Alle inzendingen over bob ross

een week geleden zei ik nog, dat ik slaap als een roos... ik heb het lot dus echt getart, sindsdien slaap ik nu waardeloos... om zes uur stond ik naast mijn bed, geen klok stond in de buurt... ik wist niet dat een donk're nacht, zo vrees'lijk lang toch duurt...…

Denk aan een rode roos die ik heb ontmoet, neem afscheid van gisteren, ook al ga ik nu voorgoed.…

Ik hechtte mijn Roos aan het Kruis En ben op reis gegaan. Ik was vroom en kuis En hoopte niet te vergaan. Mijn weg was wild en doornvol En ik werd uitgeput. Maar ik bleef maar hoopvol Ook al was ik ver van mijn hut. De Graal was mijn doel en moeten, Ik wist dat Hij bestond. Da Vinci Codes routen, Dan Browns wereld rond.…

Verkleumd verwarmt mijn huid zich in het pure licht, zoals een gesloten roos, gevlekt en oh zo kleurloos. Mijn armen openen in de wind. Genietend verlangt mijn huid naar de frisse geur, zoals het wuivende riet, rusteloos in haar oeverloos verdriet.…

overdonderende zonnestralen in de manke morgen roterend in lokkende cirkels mijn manchetknopen glinsteren bij mijn net nieuw gekochte wit-rose gestreepte overhemd onder het genot van de eerste koffie en mijn volkskrantje salueer ik voor de dageraad mijn morsig brein ontwaakt en dichtersdorst staat paraat ik plet…

Waar twee monden dezelfde taal spreken schrijft de ene hand een ander verhaal ik noem de liefde niet langs die ene snelweg waar ooit die zacht rose zalm werd achtergelaten in de hoop dat zij gevonden werd door tedere mannenhanden sprak de hoop niet ik geloof in gedichten berust in het niet mystieke lees langs treurnis…

wauw, wat ben je lekker warm ik wurm me tegen jou aan en voel jouw warmte diep bij mij naar binnen gaan je ligt te slapen als een roos van de wereld niets bewust je hebt niet eens in de gaten dat ik je zachtjes heb gekust ik leg mijn armen over je heen en hou je liefdevol vast alles klopt tussen ons tweeën alles past vredig voel ik…

Het wordt al nacht en toch blijf ik ik ga niet meer ik wacht Als de koele schaduw van mijn leed nog koeler wordt zal ik nog wachten Als de bladeren vallen en als zand de ware grond verbergt en geen plant nog groeit zal ik nog steeds wachten Als een mooie roos wanhopig treurt na haar bloei zal ik nog langer wachten Als de wolken…

een warm gevoel prachtig rood heerlijk zwoel je willen aanraken maar jij beschermt jouw lichaam een steek in mijn huid laat blijken dat je prikkelbaar bent handen van je afgooien is wat jou voedt zo doortastend dat mijn vinger gelijk bloedt maar toch blijf ik van je houden ondanks deze keerzijde jij bent het mijn prachtige rode roos…

Ik val op jou als een roos die zich hecht aan de zon. Zonder je licht blijf ik duister bid ik de dood voorbij aan mij voel ik me geknot in uitbundig lijden steken de doornen sterk in mijn vlees.…

Het kruis zal bloeien als een roos, en niemand raakt verloren in de nacht. En wie met open oren voor het leven koos, die geeft het woord een nieuwe kracht en luister.…

weer zo'n verdomde zonsopgang de rozevingerige dageraad de oude visser telt heel langzaam de pasgesneden inktvismoten snij met een scheermes in het ros de huid van Aurora gaat bloeden haar lippen in de huid gekerfd schilder ze voor eeuwig en langer vast het beeld wil niet blijven, dwingt mij keer op keer te snijden in haar vel haar lippen…

Roze lippen dimmen de koperen wimperstralen in rosse wenkbrauwharen. Nog even schiet het zonneoog felle schichten die doven in wolkenslierten vol roze zalmen en flitsende Lichten. Geruisloos glijdt het zonneoog diep in d’aarde en dooft. Stille schaduwbomen spoken huiverdromen. Koelte klimt in mijn huid want ‘t licht gaat uit.…

De roos die ik had geplukt, rolde in een fabriekshal van de lopende band Toch smakte haar kus, en smaakte naar grind of grond Het gestroomlijnde lijf dat ik soms beklom, viel af als een bergpad vol steenslag Inmiddels rot mijn hart weg in 'n zompige wei naast de Hoogovens Wanneer water Wanneer zand Waar mengt men koude lijven…

Hij schiet op de foor nooit roos. Weldra valt het rode doek. "Wat scheelt er mevrouw? Bent U boos?"…

De zon - haar stralen strak op zijn gericht zodat zij komt tot leven geen duisternis blijft onverlicht het Licht is haar hergeven De roos verheft zich boven 't gras de mus begint te zingen onbekend met hoe zij was en hoe haar knoppen hingen De symfonie der natuur begint Hoor! Hoe zij op klanken zint Nu de bron is opgedoken Kijk!…

'mijn hart kon alle vlinders die ik erin voelde niet meer dragen en ik stortte hulpeloos neer, in de ban en zo in de war van jou en hulpeloos ook, een baksteen in een rode doos mijn hart, een hand met daarin een nog bloedende roos en wolken donker in mijn hoofd gedraaid en een zon die er vervaarlijk boven hing, pro- beerde ik…

En steeds weer verlangde ik naar het licht de rivier van kristal de roep van de ochtendvogel de dans van de windvlinder de geur van de roos die bloeide voorbij de schaduwen van eenzaamheid Daarom, menslief Gedenk niet mij maar alleen mijn woorden… de droom die erin schuilt... een vallende ster schitterend... heel even...…

blauwe krullen op het parelmoer papier strijk voorzichtig als was het perkament mijn hand over het vel ik blaas jouw naam in witte krullen over de bloeiende zee die eindeloos zal golven tot daar waar ogen de einder raken ik plant jouw naam in rode krullen rond de oude plataan waar lelietjes der dalen hun kopjes zullen heffen voor de roos…

Vormende letters worden woorden En woorden laten boekdelen spreken Laten we het geschrevene in verre oorden Gedachten worden dan niet vergeten Gevoelens kennen geen grenzen Zo zijn gedachten eindeloos Zie alles door het vlies van de lenzen Blind van verlangen, jij mijn roos Ik vang je geur, meegevoerd met de wind De stilte laat zijn oorverdovend…

wat leef ik zegt de roos in een groet naar werkelijkheid waar reuk de tastzin is van het eind waar het boek zichzelf ontbindt eindeloos maar schragen en toch de val maken die was voorzien, voorzien van roestige spijlen dat als gif de weg door de aderen vindt leef ik in verlangens of droom ik de tekst op mijn graf, het maakt niet uit hoe…

Als in de herfst de laatste roos de fletse blaadjes af voelt breken die krullend opgaan in de wind, weet zo het lichaam, smal en broos zijn geest al grotendeels geweken dat nu zijn laatste tocht begint?…

alles draaide om die ene vinger wenden en werking als lokkende vlinder verleiding in nieuwe lente manoeuvreren van komen en gaan spelend spel met dans en gezang in liefde verhuld met haar allerlaatste geil glimmende blik venijn en rode roos sleepte zij zichzelf naar het einde nog zingen de zigeuners na de messteek "Mi adorada…

wanneer ik naar de ogen van je kroost kijk mosgroen en zilverscherp wordt de afstand tussen het gemis kleiner of je hier naast me zit en praat zoals vanouds twee handen op één bolle buik te dun is het licht genadeloos in zweepslag slaat de klok de werkelijkheid raak achter mijn borst bloeit de witte roos open de stilte kabbelt traag…

Blootvoets over de rijp op het groen worstel ik me door een gordijn van mist beseffend hoe ik muren metsel en struikel over lange tenen van ijs Door een facade van omhoog gekrulde mondhoeken doorspekt van cynisme rennend langs lege populieren hijg ik wolkjes in cirkels In 't hoekje van jouw schaduw zie ik tinten, rose, wit, purper zeg…

ik ben het zuiverste dier op aarde ik slaap met de nacht als met mijn lichaam en de nacht wordt groter in mijn hart in het donkere weefgetouw van je vingers borduur ik een nacht van eenzaamheid veelkleurig veeleisend veranderlijk ik ken alle tranen van de eenzaamheid sla mij maak mij open ik ben een roos van vrolijkheid kom hier vertrouw…

De snaren van gevoelens Als een harp liefde speelt Zijn hand streelt haar haren Een traan die ze met haar ooghoek deelt De blijdschap schenkt haar liefde Slechts hij die het ziet Z’n gebaar geriefde Een glimlach die ze achterliet In haar hart is zij een vlinder Als de mooiste roos in liefdespracht De manier waarop hij haar beminde Het…

Stilletjes denk je terug aan de avonden waarop om halftwaalf de barbecue nog smeulde en de rosé werd bijgevuld? Voortaan moet er elke ochtend vers brood zijn, met verse moed. Je beseft weer dat een school discipline vraagt, en niet alleen van kinderen.…

ik schop de bladeren los zoek zomerin verdwijnen wil in de oogst de zon weer warm zien schijnen heb vruchten geteld je schillen gepeld en samen genoten van je langzaam ontbloten je sluierde lang voordat Amor de roos had geschoten de winter wordt zacht gekoesterd door zinnen die af en toe branden van binnen en knoppen…

En ik geloof nog steeds niet dat God jou de opdracht heeft gegeven om haar voor twee ijzeren spijkers te laten beven terwijl jullie de doornen plantten alles wat tegen de wind ingaat om de roos uit haar schoot te plukken Na de trieste oorlog geschiedenis van haar ouders is ze nooit gaan haten ze is met liefde gerechtigheid…