Netgedichten

netgedicht (nr. 52.411):

Splinters uit een houten hoofd

Een satijnen kind passeert
in volle breedte
de dode stammen schrikken
van zoveel onschuld
een wolf stopt met huilen

langzaam komt het bos in beweging
is het de wind
of zijn het mijn vragen
die bedwelmend de dagen losschudden
en het licht bevend ontsteken?

als kermislichten dartelen sterren
door de schiettent van mijn geweten
ergens onder stof en rag
vind ik de gebroken snaar
die het woud trillen laat

ik pluk het gloeiende van de zon
wikkel er ijspegels in
en vlecht er de tango van de lianen door
schoorvoetend veegt de vloer
de broze muziek in mijn
doodstille verwondering

uit het bewegend hout
hak ik een vioolkist
waarin ik mijn gesloten ogen vlij
tot een volgende opstanding
ze geopend terugbrengt.