Alle inzendingen over vleugels

vogels spreiden vleugels blazen krachtig wind voortstuwend uiteen warme luchtstromen strelen woelige vrijheid in snelle ogenblikken wolken groeten ogen waarin rust weerspiegelt in diepte van hun kleuren zo schrijdt de vlucht vol passie en harmonie naar ondergaande zon…

Als mijn armen vleugels waren mijn mond een snavel mijn benen een staart zou ik opstijgen........ Als mijn snavel dan kon praten dan zou ik de hele wereld vertellen hoe het voelt om een vogel te zijn: vrij....…

Zware zuchten zweven zonder ziel en zwerven zachtjes zonder zien Vele verlangens vluchten vrezend en vliegen vol verloren vleugels Wegdrijvende wensen wenen wachtend en wankelen werkelijk woordeloos Hongerig hunkert het hart Naar blind beminnen Getekend groeiend in een mens…

In haar dromen heeft haar beschermengel echte vleugels omdat hij rust kan brengen in haar klein meisjeshoofd daarom blijft ze dromend fantasie maken op haar pad vindt ze genoeg om zelf liefde uit te delen toch verlaat ze af en toe zijn hoofd om zijn hart te raken heel eventjes maar hij blijft steeds niet begrijpend achter…

Geluk is een moment Een gevoel van binnen Een tinteling zo zacht Een gevoel van winnen Geluk geeft je vleugels Waait soms even voorbij Een geur die blijft hangen zo intens mooi en vlakbij Geluk zomaar op je pad Zorg dat je het herkent Soms is het maar even Geniet van dat moment!…

Ze hebben geen vleugels, of engelenhaar, het zijn lieve woorden, een briefje of een gebaar. Als je ziel staat op springen, je ziet geen uitkomst meer. Komen engelen voor jou zingen, ze verzorgen jouw hartzeer. Wacht maar, wacht. Engelen komen, heet onverwacht.…

soms lopen gedachten los als kippen gele poten trippelen driftig in de ren gevederde vleugels weinig verplaatsing een en al gekakel geen touw aan vast te knopen gelukkig valt er af en toe een ei echt denken lijkt er niet meer bij behalve dan dat je denkt een griepje en het is voorbij…

Deze fragiele vleugels die mij maar nét kunnen dragen overwinnen de zwaartekracht Ik wil en ik zal slagen Ijle lucht tart mijn longen het gevecht escaleert Jij bent mijn verwachte redding als je het tij keert Jouw aanwezigheid laat me groeien geeft me kracht Zo veel tijd het blijft me boeien Ik kus je zacht…

Te weten dat er één is Die één kan zijn met mij Proeft wat ik proef Voelt wat ik voel Geniet wat ik geniet Twee wensen, één woord Jouw adem, mijn zucht Jouw ogen, mijn zicht Onze vleugels, één vlucht En elke milimeter huid Eén vuur dat brandt Tot nooit meer uit...…

Ook nu nog voel ik jouw hunkering aan de overkant; het missen van het onbekende, vliegen met lichte vleugels, en voor eeuwig de jouwe zijn...…

Steel niet mijn illusies van achterhaalbare waarheid in de geboorte van jaren die mijn spiegelbeeld verscherpen Laat mij nog wat dromen in dit vergroende veld waar wind boomkruinen streelt en bloemen de aarde benevelen Maar wanneer de vogels zwijgen neem ik jouw vleugels over maak mij dan ademloos in de stilte van één tocht…

de moede schreden uit een droeve herfst mijn thuis geworden zij dienen mij niet meer nu open ik een nieuwe dag op vleugels van vertrouwen nu vlieg ik weer mijn blindheid zet nu koers naar onbekende rijken een witte duif stijgt op naar hoorn des overvloeds en rijkdom van een volle zomer nu vlieg ik weer…

Lila vlieg je langs het blauw Geuren sporend, die van haar, Trillend met je vleugels Nader je de bloem, die als een vrouw Je welkom heet en blozend Rolt je tong naar nectar Duizelend stil je dan je honger Op mijn rug in het groene gras, liefkozend Streek ik de madeliefjes En sluit mijn ogen, dicht bij jou…

Laat mij rusten in het land naast de rivier waar liefde leven schonk niet ooit of overmorgen nu lijkt me wel goed hoe moe denk je dat lamme vleugels kunnen zijn waar nog dalen als zelfs de zon geen dag meer halen kan enkel hier strijk ik de veren oeverloos naast mijn rivier…

Mijn vleugels samenklappend, maak ik vaart, ben ik altijd onderweg en toch schijnbaar nergens heen. Kraak mij niet, kreuk mij niet, probeer me niet te pakken, ik ben precies zo teer als het lijkt. In het duister en in het licht zullen mijn ragfijne voelsprieten je schoonheid bewonderen.…

praalziek pronkt de passiflora met haar paarse pracht minieme madeliefjes maken moedig mee het mooie weer bedaard brommend bedrijft een bezige bij haar bloemgerichte bijentaak vlinders vleugelen vederlicht voorbij en zomerzot zoent de zinderende zon zomaar alle zorgen weg…

Op vleugels zoek je de vrijheid van het licht en de warmte van de zon. Toch moet je eerst door de duisternis op zoek naar de maan en sterren. Pas dan kom je bij het licht waar je de kleuren ervaart van elke dag in en om het huis. Geniet van de dag die elke dag weer kleurig aan ons voorbij trekt.…

Het verlangen naar jouw armen blijft stof nu, je wilde immers gecremeerd uitgestrooid in een rivier en in een zee Jouw heengaan bracht een stoet van overledenen op gang naar mij troostend als een verstikkende deken De afstand naar de hel blijft mij vaag als hemelse harpmuziek en gefladder op zoek naar vleugels of een ladder…

Ze pikken het op Ze pikken het mee Onbewust gaat men in zee Hogerbewust zegt men ok Mee omhoog Omlaag Ga maar Al te graag Tussen regels en rellen tutjes en lellebellen paradijsvogels vuurkogels De druppels nog aan toe Vlieg mee Nog niet moe Vlieg heen Ook al is het niet met vleugels Maar te been…

zoals het voorjaar - wazig nog van sluimeren - de knoken van de bomen kleedt of een vlinder - vochtig van ontpoppen- vol verbazing net ontdekte vleugels spreidt gelijk de dromen - levend in ontzielde nacht - verlangens weven in niet weten ooit gedacht zó verwonder ik mij elke dag…

Schouwspel Op excursie door zijn leven; een schouwspel,meer niet, als een afgelegde huid:maak de geest los,spreidt haar uit, zoals vleugels fladderen in volle vlucht door de vrije onbegrensde ruimte;naar zee,op zee: uitgemergelde vrede van het woelige water,niets meer dan zee: hetzelfde als een doodsverlangen; rust,van de wijde watervlakte…

Ik voel me net een vlinder met vleugels van satijn. Ik hoop dat ik nog heel lang, met dit virus besmet mag zijn!…

in een diep verlangen naar het leven ving ik met mijn ogen dicht de vlinders die jij zond krulden vingers fluisterwoordjes en heel even voelde ik dat ik je werkelijk verstond tot mijn handen open braken daar de stilte zweeg, ontstemd 'k had in angst ze kwijt te raken alles vleugel lam geklemd…

De lust in vlees begonnen verjaagt spontaan de droogte van het preutse uur duik in mijn diepste bronnen en klim naar grote hoogte in ons verzengend vuur laat ons lijf pulseren als een driftig dier in ontembare kadans wij zijn elkanders veren op de vleugels van plezier in tomeloze trance.…

ik duik in je woorden zoals een meeuw naar de vissen in zee letters krijgen vleugels als in zomerdromen neem je me mee naar een kleurenlandschap waar bloesemklanken luisterrijk bloeien pennenvruchten groeien tot voorbeeldige verzen van liërende metaforen ja, zo dikwijls ben ik zweverig in jouw poëzie verloren * opgedragen…

maar op de vleugels van dit beetsje, zou nooit een 19de stip komen te staan. wand dit lieveheersbeestje is te vroeg de hemel in gegaan.…

fluister het tegen de wolken vertel het aan de wind leg het te rusten in de takken om haar te koesteren als het ochtendkind ontwakend in vele armen verscholen onder een bladerenbed doet ze zich te goed aan zonnestralen die haar weldra in het middelpunt zetten ontstijgt ze al gauw het aardse uiteindelijk is ze volgroeid om haar vleugels…

Dan zal ik mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

Zal dan mijn vleugels dicht gaan vouwen niet meer vluchten maar het leven aanvaarden.…

van de krijtstreep tussen groen en blauw kon ik weinig hoogte krijgen de verte nevelde in warm en koud met trage ronding de vleugels van mijn geest kunnen de steen die op mijn maag ligt niet meer dragen nog twijfel ik heb vragen die met de dood geen antwoord krijgen ik moet blijven hoor ineens de meeuwen en het teleurgestelde…