Alle inzendingen over troost

Ik zag met spijt, de bloempjes plots verkwijnen, één kleine troost; want ik, vergeet dit niet.…

Een weekdier kent zijn troost die in de bodem ligt verscholen.…

Wanneer je door de muziek van je hart gevoed de vreugde voelt binnen stromen schoon en stralend als het voorjaar met zangvogels en twijgjes en de schone bloemen van Zijn grond Och wat een troost in het dan om in eenzaamheid en pijn dicht bij jezelf en de blauwe lucht te mogen zijn In een grandioos muzikaal…

Die blik in je ogen zal ik nooit vergeten, ik wou je troosten maar zou niet weten, hoe daar aan te beginnen, hoe kon ik je vertrouwen winnen. Hoe kon ik je duidelijk maken, dat niet alle mannen je willen raken, erop uit zijn om je te kraken? Je was pas 12 jaar, als een gewond dier lag je daar.…

." (Hooglied) Troost mijn volk, liefste, breng troost om de groene ceders van leven hun kruinen gebroken, om de rozentuinen van toekomst, voor altijd geknakt. Pas nog zongen ze bloemen hier, de stralende kinderen uit de stammen van Abraham, de donkere meisjes met de lichtende ogen van de zee.…

Kom maar heel dicht bij me, leg je hoofd maar in m'n schoot, laat je tranen gewoon de vrije loop, verdrietig mag je best wel zijn, dat ben ik soms ook, dus kom maar heel dicht bij me, dan zoeken we bij elkaar de troost die we zo hard nodig hebben, kom maar heel dicht bij me....…

Gedachtes spelen door mijn hoofd Over hoe het had moeten zijn Pijn nestelt zich in mijn lijf Het vecht om een weg uit Het glas wordt steeds leger licht speelt met de kleur troost komt er niet vandaan confrontatie met wat niet meer is alleen zwoeg ik de avond door morgen weer een dag het koord is doorgesneden maar rafels schuren langs…

woord en een rib uit mijn lijf het was goed zo, dacht ik, maar niet mijn verworven wijf in overdreven beweer dacht zij dat er meer moest zijn diende een andere heer nam een laatste trein zij dacht een kaartje naar het eindstation en verwacht niet dat het anders kon duidt het mij niet euvel alleen Venus heeft de heuvel om mij te troosten…

is het een troost om de zon te zien opspringen boven de tedere bergen der belofte? het licht en de wolken der hemelstreken met het masker op ons gelaat nu de corona golf ten tweede male over ons heen slaat elk zijn eigen weg in eenzaamheid en wellicht later, veel later pas ontdekken wat covid 19 was…

Geef me geen vieren voor mijn verzen; behandel met respect wat inspiratie en wat werken voor velen hier toch heeft verwekt, maar geef ze kansen om te spreken, te troosten, licht te zijn of lach, ik weet: het zijn geen meesterwerken wat hier het daglicht even zag maar mens'lijk pogen iets te doen, een beetje zin in woord te leggen, een…

al voelde ik de pijn met zoveel woorden die ik zei met zoveel pijn bedek ik de pijn met zoveel pijn laat ik je los omdat je niet meer van me houdt dat je nu weg bent doet me veel pijn eenzaam en alleen loop ik rond in het park daar staat een jongen waar ik even troost bij zoek al voelde ik de pijn…

Ze schieten meestal mis, zegt de minister Omdat de Taliban niet mikken kan Maar ditmaal was het raak in Uruzgan 'N woord van troost, 't klinkt stilaan sinister Opnieuw ging er 'n mooi jong leven stuk 'N week pas in dat kamp, 'n sitting duck.…

hij zag alleen wat hij wilde zien haar stille verdriet zag hij niet hij hoorde alleen wat hij wilde horen haar vraag om troost hoorde hij niet zij zag en hoorde en begreep hem niet ‘samen’ en ‘wij’ verlieten het zinkende schip ze spoelden aan op aparte planeten gescheiden van elkaar contact: verloren afstand: onoverbrugbaar…

een zachte glimlach kleurt herfstdromen ze werden werkelijkheid niemand maar dan ook niemand kan dit geluk van me afnemen fluistert ze met blije stem in de wind die haar maatje, haar schaduw en o zo vaak haar troost is een mens is niet perfect dat mag je ook niet willen zijn maar zegt ze zachtjes ik ben een goudvinkje met zoveel liefde…

Geen woorden voor troost, voor nabijheid, voor steun, enkel maar een trachten de ander te zien, doorheen tranen. Geen woorden voor uitleg, voor begrijpen, enkel maar er zijn, niets kunnen, doorleven tot het leven weer alles overneemt, straks, morgen of heel veel later.…

ik kon haar niet troosten hoe zou ik dat moeten doen? ik had geen middelen om te wiegen- ik had alleen mijn armen die ik als een mandje vouwde. het gekrijs werd als maar erger want het kind had pijn- haar wangetjes waren nat van de tranen ik wist waarom- ik voelde het ze had zo graag bij mama willen zijn.…

Mijn handen, die hebben leren werken ook kunnen troosten en strelen. Mijn handen, waarachter ik mijn tranen en verdriet kan verbergen. Met die handen, heb ik ook lief die horen bij mij zoals geen ander. “Het zijn mijn handen.”…

als ik huilde troostte jij mij dronk ik koffie zat je bij mij het voelt zo stil in huis en mij.... langzaam zal slijten dit verdriet maar vergeten zal ik je niet. ik mis je......…

heb een takje met knoppen bewaard gebroken in de eerste lentestorm de bloesem gezien wat bloemen vergaard in de zon van de zomer veel zware buien verkleinden de oogst warm herfstrood bood troost fier staat mijn boom de winter te wachten in rust toch op krachten zij heeft al haar jaarring geschreven in het boek van mijn leven…

Een nalatenschap om trots op te zijn, HIJ is niet meer, zijn muziek zal altijd blijven, als troost!…

de bladeren aan de bomen zuchten onder de vochtige warmte de wind nam een vrije dag in de kalmte van de wegebbende hitte wordt gewacht op de zeepbel in de zinderende lucht de met mos begroeide muren de niet geplukte vruchten in de boomgaard troost van dat wat was de vallende sterren in de maanloze nacht voor wie luistert de magie…

“Bist Du bei mir, geh ich mit Frieden Zum Sterben und zu meiner Ruh” Zij zong ons deze woorden toe Om daarmee troost en steun te bieden Een stem die licht in ’t duister bracht Een nachtegaal ging heen – rust zacht…

(ik wou dat ik haar troosten kon, dat ik Pygmalion was.)…

Met suiker en al wordt het me door de strot gedouwd - Ik praat nu onverstaanbaar met mijn binnenmond: 'k Heb liever gewoon een bordje havermout, Zoek langs het halfopen gordijn troost bij de glimlach van de volle maan, En huil heel zachtjes kleine druppeltjes Levertraan.…

Je huilt heel zacht je legt je hoofd tegen mijn borst uit een gevoel van onmacht ontvloeit ook mijn kracht Jouw pijn die ik totaal met je deel zielsbedroefd een brok in mijn keel van het niet te troosten verdriet Woorden zijn niet nodig woorden zijn hier teveel daarom zeggen we ze niet woorden zijn nergens te vinden voor zoveel verdriet…

Geest zoekt enig troost klaar voor nieuwe levensreis wending komt eraan Winterdageraad vlinder ontwaakt in mijn droom klaar om te reizen Dromende vlinder komt opeens uit de cocon een hart staat open Een zacht gefluister vleugels zweven in de lucht wonder van natuur…

Hier is het licht der vele kaarsen, de troost der 50 weesgegroeten gemompeld door de eenvoudigen. Hier is de liefde van ons volk.…

neerstromend water kletterend spetterend in de natuur zo mooi zo puur stromend naar benee zit alleen starend voel de wind spelend met mijn haren voel de spetters op mijn gezicht stromend naar benee alleen ik vraag je sla een arm een arm om me heen voor mij is er maar een die mij kan troosten als ik me voel me weer voel zo…

Ik reik je mijn hand als het nodig mocht zijn en zal je troosten in je verdriet en pijn. Ik leen je mijn schouder leg je hoofd er tegenaan dan zal ik samen met jou de moeilijke wegen gaan. Neem dus mijn hand of pak de telefoon je weet dat ik er ben ik wacht wel gewoon.…

Zelfs met de mooiste woorden..Zullen ze niet te troosten zijn. De dagen worden donker,koud en ongekend. Dingen zullen veranderen,Nu jij er niet meer bent.. Zonder jou is er een leegte..Die nooit iemand vullen zal. Alles lijkt onnuttig,het leven lijkt een dal... Ik zal je zo missen Iedere seconde...Elke dag...…