Alle inzendingen over familie

op de muur van de Spaansche Vloot voorheen de Bo(r)sboom hangt een kennisgeving voor alle afstammelingen van Aechte Bosboom onwetend nog tot op heden Bosboom en Borsboom geheten de vernietigende overwinning van de admiraals Maarten Tromp en Joost Banckert bij Duins in de Baai van Dover op de Armada van admiraal D'Oquendo in de fik door…

mijn broertje Erik is altijd hier dan hoor ik fluisterend zijn stem staat hij uren naast mijn bed hij kijkt naar mij, ik kijk naar hem een dood broertje is altijd triest zijn naam gebeiteld in een steen er moet een andere wereld zijn en Erik zweeft daar doorheen is de Dood weer onderweg voor een oude man met grijzend haar hoop ik dat hij…

Rimpelig gelaat, vrolijke ogen. Waarin je duidelijk ziet, dat ze je mogen. Je bent altijd welkom, al kom je weinig op bezoek. Want je hebt nooit tijd, en het is niet iets dat moet. Het komt morgen wel, of anders volgende week. Maar dan wel snel, "zijn we maar geweest."…

naarmate de jaren verstrijken slaan de ongemakken toe alles positief blijven bekijken al weet je soms niet meer hoe lichaam is aan het veranderen zowel de binnen als de buitenkant steeds afhankelijker van anderen reiken zij liefdevol de helpende hand…

Hij merkt niet meer dat hij zich steeds vergist; Zijn zieke hersens zijn niet meer te spoelen. Geen mens zal weten wat hij nog kan voelen, Hij huilt als hij weer in zijn luier pist. Van binnen botst hij tegen vage mist, Van buiten tegen deuren, tafels, stoelen. Hij snapt niet meer wat anderen bedoelen, Zit naast zijn levensweg als bermtoerist…

Jarenlang droomde ik elke nacht van mijn vader. Pas langzaam drong het door, wat het is, hem te missen, tastbaar, maar toch ook niet. Er niet meer te zijn Maar nu weet ik het. Hij gaat nooit weg, daarom kan ik nu rustig slapen.…

Mooi gerimpeld, nog niet echt grijs. Ogen die glimmen, oud en wijs. Wijsheid van de jaren, die niet altijd even makkelijk waren. Net mantelpak, wat gouden sieraden. op de salontafel, wat damesbladen. In het midden een pot drop, en voor je een halfvolle theekop. Ze gaat rond met chocola. Dit is nu typisch onze oma.…

Eentje links, eentje rechts, ‘n grote hand, ‘n kleine hand, ik mijmer en erken, De hoofdprijs heb ik al gewonnen, en ik besef hoe rijk ik ben.…

in koeler groen vertel ik jou van het gevallen blad van de wind die zucht omdat de lucht niet wilde klaren dan rapen we de vruchten onder de stambomen en planten ze terug in vruchtbaarder grond waar respect de voedingsbodem is voor onvoorwaardelijke liefde op een nevelloze dag in ’t koele groen van nieuwe kweek…

muren absorberen al wat binnenskamers leeft pas als de spiegel breekt geven ze woorden vrij waarbij vertrokken gezichten in niet te lijmen scherven achterblijven…

het huis staat er nog precies zoals zij het achterliet in haar jonge jaren de deur is nog steeds groen van kleur de raamkozijnen creme gordijnen vuilwit haar ouderlijkhuis die deur waarachter zich zoveel heeft afgespeeld even staat ze stil vliegen beelden voorbij en voelt ze zich nog even onbegrepen…

Ranken twijgen enten loten nijgen winden mee te zwichten naast te groeien naar het licht en oude schaduw te vergroten Stam hout vast aan wirwarkruin durft elk takje te beloven het verleden komt weer boven ook al herfst geblader bruin Wortels weten zich doordrongen in jouw voedzaam rijke hoven die de levenskans vergroten Van je pit toomloos…

‘Familie’ staat hypocriet op je netvlies geschroeid. Tv knipt zichzelf aan vlokjes; je handen omarmen je uitgeperste schemerogen alsof je vergeten bent te zien wat er werkelijk scheelt.…

Gesproken, echt, hebben we nooit met elkaar dat was niet gegeven mijn jeugd is daardoor onvoltooid verleden tijd voor mij gebleven. Voltooid wordt die ook nooit meer met mijn jeugd voorbij, mijn vader heengegaan, hij komt me hoezeer ik zou willen ook niet meer nader. Het missen wat je nooit hebt gehad ook weten dat het niet meer komt omdat…

Had ik beter toen geluisterd naar wat je nooit hebt gezegd doch van binnen hebt gefluisterd was de brug misschien gelegd. Had ik beter toen gekeken naar wat je nooit hebt getoond had ik misschien wel begrepen wie er in jou heeft gewoond Maar nu dat is uitgebleven bleef je voor me wie je was een altijd vertrouwde vreemde bij wie ik…

bijna klaar met scrabble te Poppendamme werd het weer mot met die broers van me dit keer rond de Kardinaalsmutsvuurzwam deze kleine gaatjeszwam groeit aan de stamvoet buigt donkerbruin voorover je herkent ze aan de hoed maar de sporee kleurt geel poriën daarentegen kaneel de dikke Van Dale niet in huis zijn woonstee was toch Sluis…

Vroeger was ik bij mijn oma altijd een graag gekomen gast. Mocht er altijd blijven slapen en beiden waren we enthousiast. Hadden het prima naar ons zin deden juist de dingen die ik thuis niet mocht. Snoepen tot je misselijk werd, lekker eten werd gekocht. Opblijven tot je bijkans sliep en dan in de bedstee waar je stiekem en in het…

na haar keuze werd het anders nooit meer dezelfde woorden want verdriet zou haar verteren haar verstoten en dan vermoorden het bloed door haar weggeschonken zoals een plechtig levensoffer zou haar wellicht weten te vinden met de ontkenning van haar slachtoffer vandaag in het hier en nu boet zij dag aan dag genoeg in haar la het mes altijd…

Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten? Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam. Voor wie ik liefheb, wil ik heten.…

zo zoekt het hart zich een huis treft in alle kamers witte muren tikken van verwarmingsbuizen in ons is alles besloten daarbuiten sluimert eenzaamheid storm, wind en regen men gaat weg om terug te komen verliest om vrij te zijn verdwaald te raken handjes geplakt aan vogellijm…

met een foto in de hand zit hij in zijn versleten zetel waar zijn zitvlak de tijd heeft uitgevlakt, tot eeuwig vermaakt zodat zijn dagen blijven duren vele uren langer dan zijn gevoel nog maar kan erkennen de glanzende glimlach blikt vijftien bij tien groot omhoog naar zijn gelaten ogen in zijn hart nog de warmte die armen om hem heen…

we hebben samen het tweepersoonsbed gedeeld in de achterkamer Jacob Marisstraat naar de muis geluisterd achter de betingelde wand ik trok je vaak aan je kwetsbare oren tot je een bed voor jezelf kreeg in het sanatorium pas veel later kwam je weer thuis we waren verhuisd en je had een kamertje alleen nooit was je later nog zo…

Mijn Eigen Leven leiden Is helaas Niet Gewoon Het is Nu nog Vaak Lijden Voor mij Is het Een groot Gevecht Mijn Eigen weg Te kunnen Gaan De prijs Van Het lieve Meisje zijn…

Met een blik van stilstaand water zit grootmoeder tussen haar nageslacht en is zo oud als zij altijd was Een afbeelding van pais en vree van lachende fantomen maar keer de foto om en zie de misverstanden al geloofden we hardnekkig in familiebanden met grootmoeder als aanbeden as Hoe zou het zijn verlopen had de steen ons niet uiteengespat…

tegen de roest van de mensheid dat ons ijzeren gestel langzaam omvatte en dreigde te verminken borg jij jouw hart dat al bloedde uit duizend wonden voordat ik erachter stond je liet het doorsteken zodat ze het mijne niet zouden raken maar dat deden ze toch we schreeuwden en zongen samen terwijl we ze met uitdagende…

haar sterkte en trots waren steeds te bekoren nu is haar leven verloren verloren in tijd het heden ongrijpbaar verleden niet tastbaar verdwaald in twee levens soms meisje, soms vrouw…

De laatste levensglans lag over hem In afscheidnemen en ontzeggen moeten Van kleine vreugden, die het leven zoeten, En iets gebrokens in gebaar en stem. Hij liep behoedzaam, en de wandelstok Werd losgehouden, of hij nog niet steunde, Maar als hij statig in de tuinstoel leunde, Trilden zijn knieën, en een kleine schok Ging door zijn fijnomzilverd…

DE MOEDER Ik draag u aan mijn hart, al ben ik járen-zwaar. Voelt ge mijn adem als een vlamke op uw haar?... DE ZOON Ach, zwijg: ge zijt een vróuw langs lege levens-straten... DE MOEDER Hoe, heb ik niet mijn zoen op uw gelaat gelaten? DE ZOON Uw zoen is op mijn mond gelijk mijn tranen: zóut... DE MOEDER Mijn…

Hij stalde de spade in een plag en wrong wat denkbeeldig zweet uit zijn pet, gaapte naar een kever en voorspeldde droge hooimijten uit een vleugje knalpotgas. Doar, zei die, krieg ie een kei van in oe vel, jong. Perkament dacht ik, rimpels bedoelde hij. We speelden generatiekloven, dat is traditie. Moeder had rotsen toen ze stierf en papa…

Heeft U dat nou ook, vroeger ging alles makkelijker gesmeerder, vanzelf, van een leien dakje vroeger draaide ik mijn hand niet om, als men me iets vroeg deed ik drie dingen tegelijk vroeger maar dat was vroeger en dit is nu en ik draai mijn hand geen drie maal meer om voor ik nee zeg ik denk drie maal ná voor ik ja zeg Want vroeger…