Alle inzendingen over filosofie

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Ragfijne werelden in elke druppel huilen zeeën van beloften alles is beschreven, en die liefde vergaat tot stof emoties anders gevormd, tenzij anders wordt bewezen in de bundeling van kleine zielen, dekens mist om in te schuilen slaan hun watervleugels uit in de nevels sluipen onvoltooide verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend…

De dagen verschillen in hun bestaan laten vooraf niet zien hoe ze vergaan. Zal het de dag worden van vertrekken die van nooit meer bestaan kunnen rekken. Zal het de dag worden van de laatste reis een laatste keer dat liedje van die kleine sijs. De dag van leven te overdenken achterstevoren alles nog een keer te voelen en te horen. De dagen verschillen…

ik heb ontdekt dat, het leven in het klad uiteindelijk best goed werkt. ik bedoel: je kan later altijd nog zaken corrigeren een woordje hier, een zinnetje daar: die scène schrappen waarin je in het donker katjes kneep. het woordje - door- vervangen door het woordje vóór - omdat het beter rijmt, ook goed is voor het verhaal, dat je jezelf…

klopt het dat het water nooit meer weggaat en onze ouderdom zal verdrinken, dat elke vezel zonder franje van vlees en bloed is, dat elke wijsheid ooit smoort maar begon met een vraag?…

Ervaren mensen weten hoe. Filosofen begeren wijsheid. Politici weten wel waarom. Socrates verwondert zich. Hij wist wat wijsheid was. Een Socrates ziet alles. Weet van niets.…

Hoe wonderlijk verkeert des werelds vreugd? 't Zoet wordt gevolgd van bittere ongeneugd, En geen geluk, hoe zeer 't de ziel verheugt, Of 't gans ijdel. Wanneer men zich in volle voorspoed vindt, Dan denkt men niet op felle tegenwind; Maar ach! men doolt; want 't los geluk is blind, En zonder breidel. Die gistren noch een tweede Kresus…

Het gaat niet ja het gaat wel maar het kan niet ja het kan wel maar het mag niet ja het mag wel maar men heeft hier niet het recht men is degene die hier staat en die dit zegt. Het plakt zo nee het plakt niet maar het schuift zo nee het schuift niet maar het zakt misschien wel weg en wie zakt mee. En zelfs niet even gaat het want men weet…

*********** ************************* het is heel belangrijk dat de klinkers om en om liggen met je mede klinkers **************************** ***********…

spreek mij lees mij blader in mijn innerlijk bloot droom mijn dromen met open ogen ervaar mij als de vluchtige de immer reizende die zijn nalatenschap aan papier heeft toevertrouwd lees mijn geschriften tussen de regels en weet de essentie in al dat wit dat zich lezen laat door het begrip…

Ten laatste raakte ik verstrikt in aderen van zuiver bloed, een belevingsstuwing diep in het hart, soms te groot, de geest te nauw, of verkrampt en vergrijsd in eigen taal, mijn plaats verkrampt in scharlaken rood met alleen de tijd als onderkomen, het doen te laten als opwaartse druk van zwaartekracht als ik de teugels in een laatste…

Ook nu tijdelijk halfblind wandel ik naar je toe, ik wacht niet, ik volg de geuren van je aftershave die zal je verraden nu ik je met zoenen wil overladen. Je ogen blijven mij trouw, mooi bruin van kleur naast zo onverplicht licht dat ons tot niets verplicht. Ondanks nu mijn slechte zicht zal ik niet krampachtig doen jij niet geschokt om…

Er zullen altijd wel bladeren dwarrelen dagelijks vogels fluiten en elkaar nadoen. Wat dat betreft weet ik dat nu wel zeker. Er zullen natte en droge zelf gortdroge dagen zijn en onweer en plensbuien vallen na straatfeesten mensen dronkentaal lallen. De dag zal als een zee ons dan zacht wiegen ons witjes laten slapen tot de ochtendstond, nu…

Je had gelijk maar wat heb jij nodig. In voor- en tegenspoed is al een feit, eeuwige trouw spelden we niet op elkaars mouw. Zoete woordjes hebben we ook genoeg gefluisterd evenals steeds weer en weer naar elkander geluisterd. Dat wachten is oerouds en uiterst spiritueel. Wat gaat nu nog met lichtelijke ongeduld gepaard heeft leven toch alsnog…

In de hete zomer van 2019 smolt veel, zoals ijs op een knisperende hoorn voor een deel daarnaast vele gedachten die spontaan welden aansluitende dagen die voor de hittegolf telden. De kinderen en de vele oude van dagen ze smolten zonder om clementie te vragen. Pas toen de hitte en hun plan weggetrokken was voelde menigeen zich weer beter…

Wat heb ik in leven van mijn ouders veel geleerd, ook op latere momenten soms zaken weggeredeneerd. Is niet heel het leven een school als rijk gegeven dat wat je al lopend en lerend ook al hebt geschreven. Leven kent al vroeg plaatsen waar jij kinderen gaat krijgen jij stappen gaat zetten en waar jouw tafel lang zal staan, kent allang de plekken…

Onze geprezen ziel sterk of zwak tot aan de Achilles hiel gemeenschappelijk gebruik van riten en symbolen oneindige creatie van de geest, vaak gestuurd in kwetsbaarheid een troost of eeuwenoude vloek, is mij om het even, een bestaan tussen uiterste polen, de draaikolk van de realiteit de queeste van verlossing die ik zoek, altijd…

Op school stonden ze op het bord geschreven. Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn; Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven, De ene werklijkheid, de andre schijn. Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven. Is van de wereld en haar goden zijn. Zijn is, boven die dingen uitgeheven, Vervuld worden van goddelijke pijn. Hebben is hard…

I Ach! niet meer lijden in al ons gedachten! We zijn zo laf van 't onbereikend trachten, we zijn 't ‘bijna’ van alles toch zo moe! Ons dromen zijn we moe, en 't kwade en 't goede zo moe! en al ons nutteloos gedoe, en àlles, - en ons onmacht zijn we moede! - Arm knaapjes in een woud, heel ver van 't huis, die schreien om 't ontrustend…

In de tuin van melk en honing Standvastig en parmant Geregisseerd door het orkest des levens Ruw en nonchalant Daar waar vlinders wiegen Zeeën van muziek Het lauwe water doet verwarmen Zilt en energiek Op bergen van vergetelheid Hard en onbetwist Daar waar handen zoeken Verscholen in de mist…

Zonder diepe dalen zijn bergen minder hoog. Zonder ziekte beseft niemand wat welzijn en wat gezondheid is. Zonder contrast is leven zinloos. Slagen kan niet zonder falen. Liefde bestaat niet zonder haat. Leven is moedig willen balanceren, tussen goed en kwaad. Ervaring is bewustwording. Bewustzijn is contrast. Deuren zijn het, die altijd…

Vergeefs begeerde zekerheden van de brug af gezien heeft dit geen gewicht als die is opgehaald met goede rede langzaam komt terug op de stoel vanuit de vanzelfsprekendheid? Of blijven de slagbomen half gesloten, verkent de toekomst in vele vormen, argeloosheid als vergezicht, de stip op de horizon zijn we zelf, in het gedane verleden…

Het boemeltje maakt geen vaart: ik heb eigenlijk ook geen bestemming. Het landschap ontrolt zich traag aan mijn niet geïnteresseerde ogen, mijn haast om deze trein te halen lijkt nu zo doelloos en zonder zin. De trein schommelt langs bekende plekken, waar hij eens heeft stilgestaan, wachtend op steeds meer bagage en van geen koffer werd verlost…

Het doet er alles toe, de echo’s van wat is geweest zich nestelen op de juiste plaats in een dansende wereld in het avondrood in transparante vleugels aan de horizon verschijnen. een magistrale aftiteling, de omlijsting van een ultiem gedicht, maar altijd onvoltooid , beeltenis van muzen, de verpersoonlijking van het individu die in een…

Er niet meer zijn is onvoorstelbaar. Is vrijheid. Onvoorstelbaar is het huis waarin we wonen. Waarin stoffen wisselen. Waarin dromers dromen. Waarin denkers denken, als vogels in een kooi. Als vissen in hun kom. Dood gaan is weer ongeboren zijn. Zo kan gisteren morgen worden. Zo kunnen mensheden iets leren. Van fouten die geen fouten…

Als we willen weten wat en wie we zijn laat het waaien met de kop in toekomstige tegenwind het uit te schreeuwen in stil geluid in het achterland migratie tussen eb en vloed onderhuids wat we niet zien, niet alles strandt wat we vinden hebben aanrollende golven een eigen naam, benoemde entiteit als ziel van de oceaan, vloeibare…

Wat zichzelf niet in protest laat wegen soms door afkomst en geaardheid onwaarneembaar traag, uitgebaat en toegerust vanuit alle windstreken, het rijpt in de as van de geschiedenis door de dolende zielen opnieuw gedolven, geselecteerd naar kracht of onvermogen, dat lot wat de toekomst in breder perspectief van beleving met een extra…

De aarde vraagt niets aan ontheemden waar de werkelijke wortels liggen om daar van te vervreemden, als voor een ieder de klinkers net iets anders zijn geplaveid, uitgeslepen, verloochend voor een hoger doel, een levensverwachting als de stelen van snijbloemen waarvan een stukje is weggesneden zodat de levensduur langer wordt…

Als de tijd en maat vol zijn het seizoen rijp en de winden gunstig staan, werk ik aan een een wervelende symfonie, in een universele ouverture waarin iedereen zich kan verstaan in natura van alle diversiteit waaraan alles om strijd, oer composities uit de vroegste knal noten van melancholie, ontsproten uit de draaimolen van de…

We kunnen ook in stil verdriet tussen de regels lezen, verlies met door afkomst of afgunst wat we niet van binnen niet willen zien, kloof in een onderhuids gevoel, begrip te laten helen een spiegel van onszelf wat je telkens weer moet herlezen, of dat uur morgen al komen zal? Onbegrip van zin voelt als straf, het licht van rechtvaardigheid…