Alle inzendingen over psychologie

Als ik tijd van leven heb, zeg je, Wil ik naar het buitenland, op wereldreis Naar Brazilië, Amerika en minstens één van beide polen - Jammer alleen dat je geen tijd hebt om te leven in het nu, Dat je geen tijd voor leven hebt…

toen ik het niet meer wist ging ik naar de strekdam wachten op de vloed als altijd dreven wolken boven mijn hoofd voorbij in onaangedaanheid ik luisterde naar golven die beukten op de blokken zij droegen mij ik vroeg de vogels die naar voedsel doken: "Wat nu?" Zij schreeuwden slechts: "Mens, Leef!"…

een ongehinderde dag waarop vrouwen hoogstemmig zingend wel en wee vereeuwigen hun barensnood vol woorden als vlinders rond het dak waar kleine kindjes smakkend vragen om een tepel melk, zo’n dag dat mannen hitsig tegen muren plassen gemak zit in de wassen neus van ruwe taal vol krachtige beweging want ze dragen hun zachtheid in vereelte…

ze snijdt het vet aan en verdeelt eenzaamheid over niet gedekte borden omringd door stoffige kandelaars die al even geen kaarsen meer dragen daar het vuur te vroeg gedoofd is al wat rest zijn koude lakens…

t Is elke dag kerst in dit leven van mij het licht wordt elke morgen opnieuw in mij geboren zo ook deze ochtend waarop ook andere mensen kerstmis vieren, ik wandel met de hond, adem de frisse lucht en ik groet de planten, de dingen en dieren - vrolijk kerstfeest zeg ik tegen de schapen die bij de voerbak langs het fietspad…

Soms kijken onze gezichten elkaar aan en lachen ze naar elkaar. Andere momenten bijten ze naar elkaar, beide gezichten doortrokken van oorlog en pijn. Nu zit ze op de bank met een glimlach op het gezicht, voor dit moment lijkt het vrede te zijn.…

in mijn blote hand blijft zacht jouw warmte achter voelbare liefde…

Hier huizen de goden in loden luchten Hier hullen de halfgoden zich in wolken van sinister zwijgen Hier hebben we heel wat te duchten: onheil en 'wee-je-gebeente' Het is hier dat de wraakgodinnen op zoete wraak zinnen Hier kun je of slaag of 'n pak rammel krijgen Het is hier dat 'een goed beginnen' uit den boze is…

het kost hem moeite dit allemaal op een rij te krijgen ware het niet dan toch waarschijnlijk zoiets vormt zich organisch, dus zonder agenda zwalkend tussen aangeharkte reservaten dat heeft iets bevrijdends, maar voorziet ook in beperkte huiver, want waar moet hij beginnen? dan telt hij de muren, altijd een even getal terwijl zijn beloften…

Als ik voorbij kwam lopen hielden de kletswijven zich opeens oorverdovend stil. Als ik doorliep ving ik nog net op dat ik dat jong was dat zijn vader niet kende, dat ik dat jong was dat voor zijn leven getekend was - en dat was zo, door hun tongen was ik getekend.…

In het vruchtvlees van het vergeten huist de pit van de herinnering, de zachte kern die ik nu eenmaal ook ben van het lot, deinst terug maar schikt zich in een vrije kiem, valt in goede aarde. onderzoek de sporen in de oorsprong van een verklaring waar het begin begon van oorzaak en gevolg vertolkt in feiten vervlogen in zilte stemmen…

Een klein ding wordt groot misschien zelfs wel waardevol als het je blij maakt…

verder dan mijn oren horen dan mijn armen reiken dan mijn ogen zien dan mijn hart kan voelen dan mijn gevoel kan gaan…

zie je het pluisje zij komt los van de oever het is alsof daar de wereld voor haar begint pluisje, hoor je de karekiet ritselen in het oude riet hoor je het schrijvertje dat kriskas beweegt op het watervlak ach pluisje, luister naar de lente en hoe ze neuriet in de kraag van de trage lelie ontwaak pluisje en voel geef wat diep…

Ooit leerde mijn psychiater mij dat ik altijd terugkeer naar mijn favoriete nulgevoel. Ik kon en kan de weelde van welke positiviteit dan ook niet dragen, waardoor ik het wel moet afstraffen en doen kelderen via destructiviteit. Ik ben nu eenmaal een grote nul, zit er in mijn kop geprent en kan ik op geen manier ombuigen. Misschien ligt…

Wat het einde van iets is En veel pijn doet Blijkt later nodig te zijn geweest Voor het mooiere nieuwe Wanneer je dat eenmaal weet Kun je zelfs een einde omarmen Om het nieuwe te ontvangen…

de geestelijke verandering in het soepel meegaan mét alle veranderingen, waarbij je soms eens een gedachte terug moet kunnen geven om vooruit te komen ....…

Zwijgend loop ik in deze demonstratie mee met mijn witte vlag waarop zowel woord als beeld ontbreekt - mijn stem die alleen door stilzwijgen weerklinkt. Jij loopt in deze optocht met me op - vrijheid, zeg je, is een hallucinatie die geluidloos maar ook hardop wordt gedroomd, altijd en overal, en het is deze vrijheid die de…

Jammer hé dat ik niet te vangen ben, niet in een doosje te stoppen, zoals Donald Jones zo mooi zong en die mij ooit vriendelijk groette op het strand van Harderwijk. Ik zal zijn brede glimlach nooit vergeten en hoe hij met zijn slanke, mooigebruinde lichaam voorbij schreed. Je kunt me niet vastpinnen als een zeldzame, doodgemaakte vlinder…

moet ik nog langer zwijgen met dit valse omhulsel brekend vermomd sneeuwpoppen verrijzen weet je ondanks de vele tegenstrijdigheden een golf van liefde harmonie en vrede kruipt in 't hart voorbij het gebroken licht veel heb je me gegeven bijna alles dat het leven geweld aandoet zielsverwanten zoals ik geborgen in armen…

Min de stilte in uw wezen, Zoek de stilte die bezielt, Zij die alle stilte vrezen Hebben nooit hun hart gelezen, Hebben nooit geknield. Draag uw kleine levenszegen Naar het dromenloze land, Lijk de golve' haar oogst bewegen - Tot zij zachtjes breken tegen Het doodstille strand. Zie de boom de paden tooien Rondom zijne stille voet…

Regendruppels kennen we, schaduwen van wolken, die door het leven schuiven verrijkt konfijtte vruchten die en worden gegeten met of zonder bij – of nasmaak steekt de vingers uit de mauwen vult het bitter de dorst tot aan de lust brengt het vuur tot aan de schenen voedt de kleuren die zijn ontloken voor elke onbezwaarde bloem zijn…

Je herkent het niet, ziet 't zelden op 't gezicht staat 't niet 't zijn de helden van verbergen. Ze is depressief, niet 'n klein beetje ze is ook nog zo lief maar hoor eens, weet je ze verbergt. Ze durft geen hulp te vragen is bang voor wat men zegt zo loopt ze nu al dagen en voert een stil gevecht van verbergen. 't Wordt allengs…

Ik kan mezelf niet zien zonder spiegel Alleen anderen kunnen ons helemaal bekijken Er zijn tijden geweest dat niemand zichzelf kon zien Tenzij in stille wateren of geframed in andere ogen Of in de prototypes van onze spiegels De vage voorouders van onze geestenvensters We zien alleen anderen als geheel Zoals alleen iemand anders…

Ik zou wel in armoede willen leven, als jij maar weer de oude werd. Je pad glad strijken voor het moment dat je bij me terug zou komen zoals je ooit was, zoals je altijd bent geweest, de liefde van mijn leven die langzaam aan in de mist van het vergeten verdwijnt.…

natuurlijk waren er kinderen zoals ik ze namen mijn gebaren over verdwenen in het daglicht en in alles wat mijn ziel verlangde ik fluisterde ze mijn sterven toe in het midden van de nacht langzaam kwamen ze dan uit de hoeken van de kamer weer tevoorschijn ze woonden in mijn geheim in mijn handen die zich vergeefs vouwden en al…

Mijn kindsheid, jeugd en bloei, was éne reeks van plagen; mijn verdre levenstijd, één ijdle handvol wind; mijn ouderdom bezweek, bij hoop van beter dagen, in pijniging van ’t hart die geest en merg verslindt. Wat nu? De dood verbeid na levenslang verlangen! Schenk’ hij me een stille koets bij ’t ingaan van de nacht! Bevrijder, kom! Ruk los de…

Geef mij geen boom. Maar vlecht mij van de twijgen een mandje. Geef mij prijs aan de rivier en vaar mij naar een wereld, ver van hier, een plek waar kou noch honger mij bedreigen. Geef mij geen boom, maar zaag mij van de stam een voerbak. Leg mij in het stro te rusten. (Daar kwam een moeder die mijn voorhoofd kuste, zo stil. Alsof ik net ter…

En net wanneer je denkt dat je er bent is waarheid een brug te lang in engte van jouw leegte droefheid van jouw eenzaamheid want ze hebben weer gelogen en de leugen was een leugen kom je weer terug van omzwervingen genezen staan ze weer voor je om werkelijkheid te onderwijzen maar je hebt weer geen bewijzen er zwemt onschuld in…

Wie lacht er niet vaak weg van wat het innerlijk denken verdriet. Een innerlijk denken dat nimmer de kans krijgt dat een ander het aan de buitenkant ziet. Een buitenkant die graag het anders getinte innerlijke leven met een schijn afplakt, dat het in werkelijkheid minder gelukkig is dan waarin het zichtbaar lijkt ingepakt. Wie lacht er…