Netgedichten

netgedicht (nr. 13.578):

Dubbel glas

Het zog van asbest en prefab smog duikelde
de hemel aan diggelen. Vloog hem onschuldig
uitgelaten rond de nek, tot hij niets meer proefde
naast klinkerende kasseien, zijn dodemansnest.

Hij klopt met zijn kraakbeenfluwelen vingertoppen.
Aan bij jou, zijn broer. Binnen
is verder weg dan de maan. In de aangebrande ruit
dansen de groene rafels van zijn leven uit. En dat enkel
voor zijn eigen ogen. Het klopt

zwakjes. Je overgordijnen puffen blasé op, blazen zich
de draad uit de verstofte naad. Het doet je
denken aan de kosten, en verder
moffel je de waarheid nonchalant de zetel in.

Flikkerdingen aan het voeteneind. ‘Familie’ staat
hypocriet op je netvlies geschroeid. Tv
knipt zichzelf aan vlokjes; je handen omarmen je uitgeperste
schemerogen alsof je vergeten bent te zien
wat er werkelijk scheelt.