Alle inzendingen over TOEKOMST

Als geslagen hond blijf je liggen opgekruld in de hoek waardoor het beeld vertekent jouw rekbaarheid beproefd stuwt tijd je gestaag voort ook al dunkt het vergeefs lonkt het dageraad tot op 'n kier zodat de zon naar binnen kriebelt en een heel ander licht over de zaak drapeert…

Een zwarte dag voor kleurrijk Nederland Nu in Den Haag de witte kiezers wonnen Die heel veel Wilders-garen sponnen Bij holle retoriek contra de linkerkant In juni zijn er vast veel meer humane mensen Die álle mensen hier een goede toekomst wensen.…

och lief, ween toch niet om zwarte randen rondom blauwe dagen toe, laat wassende wind de zeilen bollen en adem lucht in lagen vaar, ver voorbij de ingedutte zon door het wijde water en landt, waar dorst zal verdrinken in warme armen van een tweede later…

Wat zijn de dromen mooi Samen met jou De wereld ontdekken; Aan een toekomst bouwen; Liefde, alsmede leed, delen met jou Een mooiere gedachte, bestaat er niet Onderbouwd door de blikken van je ogen De intieme momenten De niets onthullende teksten De zorgvuldig gekozen woorden De liefdevolle acties Het liegt er niet om, dat zit wel goed…

, een flair beschaamd verwijder ik de kleverige draden van het spinneweefsel huiverig bekijk ik de plek van ondergang gered door hem, die mijn toekomst is…

ik wilde weg uit grijs ben met wit begonnen maar verdwaalde in het licht heb wat schaduw genomen om de grote vlakken met structuren in te tomen met een handje zwart ben ik gaan contrasteren heb belangrijke accenten gezet scherp is nu de toekomst uitgelijnd tussen zwart en wit leeft heden langzaam grijzend tot verleden…

de kaarsen sputterden schaduwen bewogen er kwam duisternis over zijn gezicht het licht brandde weer gestaag ik zag zijn ogen, die me nog helder uit hun diepe kassen aankeken zijn stem, zwak, die me iets vroeg niet vroeg, nee smeekte voltooi mijn werk zijn stem stierf weg zijn ogen ineens strak ik wist wat ze zeiden "Voorspel me de toekomst…

de symbolen doen begrijpen die overgoten door de godendrank het inzicht zo verscherpen doet dat dan balans hervonden wordt met als gevolg, het samengaan tot aan de dood de energie der zon de voortbewegingskracht der wind een piramidaal gegeven zijn de vork der strijd verdwijnen zal in eeuwig leven, in het heelal het zijnde is de toekomst…

Toe, vil mijn schaam dat wit konijn, span dat vel en roer de trom. Maak wat koel was kokend en kanonsloop wat was krom. Vel mijn boom de achterdocht en zaag de takken trommelstok van liefde. Drum je namen in mijn bas en maak mij jouw gekliefde. Hou me hou me hou me vast, en kerf uit mij jouw boot. Sla je peddels ritme op mij plat, en…

In plaats van haar kind - het leven is soms zo wreed - ach, kon zij maar gaan.…

Misschien zal straks een ster voor jou te volgen zijn. Op zijn zekere koers. (om het even welke ster die fonkelend je voor fonkelende ogen staat.) Nu eens oplichtend dan weer licht opslokkend, trillend in zijn baan want op weg naar iets van groot gewicht, halt houdend, een minieme buiging makend zoals alleen een ster dat kan. Maar dan…

in het verslijten op heuvels van morgen en hoe ik daar mijn tanden op gebroken heb ergens hier waart het in alledaagse gestaltes het herkennen in de vlakte van de poëzie hoe het trekt aan het panorama (het zich tot vleugels verheft soms) hoe het achter ons in de horizon schuift tot de verte een paar koffers meebrengt en wat beloofde toekomst…

eindelijk breekt de spanning van jaren tot gapende scheuren verschrikte gebaren wijzen in wanhoop naar directe gevaren geschokt tot diep in het fundament blijkt dit geen incident het vertrouwen is gebroken op spoken kan men geen toekomst meer bouwen nog blijft het stil in het groningse noorden maar er komen nu daden geen woorden…

Geef mij heden nog te leven vele dagen mijn liefde te bewijzen samen kennis te vergaren om na al dit aardse te weten dat zeker niets is vergeten wat onze liefde nog beperken kan de toekomst tegemoet…

zijn had alles in zich om opgelost te worden had nooit zo mogen eindigen over de dood heen, wil ik nog zeggen dat ik echt van je hield dat ik intens naar je verlangde dat ik altijd bij je wilde zijn nu achteraf bezien waren we eigenlijk hetzelfde jij hoorde mij niet en ik jou niet ik zag je wel, maar keek niet goed we dachten aan de toekomst…

Niet alle moeilijkheden blijven je bespaard niet alle problemen zul je kunnen ontlopen ruim voldoende verdriet komt nog op je af pijn in overvloed, maak je geen zorgen. Lach om pijn en verdriet, als je kunt kijk door tegenslag heen, het is niets je vijanden treffen met hun onmachtig vertoon en afketsende pijlen een uiterlijke verschijningsvorm…

weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen te herkennen in het heden te ontleden, wordt genomen afstand van het toeval beloond, in evenwicht de logische treden de toekomst…

Toekomst en ver verleden schuiven nader. Ik speel bij mijn beide dochters op schoot. Mijn moeder heft haar beide handen uit de dood. ------------------------------------- uit: 'Kijken naar de wolken', 1956.…

Ergens tussen Hoogeveen Bovenkarspel en Geleen ligt een stukje niemandsland. Een Bestemming heeft het niet. Het is geen Natuurgebied. Er staat geen enkel Nuttig Pand op dit niet Winstgevend land. Er wordt geen Boerenkool geteeld. ’t Is niet in Kavels Opgedeeld en de ruigten en het riet worden nimmernooit gewied. Kinderen die kuilen…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

Lees dit beeld: de goudenregen in de schuinte van laat licht. Wat zich in schaduwen wou loswoelen, bevrijden van de stam leidt een getemperd stilleven. Mei springt nog even in het oog, is op de dool in regenwolken. Lees de nacht: kleur drijft van schuimende seringen af, merels openen aders van zwart - Lees dit beeld als een hand,…

Als 's morgens het licht door de gordijnen dringt smelten je laatste dromen Er klinken geluiden uit de achtertuin een buurman stapelt stenen een rammelende kettingkast Het is vandaag de eerste dag om met iets te beginnen waar niemand aan begon. ------------------------------------- uit: 'Mijn pen krast al even dwaas'.…

uurtje van de nacht Ik vroeg haar vanwaar dit bezoekje Omdat, kirde zij met helder stemmetje Ik een boodschap voor je heb Kijk hier, hier in mijn emmertje Dat is hetgeen ik je breng Een emmertje vol verlangen Maar hoe ik ook keek ik kon niets ontwaren Dan zong zij mij toe droom verder mijn lief En laten wij de toekomst…

Even weg geweest van hier naar daar paar dagen maar stilte gedachten komen gevoelens stromen plomp starend in die grote zee 'k zie die kring daar viel hij naar omlaag je droeg 'm altijd graag dat ding nu zomaar in een ogenblik gedumpt, geen spijt of schrik niets dat 'm ving eens het symbool van liefde alsof…

Wie bij daglicht de gordijnen van de wereld sluit en de kaars zal doven, beleeft de toekomst in een droom, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden, verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat geluk niet zal benijden, vandaag te beitelen in contouren…

Geen verleden, geen toekomst meer het heden onbepaald onbewust van tijd en eind .…

Het lijnenspel, de kleuren ingebracht waar door de warme tint gevoel wordt weergegeven dat ook door dit moment nooit werd geëvenaard emotie losgebarsten op papier met tranen aangelengde verf druipt in een vorm, die niet verkozen werd maar later bleek, dat toen juist onbewust de toekomst werd bepaald…

schuur maar lege wind jouw vlagen dragen geen duinen meer aan kam de golven af verwaai de fictie van hun op geschuimde zinloze bestaan weerbarstig heeft hij alles getrotseerd was niet stuk te krijgen vond jou snel als zijn gelijke in het delen van de luwte is hij onverwacht gegaan zijn sporen zullen altijd in diepe groeven…

deze herfst baarde een nieuwe ent in een partita waar liefde eindeloos wordt gevoed, een vrucht die weliswaar nog kwetsbaar zijn handjes vouwt maar vertrouwd zijn droom kan sluiten een leven die deze eeuw zal kennen in rampen die nooit gezegd de bezemwagen is van het leed dat ons aller moeder aarde draagt doch waar klaaggezang de monden…

heb de muren met hoop bestreken weet uit verleden dat er negatieve gedachten aan kleven met lichte kleuren verlangen naar morgen behangen om het schoorvoetend entree een warm welkom te heten nooit kijk ik meer om heb het sterven gemist gegidst door het leven om in vooruitzien alles te geven…