag en nu nu ze groot en bijna weg zijn vallen de bladeren weer slaat regen ongeduldig tegen hetzelfde raam van waar ik je lopen…

Ik heb het onder de zon gezien, dat wat je altijd zult voelen, dat wat je altijd zult weten... Ik heb het onder de zon gezien die intense waarheid van dat wat je altijd zult voelen dat wat je altijd zult weten Ik heb het gezien onder de zon.…

Vandaag ben ik vrolijk en voel ik me goed vandaag word ik blij van iedere groet Vandaag heb ik mezelf hoog en laat me niet denigeren vandaag ben ik slim en ga al mijn fouten corrigeren Vandaag ben ik aardig en praat tegen iedereen en wanneer ik iets verkeerds zeg herstel ik het meteen Vandaag ben ik geduldig en wacht ik zelfs op jou…

Morgen als ik opsta begin ik Begin ik met leven Begin ik met het begin van mijn leven Het begin van mijn gevoel Mijn doen Mijn laten Dan begin ik met het leven van het leven Het leven van mijn leven Morgen…

Vooreerst laat de wind zich horen hard suizend dan weer stil sluipend draaiend en spinnend om uitgebloeide vermoeide gewassen aan te sporen hoe het zou behoren verzet blijkt onuitvoerbaar de wind beslist nu zichtbaar nieuw en herboren.…

Soms verdwaal ik in het labyrint van mijn gedachten als ik denk aan jou plotselinge dood die kwam als een dief in de nacht Geef mij een teken Geef mij een wenk heel subtiel en zacht als ik aan je denk in m'n slapeloze nachten waarin ik soms niet kan bevatten waar je nu bent geef mij een teken maak je eens bekend zodat ik de weg weer…

Denkend aan de woorden en de wachtende ogen die verlaten wat ik niet meer kan bereiken. Of niet kan verzinnen waar de eenzaamheid me dwingt en steeds begint met gebroken vertrouwen. En sporen achterlaat van een gevonden liefde die me altijd wakker maakt en weer laat verdwijnen als de kleuren van de eenzame nacht elke droom uitdoven…

De woorden die ik verzamel lijken op die regen die valt en die ik droom als ik schrijven wil en de druppels me blijven vragen wat ik wens. Geen kleuren maar geluk in een stilte waar de regen me niet meer kan vinden en ik met woorden weer verdwijn naar een verhaal zonder regen.…

Scherven hard uiteengevallen In uitgespatte flarden Nauwelijks te volharden Ogen als watervallen Doorboren de tijd Als herrezen as Wat eens en ooit was Maar niet de waarheid In stilte teruggetrokken Telde hij zijn brokken Verdrietig was hij niet meer Dat was de vorige keer…

De wind blaast duistere dingen, is de houvast kwijt, ik verstond, koos wat wind en zee van de wereld vond, zonder naar de aard te vragen in kerend tij te wagen,groeiden verstilde vijvers dicht met kroos, vulden zich met broze taal die werd gesproken in het holst van een gedachte, een zin werd onderbroken om het water te laten stromen vanwaar…

ik leg mijn hart in de voren van een akker niet opdat de raven het zullen vinden maar zodat het kan groeien onder azuurblauwe hemel zich een nest weet of een beginpunt waar nieuwe dingen wachten zijn geklop over treurnis een zacht bed rust zodat het ritme zal galmen over weiland en water aplaudiserend voor het leven…

Door het lot versneld kwamen gevreesde woorden eindelijk over mijn lippen. Vol vertwijfeling keek jij me aan. Je sloeg je ogen neer, tranen biggelden langs je wimpers. Toen je weer opkeek was dat niet naar je vrouw, maar naar je aanstaande ex. Ik voelde jouw pijn in elke vezel van mijn lijf, zó herkenbaar ... Hetzelfde gevoel als…

mijn hart brandt geen pijn van vallen zelfs niet van overlijden pijn zo schraal als zuur het trekt door je lichaam bij het overdenken het had anders kunnen zijn een verschil van een dag een verschil van een e-mail misschien niet meer ik voel die pijn van niet aanwezig te zijn op die dag dat zij zich haar leven benam…

Het korte contact vluchtig als de wind door lange haren bleef toch voelbaar als de afdruk van lichamen die elkaar hebben verwarmd Zie ik je nog wanneer of waar of wordt dit toch weer een stukje eeuwigheid droom van een dag…

Een beetje gek Ik voel me raar Altijd vrolijk Klein gebaar Super aardig Blij dan maar Nog een keertje? Geen bezwaar…

Ik pluk verlate bloemen uit eigen rozentuin en oogst van schrale malus de allerkleinste appels de rode berberis omrandt het dunne gras in 't veld waar onkruid nog wil bloeien maar muurbloem wacht op herfst toch tjirpt in stille middagzon de krekel mateloos en is de snelweg verderop nog nauwelijks te horen als ik me neerleg bij de…

waar zou je willen ademen tussen de varens tussen de varens waar zou je willen ademen onderde wingerd onder de wingerd waar zou je willen ademen tussen de populieren als het windstil is waar zou je willen ademen onder de linden onder de linden waar zou je willen ademen tussen de golven tussen de golven ---------------------------…

Hoi, daar ben ik weer ik kwam niet zomaar even langs ik hoop dat je nog weet welke dag het vandaag is ja zaterdag ! hallo, ik bedoel de datum kijk even op de steen dan bij de eerste datum nee niet de tweede daar was je namelijk even de weg kwijt we hebben je daarna nooit meer terug gezien achterom kijken kon je ineens niet meer…

Voel je de liefde in mijn woorden die ik zachtjes spreek als ik denk aan jou Zie je de beelden in mijn verhaal die ik je probeer te schetsen met een zacht penseel Hoor je de muziek in mijn woorden of zijn het voor jou valse accoorden Ben ik een roepende in de woestijn in jouw hoofd en raken mijn woorden kant nog wal…

Het is zinloos, ik kraak toch maar je porselein, kras toch maar je huid tot op het bot mijn goedbedoelde pogingen doen mij steeds meer naar lucht happen Ik kom ogen te kort, maar mijn vingers zijn te bang Misschien heb ik je wel iets te lief, mijn lief en misschien duurde ons eeuwig wel te lang Waar was het, toen we vroeger dartelden…

Een nieuwe nacht met nieuwe mogelijkheden: Sesam, open u! Duizenden kubieke meters tarten de vleugels. Het spraakorgaan zegt klik. De memebranen noteren het even. Tikketik. Slik. In microscopische doseringen wordt anoniem geseind en teogebeten. Een mug is minder dan een kik. De aardbol gonst van ons gewemel. Klankkoepel. Keutels. Soms, tijdens…

de spaken aluminiumwolken krassen met plexiglas steentjes de bussen gokken haalt - niet- één rennende scholier aan de oevers van de zinkrivier zuchtende; spugende; jammerende wagens naar de oppervlakte gesleurd achter de ramen- satellietoren, satellietogen van hun baasjes schouders volgend, spinnend verwonderd- waarom is iedereen nog voor…

Zoals mensen je kunnen zien, je kunnen ruiken, en je kunnen voelen zo ben je niet, je bent een andere, anders dan dat mensen van je denken. Want jij bent identiek, Zoals jij is er niemand, Ook al denken mensen van wel.…

een ballonnetje opgelaten losjes in de hand aan een dun touwtje glipte door mijn vingers om het vaster te omknellen met overleg te vieren naarmate wind of wat ook er aan trok terwijl het knotje afwikkelde sneden met elke ruk vezels in hunne afdruk hevige striemen tot diepe wrok toen een lichte bries opstak en onder zo maar een koutje…

hij woont in mijn kamer kleeft al een tijdje aan de muur lijkt hij een wolkje in mijn bestaan op talloze pootjes kruipt hij tussen koude kleren met het vege lijf of kriebelt langs mijn rug ondraaglijk lijden wij sinds ik hem stolpte onder glas na een paar uur geklaard en opgelucht haalt hij eigenlijk adem? beweegt hij trager…

Het huis was leeg en toch.. was daar ineens dat kind. Het kon nog amper praten en nooit had ik het eerder gezien. Pas nu, voor het eerst, zag ik dan dat kind en nam het voorzichtig in mijn armen. Stil hielden wij elkaar vast. Voor de eerste keer begon dat kleine kind te huilen en na al die kille jaren, zag ik toen opeens..mijzelf terug…

ik schud de kussens nog eens op verplaats de vaas een millimeter ook de wijnglazen staan klaar wacht, ik snijd alvast wat kaas de spiegel glimlacht lippenrood als ik haar alweer passeer de klok slaat intussen negen keer ik schud de kussens nog eens op en draai het wijnglas rond en rond proef de wijn, laat haar rollen door de mond en voel…

De regen drupt in mijn ziel en loopt langzaam vol… De rand is minder dan een meter. Ik lig in dat water en probeer boven te blijven maar verdrinken is misschien beter Dan kom ik schoon gespoeld weer boven met een nieuw begin in het verschiet. De put is gedempt, ik durf weer te geloven dat mijn ziel verkwikt is; vrij van verdriet.…

ik heb nagedacht over later als de ijspegels je gezicht bevriezen en niet meer ontdooien zal ik mijn vers voorlezen. als een warme kaars met een gele gloed zal ik één voor één de letters lezen. ik zal bij je zitten tot de lichten doven ik zal je verwarmen met mijn strelingen alles voor je doen om je tranen te stelpen en dan tevreden weten…