Alle inzendingen over borst

vast willen houden tegen beter weten in een parel drupt langs gezicht hals en valt in het kuiltje tussen haar borsten een hartentraan loslaten wat is het moeilijk te laten gaan wat je zo dierbaar is vuisten gebald in de schoot tanden bijten op lippen de wind fluistert troost maar even wil ze dat niet horen wat doet het pijn nu daar…

grauwe wind grijpt parasollen regen valt als blad de regen kleurt de straten watergoud binnen hangen hoog de lampen boven een piano en een drummer hun doorgerookte stemmen gaan aan ons voorbij een hand glijdt langs een rug de wereld hangt op warme billen vol van bier en rode wijn er wordt uit volle borst gezongen als in de late middagdienst…

Liefde wie wil dat niet Met één woord of blik elkaar snappen Alleen jij en ik geen wereld om ons heen Jij en ik samen zijn Lust waarvan je samen geniet Zweet beweging en sappen Passie verlangen een borst en een been God wat is dat fijn Liefde en lust die hand in hand lopen verliezen in elkaar tegen jou aan gekropen Naar je verlangen ik…

Mijn kreupele hart zoekt een stok om van verveling naar de zee te gaan ( mijn voorvaderen hadden meer te doen, Spanjaarden of Engelsen de pan inhakken ) om wrakhout te worden, drijvende, dat is mooi hoor als je dan aanspoelt op een puffende blote-borsten-dag zonder dat iemand weet dat jij een vermomde, opgewonden voyeur bent.…

In zweterige kroeg, waar rook nog stiekem in rondjes buiten geblazen in kleding trekt, durft de man geen vuur te vragen en danst hij wat verlegen rond de borsten van de dame die het licht naar binnen bracht. Hij wil haar vragen mee te gaan en met hem te vrijen tot de zon gaten in gordijnen prikt. Hij danst wat verlegen.…

maar het is zij die mij verstikt; serpente divina van Eva en Medea, genadeloze kenniskronkel van Cassandra, heilig wetenwezen van Morgaine en Inanna en het is haar die ik, gelijk Cleopatra, stil aan mijn borst wil drukken om niets meer te willen weten nooit meer iets te hoeven leren…

Ongetwijfeld Was het je lijf Dat ik vergat mijn haren te kammen En mijn brood op te eten Misschien wel je handen Waarin een koffiekan een kopje leek Of je lippen (die bleken het gebak) Maar eventueel alleen een onderdeel zoals je armen die zo breed mijn taille deden slanken als een dame uit zo’n reclame Of nee, het was je borst…

tot mij ziel met corrosie een darm die blind is mijn kaak is van slag een hart met een tik mijn arm is lastig een voet met een angel op vingers groeit er een plant een nagel onder dwang mijn bil krijgt van jetje een naald in mijn oog mijn oor heeft een wurm haar op mijn tanden een neus op de loop mijn huid heeft 'n schimmel een borst…

Na een warm lavendelbad stond je nat na te druppen op de blauwe badmat, je begon te huppen je borsten deden mee, je was blij bij mij te zijn, toen ik met je vree rilde je van de napijn over alle wrede eenzaamheid en je lichaam dat verkilde, sinds je de dagen met mij slijt krijg je meer dan je ooit wilde en we slapen tijdens zonsondergang…

Hoe zalig krult het ongeboren kind in de verborgendroom van moeder geboren aan de borst der hoeder waarna het uitgroeien begint wanneer bewustzijn zich dan opent en het andere ogen voelt boven de wieg het nopen smoelt stemmen galmen zeer uitlopend veilig was de stille schuilplaats en het levendig bewegen rondom het draaien van de taats…

Je borst is rood je bent niet groot je oogjes zijn net krenten. Je kopje scheef ja ik beleef weer heerlijke momenten! Werk ‘k in de tuin zie ik je kruin je hipt me voor de voeten. Blijf maar heel lang en wees niet bang ik wil je graag ontmoeten!…

De hele nacht dronken en rookten wij om denkbaar te blijven in onze verbeelding, waarin zij als onmogelijk verscheen, de moeder-godin, als koe bekeken, de borsten gespannen en ideëel.…

Dan zal de teedre gâ, voor een onsterflijk leven, De vriend van hare ziel in de open armen zweven, Hem drukken aan de borst, en juichen dat het graf De toevertrouwde schat zo heerlijk wedergaf! Dan zinkt op nieuw de vriend aan 't hart zijns vriends ter neder, Dan vindt de moeder haar geroofde zuigling weder!…

mijn borst klopt lichter, nu mijn bed de lakens spreidt- ronder rond mijn omvang breder langs mijn rug er bloeien kleuren door het duister altoos loopt de grens terug naar slaap ik gaap en leg mijn armen over zware zorgen met de handen rond het gat dat zwart gekleed al zwaar in de gordijnen hangt een blik prangt dwars door sluimer heen…

nog even dan spreken mijn ogen nog niet in staat tot rusten te neigen ze staart mij immers aan zou ze mij mogen met mij willen slapen gaan ze zal zeker ruiken naar late herfstrozen en haar borsten willen een lentebloesem tonen het zijn mijn lippen die naar tederheid dorsten, kon ze maar in mij wonen zo draagt mijn grijs…

Ontdooit in het uur van ouderdom, vrome wijsheid rijpt zich in mijn borst en wordt waarschijnlijk de laatste straf.…

Het volk heeft "'t bedacht" gesproken en zal het uit volle borst meezingen op markten, pleinen, straten, lanen om half acht op 'Kroninginnedag' 2013! Dan vallen alle voors en tegens weg dan voelen we ons even 1 in Willem en steken echt massaal 3 vingers op en die houwen we er in, voor Willem! en voor ons zelf: "HOU JE VEILIG"!…

Een wezen met jouw neus en borsten daarmee menselijk blijkt met een kern van eeuwigheid ogen als oud licht, Venus zeg je dat je heet ik stel me voor als de smid van een uitdijend heelal met een vangnet van sterren Het is genoeg dit sterven in elkaars armen en de tijd om een lichaam achter te laten te worden als vertrekkend licht…

Afdalen via de nek naar borsten stapje voor stapje dichterbij komen de kern van de zaak, inhoud van de botten…

Ik doe mijn best intelligent en gevat te converseren, maar ik raak het gevoel niet kwijt dat ons huwelijk een spel is In bed staart hij weg van mij tijdens het strelen en het vrijen Hij ziet mijn eenzaamheid niet maar maakt er het beste van hij bergt mij in zijn armen voor hij actief wordt, en laat me daarna inslapen op zijn borst…

ik ben verdwaald handen kennen me polsen aan te korte armen met vuisten dreigen ze hoofden knikken met een vreemd gezicht ik zocht je maar jouw trekken blijken ook gewist in het geluid herken ik wel je stem maar je woorden zeggen niet dat je me kent ik pak je bij je jas draai je langzaam om je borsten zijn er nog, maar in je…

O, haar schouders, stevig en zacht haar armen en benen ronde borsten en heupen rechte rug, volmaakte schoonheid Spiegeltje, spiegeltje aan de wand van wie droomde heel het land? Allemaal wilden we haar kennen en uit haar mond woorden horen die getuigen van ons bestaan Was ze er nog maar dan kon ik hopen haar ooit te beminnen…

deze magneet ontlopen in dit museum dat is een onmogelijke opdracht de wijd open benen een uitnodigende buik lokkende borst en natuurlijk de geheimzinnige donkere bebossing waarin je als een klein duimpje makkelijk kunt verdwalen…

Spint de borst, de liefde in haar web geweven Ontspringt de roos, die ik van haar heb gekregen. Ruik zeer breed verspreidt het bos, de zee, het strand, ik houd haar hand. Het gezwel voelt goed, maar dit gevoel duurt maar even. Als laatste nu het hart verzwolgen in mijn eigen smart en wolken donderen in haar ogen.…

wel lief, niet noemenswaardig geniaal de levenslust reeds lang op apegapen de libido niet als bij jonge knapen het maandsalaris … ach een ietsje schraal de woning tja … we zeggen maar modaal de buik is daarentegen welgeschapen zou graag -het zijn z’n allerlaatste jaren- eens kennismaken met een jonge stoot met blonde haren, slank, de borsten…

Smartelijke en zoete pijn 't beheerst mijn hele zijn niet in staat te ontsnappen of uit dit leven te stappen Een pure zelfkastijding Lichaam en ziel uit balans gevoelens zonder kans hart uit borst gescheurd en telkens weer verbeurd Een langzame vernietiging Een pijnlijk traag sterven de ziel vol met kerven niet meer uit te wissen…

gedoemd om droevig te leven is ieder die teveel liefheeft nog nooit hield mijn hart het tegen de liefde die te groot verdriet geeft weer zocht aan jouw borst mijn gemartelde hart zijn rust dat wil troost voor de brandende dorst en wordt niet geslecht door lust En altijd zal men boeten voor iedere liefdevolle daad tot de wellust der laatste…

in de hangaar met het harde licht graait amos met de graaienden en ziet dan in de drom de vrouw zo droef en dromerig gebootst door botticelli de ogen druppels van de zee hij loodst het winkelwagentje langs haar lange haren en schrikt van het dode kind van celluloid tegen haar borst en van de grote glad gesleten donkerbruine…

Zijn hoofd hangt op zijn borst en in zijn zachte slaap heeft hij een traan gemorst.…

Haar negerend wast hij zijn handen Grof misbruikt ligt zij na te branden Verminkt besmeurt zo gevoelde zij Zijn passieve lust wederom voorbij Mat ziet zij hem in de beslagen spiegel Ziet zijn hardheid en kreunt van genot Haar borsten pijnlijk hard en gespannen Voelt haar dijen vol intens verlangen En als zij dan gelaten zijn slip aanreikt…