Alle inzendingen over Amsterdamse Bos

als bomen naar me kijken ik hun houten ogen niet meer kan ontwijken word ik panisch bang voel de takken komen die eerst nog naar me reiken maar me later onverbiddelijk grijpen in het raken van de bast hoor ik het kraken van hun knoesterige lach waarin de sappen stromen las de oudste jaarringen in het diepgewortelde bestaan door…

hij keek nogal getergd, boos naar mij, 'k maak- te dat ik wegkwam.-…

De graaicultuur is terug van weggeweest Men houdt zich bezig met corruptiepraktijken Bankiers zijn zichzelf weer aan het verrijken Misdadig gedrag waarvoor de burger vreest Dus als bankiers opnieuw burgers bestelen Zijn het simpelweg “draaideurcriminelen” ----------------------------------------- …Balkenende, Merkel en Sarkozy zien dat…

Onder de bomen hangt een scherpe geur van vochte grond en van doorweekte blaren; geen leven, geen geluid in 't grille licht, dat gul door de ijle takken binnenvliet, en eenzaam valt een schot, een verre knal, die heel het woud vult, als waar' 't de eigen stem van 't bos, dat in sonore toon verkondigt, dat ergens op een dichte plek een vogel…

kras op beest! maar hij luistert niet hij fluit me uit klote vogel.…

Ik bewandel zonder benen Alle ruimte En de bomen eromheen Mijn hoofd is zonder lichaam En de vogels zijn van steen Zij kunnen mij niet horen In de ruimte eromheen Het bos…

winterwandeling de sneeuw hangt rond de takken als kerstversiering…

links is rechts en rechts nu links het verkeerde been uit bed desoriëntatie van a tot z niets klopt meer en alles tolt het wiel opnieuw om uit te vinden klare waarheden ontbinden opgestaan in boomloos bos elke stek moet hier nog kiemen roeien met te vinden riemen…

haar sterven was een lange weg we hebben veel gepraat maar nooit heb ik van haar gehoord waarom ze dat toen zei haar graf ligt heel diep in het bos het heeft een mooie steen ik ga daar heel vaak heen ik was alleen ik bleef alleen ook bij die mooie steen.…

Haagse Zamboni's zakken door het ijs, dweilen met de kraan open verstrooide woorden wrijven meer zout in wonden van gladde praatjes een kabinet gevallen door zand in eigen ogen…

Jammer of niet? Ook Wouter ging zoals je eigen Camiel bij verrassing. Je grootste concurrent ziet wel wat de toekomst nodig heeft: iemand die samenbindt, die geeft. Job heelt het politieke gezwel. CDA, je moet net als de PvdA doen - stuur Jan Peter met politiek pensioen.…

monsterlijke klauwen slaat het onbestrijdbaar beest dieper in het weerloos vlees machteloos staan wij terzijde vragen ons vertwijfeld af: en waar is God verdomme?…

De brief die niet werd verstuurd en die ik terug vind in een jas, een warme, met op de rug een winkelhaak. Ik herinner mij dat schrijven noch waaraan ik haperde, behalve dat ik je niet meer schrijf, om antwoord dat uitbleef kwaad. --------------------------------------- uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

ik kon er niks aan doen ik werd zo plots erg boos ik kon er niks aan doen dat die jongen daarvoor koos hij begon me hard te slaan en heel hard te schoppen die jongen echt waar hij was niet te stoppen ik schreeuwde om hulp maar het leek of niemand luisterde tot mijn engeltje achter mij fluisterde hij bleef maar roepen vecht nou eens terug…

Ik droomde 't Leven als een groot, groen Bos, De vogels zwegen en het loot hing stil, De beken vloeiden niet, geen windgerucht Voer door de takken - en het gras boog niet, - Eenzaam lag ik daar, tussen zwijgend loof, Het was een bange droom, - want alle dingen Die ik toch schoon wist, waren mij zo vreemd, Spoken van schoonheid in vaal schimmenlicht…

Hoogtij van zomer tooit zich nu menshoge varens onder bomenschaduw omgevallen stammen takken, mos en grassen wandelaars slenteren over ’t zandpad de wolkenzon aait zachtjes… ‘t irreële sprookje van een thuisloos dromenbestaan.…

dennenreuk, vlier en lijsterbes ….rust-verstorend hondengeblaf in de verte irritante stem roepend om gehoorzaamheid weg is de illusie van een sprookjeswereld door onverschilligheid en asociaal gedrag spat de werkelijkheid keihard in mijn gezicht al vier weggegooide etmalen van opgelegde rust verdomme, …nu moet ik weer een dag wachten op een stil bos…

Mijn verlangen liegt nooit over een vergeten wereld vol maangeheimen bij nacht als jij mij, betoverd en duisterfluisterend over bloemen, verhalen vertelt in ongeschonden mensendromen blijf ik bij jouw ademloos vertellen deel ik in de luister van het bomenwoud.…

heb de koelte van het bos gezocht open plekken gemeden daar brandt zon vrijwel loodrecht haar hitte naar beneden grote kronen filteren licht met lage struiken in het zicht zij houden koelte vast met hun lichtgroene bladerpracht stilte schemert tussen smalle banen zon schaduw danst vertraagd rondom…

[Haiku] De ransuil vliegt weg een snelle schim in scheervlucht door het stille woud.…

Ze zag 'm in 't bos vlak bij Lisse en zei tegen hem: ' 't Kan niet missen, want jij bent precies als de boom die 'k verkies!' En hij dacht: 'Wat een takkewijf is ze.' Toch was-ie het eens met 'r streven hij aarzelde daarom slechts even. Ze kreeg volgens plan toen een boom van een man. 't Was een beuk, die aan haar werd gegeven.…

Ik heb in het wilde bos de paden beetje geveegd.…

Het droom zwerven van mijn deels vergeten jeugd herinner ik met volle teugen door een natuur die in mij is een gevoel van ziel bevrijden en in de echo van de droomschaduw slapen er vlinders op paddenstoelen in het donkerste duister van het bos heb ik mijn buik vol van herinneringen.…

het bos heeft jou herkend geeft met het knappen van wat takjes de paden aan die jij gelopen hebt het toont de mooiste plekjes de eerste groene stekjes die zich openend warmen aan jouw liefdevolle blik koel kabbelt water in het net ontwaakte ven waar al vliegen dansen in schemerige waaiers zon het bos geeft jou zijn doek met lichtpenselen…

In vlammenpracht, die pralend hem omvangt, Rijst hoog de ruiter op zijn donker ros, De wapperende manen waaien los Van 't edel dier, dat naar 't gebied verlangt, Waar reiner lucht het vonkelend omprangt, Waar het zal dolen door 't fantastisch bos Van sprookjesrijken, waar met vreemde dos Onaardse kleur 't onaardse land omhangt.…

Donkre bomen uit mijn kostbaar woud, Geboren naar de hemel op te schieten, En uit uw waaiend koepel-dak te gieten Koelte, waarvan de grijze aarde houdt, Zoals een orgel zijt gij opgebouwd: Pijpen van klank en fijne hoge sprieten, Die uit hun steigering stemmen loslieten, — Te roepen staat gij, klankenwachtend hout. Des ochtends komt uw hemelse…

Ter stad gekeerd herdenk ik blij de weelden Der donkre heide, breed en eindeloos, Van 't hoge bos waar reeds de blaren geelden En van de dreven die mijn dolen koos.…

De zomer laat met haar vuurrode longen lijsterbessen, rozenbottels, en wilde bessen zingen dwaalt langs de fluwelen binnenkant van een beukennotendop eikels steken een pijpje op kastanjes tonen hun stekels het warme brons nog verborgen tot aan de herfst in vruchtbaar genot zwerft de zomer door het bos…

Nu de dagen breken met lommerrijk groen, de zon haar immense kracht verliest, verkleuren bomen pronkend hun fatsoen, de wind die stil aan hun bladeren briest. Oneindige kleuren komen in beeld, pracht glinstering door ochtenddauw, roodbruine warmte dat wijds aanbeveelt, tegen de horizon in hemels lichtblauw. Fraaie beelden in zoete vlammen…

De najaarsstilte ligt al over 't land, Het bos vergoot zijn loof, als drop na drop Van bloedend blad vervloot, wijl groene knop Zich zwellend zette aan ronde takkenrand.…