Een reis te maken
wanneer ik
naar de ogen van je kroost kijk
mosgroen en zilverscherp
wordt de afstand tussen het gemis kleiner
of je hier naast me zit
en praat
zoals vanouds
twee handen op één bolle buik
te dun is het licht
genadeloos in zweepslag
slaat de klok
de werkelijkheid raak
achter mijn borst
bloeit de witte roos open
de stilte kabbelt traag voort
het biedt troost
Geplaatst in de categorie: emoties