Alle inzendingen over tijd?

Wees welkom oude vrouw jij die het leven hebt geleerd, de liefde, het geven het luisteren naar hen die zichzelf vervleugen in de wind wees welkom oude vrouw je mag er zijn zoals je bent zonder krachtprestaties het leven hoeft slechts doorgegeven de liefde slechts geleefd de zachtheid omarmd jezelf welkom geheten met wat je nu hebt…

nat sloop tussen vochtig, aangeslagen misschien nevelig in, tussen kieren door beslagen zicht herkende ze vergeten spaanders, niet meer nat was het onze tijd, wasemend gedruppeld nu in nerven van een vroegere inhoud, prikkend vocht vermengd droog…

Met mijn takken zoek ik de vrijheid, alleen of samen met andere bomen reis ik door de tijd, zonder ooit ergens aan te komen. Met de aarde ben ik door taal en cultuur verbonden mijn wortels hebben hun eigen verhaal, aan geen enkele traditie of geloof ben ik gebonden toch zit ik met plezier aan een feestmaal.…

Aan het eind van zo'n tijd die geen enkele zin vond ben ik maar een schijntje een gillend keukenjoch.…

Ik ben naar Kauai gereisd om de berg van het murmelende water te vinden: Waialeale, gelegen onder oneindige wolken waaruit momenten als regendruppels op me neervielen. Ik opende mijn mond en dronk van de eeuwigheid.…

De avond tilt het licht omhoog naar ijle sferen. De nacht stilt het duister zwijgzaam in oude uren. De ochtend daalt het zicht zonder genade de zon. De middag staalt schaduwen in loden loomheid rust.…

Nee, het is ons allen wreed Tijd voelen kent zijn gevaren Neem genoegen met het leed: Tijden die onze zorgen baren…

De herfst slaat om zich heen of reageren wij de luchten, bomen, dieren, mensen omdat het tijd is Natuur verwoordt het zo in cyclische cadans seizoenen, vreugden, zuchten, hopen en wachten langzaam Momenten zijn aan zet dicteren wat gebeurt maar ik wil huilen als ik pijn heb en zelf beslissen…

Ik heb gedroomd, ik nam de klok En ik draaide hem achteruit. zo’n vijftien jaar , ’t was wel gewaagd. Ik hing hem doodleuk terug. Toen ben ik rap naar jou gesneld En heb je hand gevraagd.…

De morgen is een land dat de zon bezaait in vlekkeloos licht dat voorzichtig aanraakt en niets zal besmetten. Heel anders de middag die op de schop neemt alles omver spit wat aan stilte zich spaarde in diepe gronden. De avond zoekt evenwicht laat loden lasten vallen geeft over aan de nacht de sterren die stralen zonder een schijntje…

cirkel gesloten De cirkel des tijds…

In de muren van ons huis hebben mezen hun nest gebouwd. Eén van de vogels kleeft aan de steen, kijkt schichtig heen en weer en heen en weer en weer en dan ineens, verdwijnt het beest. Weg is het in de woning die ooit, nooit aan gedacht, een mens hem schiep. Even later ligt de kat van de buren een meter hoger in de zon. En heel…

tenminste voor mij Toen heb ik zacht je hand genomen en het leek of je weer rustig werd je wilde opstaan uit je bed maar was vergeten dat je niet kon lopen En zachtjes neuriede ik jouw lied zag de herkenning in jouw ogen je straalde en deinde zachtjes mee ik wiegde je als was je mijn kind Hoelang we daar zo hebben gezeten ik had zelf van tijd…

Met kalmte van een nuttig mens keek ik naar wolken en vertrapte haast de stralend blauwe pol, de ereprijs waar je die niet vermoedt, tegen het stenen trapje aan de voet van een nog kale winderige dijk. Ik mocht je zo, de zin die ik aan mijn verleden geef hangt af van energie en van toevalligs dat ik zie. En daar grijpt midden op de dag…

open je ogen schat kijk mij even aan ik ben niet een van hen de tijd zal ze verslaan. mijn handen strelen jouw lichaam in zoektocht wat kan aanraken kan soms pijn doen daar weet ik alles van. ik kus je ogen open vragend kijk je mij aan er is te veel verdriet nog ik weet het schat ik moet nu gaan.…

uren Uren worden dagen Dagen blijven hetzelfde In één seconde heel onverwachts Verandert er veel waaraan je niet had gedacht Dagen dat je wist wat er gebeuren zou Alles blijft hetzelfde Wat het verschil maakt is één seconde Één seconde waardoor je anders gaat denken Één seconde dat je wereld kan instorten Één seconde dat je weet Dat tijd…

De carrousel verstikt in draden van de tijd, wat eeuwen leek verheelt zich in seconden en de lidtekens van gesloten wonden een eenzame strijd maskeert aan dwaze dromen gebonden.…

Ja hoor. Je mag meelopen tot het stoplicht, of tot de eerstvolgende tunnel. Tot de derde straat rechts, tot de ingang van het park. Tot bij het ziekenhuis, tot voorbij het ziekenhuis, tot aan mijn huisdeur. Je mag meelopen tot in mijn kamer, tot het glaasje van het een of ander, tot ik mijn tanden heb gepoetst of tot het eerste ochtendlicht…

De tijd gaat zo traag wanneer je werkt of je niet weet wat je doen moet. Het is eigenlijk maar relatief je hoort het tikken van de klok soms wel, en soms ook niet.…

het licht wekt de ochtend we stappen uit de droom die ons onverhoeds of verwacht zal voeren naar de grote slaap we stappen uit zo lang we kunnen negeren onze droom het ochtendlicht is onwetend als de grote slaap ons in een dwingende omhelzing meevoert in een eeuwige droom…

Klokjes in overvloed, Wat is nou tijd, Welke loopt nou goed? Blijf niet vast zitten aan de tijd, 'T is niet belangrijk. Je bent rijk aan tijd, Dus houdt moed Een klok zegt alleen maar hoelaat het is, Een klok zegt niks…

en nous donnant un Beau Regard sur tout que nous gardons dans le plus-que-parfait' Daar waar de rotsen zich uitstrekken naar de Oceaan rusten wij uit in een groene vallei die ons ontving zonder voorbehoud, gastvrij zoals het leven voor ons allen zou moeten zijn terwijl het ons een Mooie Blik gunt op het bewaarde in de voltooid verleden tijd…

De tijd bepaalt zich niet tot ongenoegen, het lichaam is hier niet met angst te vergelijken, waardoor ik ondervind dat men zich in kan voegen. Bladeren vallen naar de aarde, de namiddag is geel en opgemaakt, lege metro's waarin niemand ooit naar huis toe gaat.…

Niets op de wereld heeft zoveel kracht, als 'iets' waarvoor de tijd rijp.…

kom zoals je bent kom zoals je was kom als wie ik wil dat je bent schiet op neem de tijd maar kom niet te laat…

wezenloos door ramen als voor eeuwig naar de grijze schim door mistige adem mensenschietend Gemonteerd als beeldfragmenten aan elkaar glijden Langs mijn ogen voorbij het leven van de dag 10,9, 8, ze..ëen van tijd zink ik langzaam weg onder water…

de vele leestekens we tellen ze niet langer vertelden over ons samenzijn ze zijn vervaagd zoals de namen op een verweerde, vermoeide grafzerk van een vergeten rustplaats zo nu en dan probeert een van hen verbleekt en haperig onze levens te verlichten de vele leestekens ze tellen niet langer we zijn samen…

Er was een tijd dat ik je vertrouwde. Een tijd van vriendschap en blijheid. De vrijheid straalde er vanaf, wij met z'n tweeën konden alles aan. We waren het beste stel vriendinnen dat er ooit geweest was, nooit ruzie, en nooit spijt. Maar de tijden veranderen. Nu ik hier jaren later zit weet ik, ik ben je kwijt.…

het druppen van de kraan heeft de klok doen roesten minuten duurden langer vielen uiteindelijk stil water kan de tijd niet stoppen slechts de maat valt weg de duur van het verloop telkens dezelfde druppel die op dezelfde plaats valt holt de hardste steensoort uit zo voed je op, zei vader even zag ik weer zijn handen verweerd, vol sproeten…

Als het doek valt aan het einde van onze "leef" tijd maken we de overgang van het aardse naar het eeuwige licht En staan we dan voor Allah, Boeddah of Gods aangezicht?…