Alle inzendingen over emoties

De dag schuift langzaam voort zo tussen licht en donker met herinneringen geprangd tussen de zorgen en de vreugden, de herkenning en het heimwee. Langzaam komt het duister maar mijn hart is nog niet tot rust gekomen, de vrede nog niet gevonden, het verlangen niet gestild. De dag schuift langzaam voort en de muziek roept beelden op…

Alles gaat mis Was het maar iets wat ik wist Ik trek het niet meer.. En toch, elke keer.. alweer wondjes, bloed Net of een stem zegt dat het moet.. Een stem van binnenin Die wil en moet zijn zin Een gedachte van dwang Het maakt me zo bang.. Ik doe wat hij zegt Omdat hij me eisen oplegt. Ik moet me verzetten, maar hoe.. Ik word alleen…

Waarom houd ik zoveel van jou Terwijl ik nooit met je praat; Hoezo ben ik aan je trouw, Als ik niet eens weet hoe het met je gaat. Waarom blijf ik aan je denken, Al ben ik bijna vergeten hoe je eruit ziet. Ik blijf maar aandacht aan je schenken En ik weet je reageert niet... Waarom wil ik alles van je weten Als jij je niet eens voor mij…

Zelden kun je accepteren dat ook jij van het leven zult moeten leren Weet iedere opmerking feiloos te keren tot je jouw volmaaktheid weer voelt in balans niet beseffend dat je weer miste een kans, blijf je geloven in jouw perfectie parerend met reflectie, cynisme en hoon praat je jezelf schoon…

Op het luchtbed van mijn dromen rust een ingeslapen ziel die om tien uur was vertrokken na het lichten van zijn hiel en ten prooi aan wat moest komen en de lamme luchten viel Want de lucht hing vol met gieren als aan draadgesponnen lust waar zij klapten met hun veren voor de allerlaatste rust om het onheil te gaan vieren toen hij wegdreef…

letters kromden zich om te kunnen raken geen wit, geen fractie werd onberoerd gelaten zinnen werden verzacht om geloof hard te maken compassie ontfutseld uit goedgelovigheid versluierde regels waaierden vol aantrekkingskracht richting naïef opengesperde ogen die alles wilden geloven wat de harde waarheid ook maar enigszins zou kunnen…

. verdrietig als een kronkelende worm voel ik mij afhankelijk ik kan er niks aan doen .…

Vliegend ver weg, boven land, boven zee, Ondergedompeld in mijn dromen, In elk hoekje van mijn geest, waar ik overdag nooit zou komen. Staand op de hoogste bergen Wat anders teveel van me zou vergen. Zwevend in gedachten om zo al mijn angsten te verzachten. Al mijn twijfels negerend, de rust in me regerend. Voelend de dingen…

Neem hoe haar woorden glanzen neem hoe haar mondhoeken krullen, hoe zacht het achter haar tanden moet zijn, neem elke lieve lach in acht sla geen oogopslag over en vergeet geen moment waarop ze spreekt of zwijgt neem de tijd die nodig is haar te bekijken, te buigen in alle rust, neem ook die in een zak, één beweging en wat stenen nog…

Ik dacht jouw kleuren vervagen in het licht van de zon maar jij blijft een regenboog aan de horizon ik heb de hoop al laten varen het anker gelicht dobber stuurloos richting haven dit onvoltooide schip maakt water…

Ik zou willen dat ik in een lift zat. Een lift die naar één verdieping gaat Waar ik heen wil En alle tussenverdiepingen voorbij laat gaan. Dat alle dingen die ik niet wil zien voor mijn ogen voorbij gaan. En aan het einde van de lift ben ik waar ik wil zijn. Maar als ik daar ben kom ik erachter dat ik er wel ben, Maar dat ik er niks aan heb.…

Had ik willen gillen! Had het willen schrijven, in de kiezeltjes van het Vrijthof. Had het op het beslagen raam van de Perroen willen noteren. Had het in de mergel van het wachthuis willen kerven had het gevoel van weleer weer terug; Giebelig en tienerig... Had jij mij nagedaan? en met de wijsvinger geschreven: I LOVE YOU TO?…

Je ogen glinsteren als kristal, Je lichaam strakker dan strak, Maar je karakter zo rot als een appel.…

Je kijkt me aan, en ik ... ik ben als was in jouw wrijvende handen tegen je hete lijf. Ik schik me naar jouw wensen ben totáál verkocht, leg me erbij neer 't heeft vast zo gemoeten. Je trekt me aan en ik ... ik ben als een mot die onnadenkend afvliegt op de hete lamp. Ik verbrand mijn vleugels aan jouw hartstocht en stort…

Mijn lief kindje, twee oogje's ze kijken mij aan. Mama,sta je op? Nog even schat dan kom ik.. Wil nog niet uit bed, wil dromen, wil nadenken, nestdrang, kruip dieper weg, open heldere ogen. Mama,ben je vandaag verdrietig? Nee, mijn lieve schat, Hoe kan ik zeggen, dat ik even moeite heb, met de nieuw begonnen dag!…

Ik zag je gaan, die straat naar boven. Jouw hand zwaait, nog even...... Even kan ik je vasthouden, dan..weg. Secondenlang Onbewogen. Ben angstig Angstig, om de stilte die gaat komen.…

Jij vertelt over de lente terwijl regensluiers kindergezichten verbergen achter schampere schijn van schuldig verlangen hink, stap, sprong, hink, stap, sprong, laten hakken op grijze stoeptegels klakken een touw draait gevlochten bochten en als inspin nogmaals de grond raakt vertel jij weer over de lente maar nu over onschuldig verlangen…

Wie geeft die vieren altijd weer: is het een man, een vrouw, een heer, een heel jaloerse medeschrijver, occasioneel of echt een blijver? Ik weet het niet, krijg graag de reden: dan wordt er pas oprecht gestreden en niet zo heimelijk vooral want al die vieren zonder tal, ze maken me wel ongerust want wie is hier op wraak belust en gunt…

doelloos dwalen sterren door de nacht ze missen je ogen die verlangende blik tevergeefs zoekt de maan het geluid van je lach want je verdween om voor eeuwig te drijven op de golven van dromen die zich verbergen in elke ster en misschien had je moeten wachten was je droom reeds dichtbij maar je wou naar de schommel om te zweven door de…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat jezelf ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt maar dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht en dat je liefde voor de mensen ineens weer warm en zuiver richt. Je kijkt opnieuw met heldere ogen en blij verwonderd als een kind maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ziel ten diepste raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je denken, voelen, wezen splijt als een bliksem, helder licht, dat vonkt tot in de verste hoeken en dat je liefde zuiver richt tot je weer kijkt met nieuwe ogen, verwonderd bent zoals een kind, maar…

Heb jij dat ook, dat plots herkennen van wat je ergens heel diep raakt in 't klein verhaal dat zomaar even onaangekondigd je genaakt en dat je ziel splijt als een bliksem die 't al doorstraalt en vlammen doet wat tot dat ogenblik verborgen en haast begraven zwijgen moet maar dan straalt heel je wezen helder, je ogen zien weer als een kind…

Kijk dan beide handen gevuld met helemaal jij ooit zwanger van verwachten groeit het nu tot aan de hemel en nog verder groen tekent het naderende voorjaar soms barst het open en blozend kleurt een prachtig boeket de vensterbank…

Rode aders van het bord rakende Drie maal zestig milligram Onehundredandeighty...!!! Nog één game, ik sta al drie sets voor Moet scoren om te overleven De laatste worp, over the top, Bullseye! Pupillen veranderen in kleine briljanten Mijn ogen vallen vreedzaam dicht Een glimlach berust voorgoed in vrede Al winnend verlies ik, einde wedstrijd…

Ik verstopte me voor de zon omdat ik bang was dat zij teveel van mijn gedachten in mijn schaduw zou vinden Want met mijn schaduw leef ik in harmonie ben ik één geheel licht en donker soms enorm groot en af en toe heel klein….…

Rozengeur zuiver zoet douw druppeltjes zo klein Haar doornen messcherp kleuren die prachtig zijn Water blauw water blauw golven deinen er gedwee Helder fris geheimzinnig schitterende woeste zee Wolkenlucht kleurenspel zomaar in beweging gezet Welige vormen welke ogen als een zacht donzen dekbed Hoor die prachtige vogels zwevend spelend…

De simpelheid van woorden gevoel zacht omschreven Diep vanuit het warme hart waar liefde steeds zal zweven De simpelheid van woorden over tederheid en verlangen Beelden verbonden met letters momenten die blijven hangen De simpelheid van woorden door innige emoties gedreven Het stilstaan en het verdergaan zomaar een stukje van je leven…

Die man daar Tegenover mij Het hoofd diep in de kraag De snor Zo morsig als maar kan Die stelt mij zo de vraag Of ik wel met hem mee wil gaan Hij heeft een stil verdriet ’t Gevoel dat ik dat wel begrijp Terwijl hij dat niet ziet Hij heeft gelijk Hij pakt mijn hand Ik kan het niet negeren Dus loop ik mee En ben benieuwd Ik durf wel wat…

Onomwonden wachtend op vleugels Vliegend naar iemand waarop je zolang wachtte Ogen van toen dwalen langzaam naar het beeld van nu terwijl een zenuwachtig lichaam de scherpte van de nieuwe contouren vervaagt. Verlegen ogen toveren de herinnering van toen naar de realiteit van het moment. Gekoesterd verdriet onstaan uit hoop van wat nooit…

zelfs zon kan het niet genoeg verschieten schaduw liegt nachten langer dan de slaap dreiging kijkt achterom en vooruit blijft kriebelen als een schaafwond die niet wil helen…