Alle inzendingen over mystiek

ik werp een handvol woorden in een hoge hoed en roer er met een toverstafje door maar er komt niets uit... blijkt er toch een dubbele bodem in de hoed te zitten wanneer ik de bodem los torn vallen woorden op m'n schoot die ik er niet heb ingedaan bestaat er dus werkelijk nog zoiets als magie…

het is de slang die ik moet volgen maar veel liever mijd zij glijdt in onmogelijke bochten door het aardse slijk de wrede ogen maken geen onderscheid zij bijt altijd het gif van hebzucht is genadeloos in een levenslange strijd zij bood mij de appel aan symboliek voor macht hoogmoed heeft de eerste hap gedaan het paradijs…

als ik bid dan zwijg ik vaak adem buitenaards een soort hunkering naar een bedding met het uitzicht naar binnen. Bidden is voor mij erkenning van onvermogen, het rumoer van binnen is dan oproer in het zand het bloed wordt getemd en de leegte is dan plotseling genade. Voor mij is bidden een eindeloos verliezen in een bodemloos bestand…

zij draagt haar schoonheid nederig…al jong merkte ze de aandacht op. maar die gold alleen haar uiterlijk zij begreep al snel dat het leven zo een stuk aangenamer kon zijn maar zij wilde dit soort aandacht niet. haar hoop dat iemand verder keek dieper keek en háár zag , doofde als een kaars in de wind naarmate de tijd verstreek . ze…

de bomen fluisterden die avond in het maanlicht stonden zij statig en zongen zacht een lied van liefde en verdriet en geheimen doodstil stond hij daar, zijn hoofd schuin, hoorde hen verbaasd dat de bomen wisten alles wisten… was dat niet wonderlijk ?…

Een vroege kamer in maart aan het tapijt kleven de resten van slaap op het kussen de laatste droomsporen waar het duister nog in huist van beneden geurt, niet uitgepakt, de nieuwe morgen naakt stappen we de nacht uit hullen ons in de sluiers van de dageraad we gaan op weg en met elke stap scharniert de poort verder open traag sijpelt…

zag paarden in gestrekte draf van donker naar het licht verleden ging de toekomst aan waarbij zwart werd gewit tijd sloeg vuur uit hoeven die sleten op waarheid en geweten proefde de hel in verbrande luchten een droom die niet vluchtte zij rondden de horizon kwamen galopperend weerom sloten licht met volmaakte duisternis…

je keek me aan een vreemde in de spiegel met mijn naam je ogen zeiden woorden die ik niet verstond je mond leek op de mijne zag je gebaar een lach vol kleine weetjes ik zwaaide maar een beetje ben weggegaan keek achterom en zag ons samen vol verbijstering in de spiegel staan…

Afrika's regentijd geeft koude striemende stralen De rijke Bantoeneger rijdt met zijn auto spattend van oerwoud naar woonstad terug een goede pygmeevriend reist nieuwsgierig mee in het grote huis leunt de verbaasde dwerg tegen warme buizen aan die hem niet de vreugde schenken van het plechtige dorpsvuur de beeldbuis schittert muziekschijven…

ik raakte engelenhanden aan geen vingers zoals in het aards bestaan maar pure energie was snel omhoog gegaan verkennend en nieuwsgierig kwam ongestoord vlot bij de hemel aan werd opgenomen in het groot geluk dat alles wist van tijd en eeuwigheid met een oneindig zicht ineens blokkeerde ik mijn energie geaard voelde dat ik nog…

de vergankelijkheid van woorden geschreven op het natte strand liefdes fantasieën in mijn dromen bij het ontwaken wreed verbrand magische gedachten onbeschreven plots uit mijn hoofd verdreven ik verwacht ook de glorieuze dag dat mijn weten ontwaken mag in de liefdevolle lichtheid van het heelal slechts een trilling in de ruimte bovenal…

ik rol voorzichtig het papyrus uit breekbaar na zo lange tijd letters fluisteren betekenis vloeien rimpelend ineen tot muren water in de doorgang trekken karavanen langs vluchtend voor egyptes slang het is hun laatste gang na vele plagen daagt het beloofde land maar de wortel van gespletenheid raken zij niet meer kwijt de vloek…

Ik hang aan de lippen van 't tij dat van geen wijken wilde weten we stroomden heen en weer totdat ik me ontdeed van dat wat mij weerhield om vers geboren vleugels uit te slaan, me te laten vervoeren naar daar waar het leven nog puur en onaangeroerd was langzaam op zou gaan in het prille dat nog geen naam mocht hebben…

een bootje en de zee zacht kabbelende golven voel me net als hemingway praat tegen wolken die met hun schaduwen de waterspiegel bevolken zij antwoorden met licht dat mimisch murmelt in veegjes aan het oppervlak een meeuw en de kajuit de schavuit landt kent zijn plaats om te eten wij wisselen vliegensvlugge informatie zonder woorden…

(voor de liefhebbers) ze wisten dat er tussen wolken stoom een trein verborgen ging als in een mooie droom de brute kracht uit ketels stoom het aandrijven der wielen was iets waarvoor zij vielen…

in de verte hangt nevel laag uit bij zichzelf en de man met de hoed loopt schaduw in duister het bankje voor twee lonkt zo zalig zo zoet naar pijnlijke ziel van de man met de hoed…

zo schiep Allah de vrouw uit ronde vormen opdat zij zich verbinden zal en leven baart haar buik is de poort naar de wereld haar hart de stralende zon haar handen scheppen zachte schoonheid uit haar mond komt de toon die muziek maakt. zo schiep hij Allah de vrouw.…

In het huis achter deze poort wonen goede mensen met zuivere geesten mannen - hun vrouwen en ook de kinderen vijf maal per dag reinigen zij hun lichaam en zuiveren zij hun ziel want Allah is hun God en als de moezzin vanaf de minaret hen oproept tot gebed werpen zij zich ter aarde zoals alle gelovigen om hun soera’s te zeggen hun lichamen…

Ik plaatste op het schaakbord een mythisch kasteel zonder paard of koningin op de uitkijk, alsof hun spel ongeschikt leek voor het gevecht dat ontbrandt en ik sta langs de kantlijn als de wapenmeester of heraut als een dreigend trompetsignaal van de toren schalt over zwarte wateren waar een koppel - zwart met wit - ontblote zwanen woont…

de nacht duurde voor haar gevoel eindeloos er drukte iets haar smalle schouders zo zwaar, nog niet klaar haren kleefden aan haar naakte rug hij had haar ontkleed liefdevol bekeken hij had het recht oh, die nacht het duurde eindeloos slaap gunde je haar niet pas toen ze leerde lief te hebben liet je haar slapen…

haar grote volle manen gezicht schijnt een mystiek licht mijn ogen, och mijn ogen zijn geliefde ik ben zo in de war heb de maan gesmeekt naar de maan gehuild of ze wil getuigen hoe ik deze nachten heb geleden zonder haar warme lijf de maan is mijn getuige dat ik verzink in verdriet ik zwerf, verloren wandelend huilend…

ineens krijgt leven de geest uit een andere dimensie voelt buitengewoon op een tintelfrisse frequentie geschoond dragen takken en boom hun gestalte wat grootser vullen ruimte in ijlere lucht wiekt een vlucht ganzen hun v voor de wind in het laatste rood van de vallende avond waar je droefgeestig door duister verwacht bruist de sfeer…

Gebeden zijn als harpensnaren in de nacht die trillen onder ranke handen van tederheid en moed, van dank ook en verlangen naar wat zin. Hoe schuilt mijn hart zo binnenin dit broos bestaan, vol klein vermoeden want zekerheid is slechts in droom te vinden, elders niet en nooit. Toch gaan de dagen verder, ongevraagd tot plots de vragen hier…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn overtollige verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan en uit de sikkel van de maan welt een wollige traan. Daaronder grazen op de stille heide kuise schapen van een braakliggende taal, gedreven door herders van de ledigheid, ten prooi gevallen aan het mechaniek van zwarte…

er waren rozen daarboven in witte sferen transparante muziek lichtte op bij vluchtig passeren verbaasd naar je lichaam kijken dat alleen het zijn liet zien nog een vage schijn van het aardse zonder vaste materie het mysterie van denken en overal bestaan zonder gaan geen woorden maar weten delen wat ooit is vergeten voor…

hebt je vleugels geschikt met wat over was van je verenpracht wist je klaar voor de lange reis al vele jaren voorbereid in afscheid ben je uitgewuifd vol gratie vloog je naar de zon keek nog een keer vluchtig om…

ik streel de steen voel verbondenheid raak zo mijn frustraties kwijt het is geen monoloog in zonder woorden samenspreken heeft hij zijn warmte afgegeven chinese muur of boeddha’s buik het maakt niet uit wij gaan voor rust en tijdloze standvastigheid…

langs deze rustige straat loopt men bedaard in een leegte zonder woorden een nette glimlach, stevig geplakt over niets altijd maar de schijn ophoudend het gaat goed met ons hoor… er wonen geen kinderen meer in deze buurt ze zijn allang weg, geen geroep of schaterlach tuinen bloeien daarentegen eindelijk volop de schommels werden verwijderd…

als de kraai landt om zijn prooi te verschransen komen weer de oude angsten blijven schaduwvingers aan je plakken alsof zij jou voor altijd willen pakken komen donkere fantasieën en duistere dromen boven is je balans en rust vervlogen vluchten kan niet meer met een been in het graf omarm dan de angsten met je warmste lach…

waar zijn de parolen waar ik niet bij kan komen door een stremming liggen zij verscholen achter een ontastbare muur die zorgt voor struikeling of moet ik zoeken binnen een duistere stagnatie van een luchtkasteel? achter iets vaags waar zo’n gebied sprankelt en van alles toezegt ik bereik geen beloofd land komt het misschien omdat…