Alle inzendingen over ziekte

Later moest het gaan gebeuren, Later was haar mooie droom Haar grijs bestaan kreeg daardoor kleuren Het gaf haar zwarte koffie room Later is er nooit gekomen Ze is nu ziek en broos en teer Later bleef voor haar bij dromen Kansen zijn er haast niet meer Hoe een mens toch stil blijft hopen Op een kans, een winnend lot Haar lot heeft voor haar…

met kunst en vliegwerk hielden we jou in leven tot je uitgemergeld je laatste adem uitblies zonder kracht je kon niet meer lopen niet meer praten je ogen zagen zonder zicht flarden uit het verleden spraken zonder inhoud, zonder bericht je handen lagen stil huid om skelet we hebben je laten leven dood in je bed rust zacht…

Bijna dood is weinig anders als niet zo lekker, een beetje slapjes of afgemat en ongemerkt bereist een mens het Schemerland tussen Hier en Dood. Bijna dood is haast hetzelfde als aan de avond, er doorheen of uitgeteld en ongedacht wordt net gestorven bijna niet dood, een deel van leven...…

Hij murmelt, stamelt, kreunt en fluistert tegelijkertijd, graaft, graait en grabbelt naar de juiste woorden, die verpulveren tussen zijn magere ongeringde vingers en als afgevallen bladeren doelloos alle kanten opwaaien Het meer van woorden waaruit mijn vader put is aan het verdrogen en het water is troebel en donker. De laatste vissen happen…

Daar klop je aan, zonder aankondiging je hebt jezelf grijnzend binnen gelaten jou bij me voelen, is de stilte verlaten die je breekt met `n dreigende fluistering Verduistering kerft als ik je omtrek zie gaten vallen in -de gedachten die me haten omdat jij ze wild naar buiten mept- vergaan kermend als ik naar binnen staar Ik bedaar in de…

Toen ik je daar zag liggen, Zwakker dan ik ooit had durven denken, Besefte ik pas echt dat er geen hoop meer was. Een brok schoot in mijn keel, Machteloosheid schoot naar mijn handen, En tranen prikten in mijn ogen. Nooit geweten, Dat het leven zo hard kon zijn.…

"U bent de eerste", zei de arts tot mij, "Ik denk dus dat ik u geluk mag wensen, Maar daar ik enkel dokter ben voor mensen Haal ik er toch de dierenarts maar bij." Die hoorde toen mijn klagelijk gepiep En sprak: "Jawel hoor, u hebt vogelgriep!"…

Gebeeldhouwd tussen het laken, Met verroeste appelkop en op elkaar geklemde kaken lig je te staren naar de klok. Je dorre vel, een stuk tekort, vol bulten en neten wordt grauw en strak: een droge pel rond botten en spleten. Je ogen tranen, en zeveren doet je mond; je vals gebit valt steevast op de grond. Je babbelt met een paardentong…

WEINIG BEWEGING MAAKT SUIKERZIEK kopte de koppige krantenkop Het bracht de dertiger in paniek en met spoed naar de sportshop Hij begon te joggen door het groen in de groene maanden mei en juni In juli kon hij z’n gympies uitdoen dankzij een ongeneeslijke lopersknie Ook in tennis bleek hij bedreven maar met de beker op het oog moest…

Straks komen hier weer vreemde vogels fluiten En fluitend nemen zij hun virus mee, Dus dienen wij al ons gevleugeld vee Uit voorzorg in hun hokken op te sluiten. Maar opdat hier geen onheil zal geschieden Zou ik gewoon de vogeltrek verbieden.…

Duizend maal de dood te raken in een leven dat geen leven is een trap waarvan de treden kraken tranend dalen door het dof gemis Langs alle klokken en kalenders glijdt radeloos de tijd in zee gesloten luiken voor de vensters de nacht valt en neemt alles mee Maar ook stormen sterven in een zucht het holle hoofd ontvlucht de graven de dorre…

Dat binnenstappen in het klinisch wit niet wetend of het mee of tegen zit de dokter legt met een groots gebaar de röntgenfoto’s op het tafelblad vreemd, in ieder geval een beetje raar pak ik mijn gedichten, een stuk of wat leg ze schuchter vlak ernaast hij blikt, bloost en is verbaasd Al dit werk bedekt als zand hypertensie, hernia en heupartrose…

Mijn hart huilt een droevige melodie een melodie van bang-zijn Mijn opgekropte angsten en allergrootste hartenpijn Ik schreeuw het uit naar God almachtig ik roep heel hard, mat luide stem, want 'k ben nu alleen in huis, en al mijn wanhoop stuur ik Hem Oh, God, spaar toch mijn lieve moeder ze ligt in't ziekenhuis en heeft het zelf denk…

Een klagende mist is al grievend gevallen De verstikkende deken heeft mijn lichaam getart. Mijn wankele welzijn is tot schimmen vervallen De mist heeft mij diep in mijn wezen verward. Het schimmig verleden had me kwetsbaar gemaakt Een blik vol afschuw uit een grimmig geweten. In zijn ijzige ogen was mijn neergang ontwaakt En vervolgens in roestige…

Ik laat deze laatste woorden vallen in je handen Houd ze voor me vast mijn adem, vluchtig als ze door het duister ijlt Nu lijkt de nacht te zingen in dit eindeloze gebed, geeft de hemel glans, een glimlach stilte klinkt nog ver na…

Mensen zien me, maar kijken net niet ver genoeg.. Ze houden van de buitenkant, en stoppen hierdoor veel te vroeg! Daar binnen heb ik iets verstopt, een chaos heeft zich opgehoopt.. Het zijn gevoelens door elkaar, die ik heb opgekropt.. Dus wat ze zien is maar een beeld, ver weg van de werkelijkheid.. Wat ze zien is slechts…

waar nooit aflatende pijn reeds al jouw dromen beheerst weet jij mij steeds te raken door jouw glimlach heen maar nooit geheel verdwenen die licht verborgen angst tastbaar in jouw wezen verhul jij dat gevoel maar ik merk in die ogen door die ene lach heen jouw verholen wens dat die pijn verdween…

Roerloos blijft ze zitten, in het oog van haar orkaan verdwaald in de verhullende mist die niet meer optrekt Ze blijft steeds schreeuwen maar niemand wil verstaan figuren, gestalten, woorden... zo verdraaid en verrekt En terwijl het gevoel verlamt en de herinnering dooft negeert ze onbekende bekenden, defensief agressief Soms spelen kinderliedjes…

de navelstreng, ooit doorgeknipt, zit geestelijk nog vast... verbonden zo met moeder want zij is mijn houvast... ik leef door haar en is mijn adem, ik ben er, dankzij haar de schaar die men deed knippen die neem ik nu gewaar... ik wil niet losgekoppeld worden daarvoor ben ik niet klaar maar eens moet het gebeuren maar 'k maak ernstig…

Mist trommelt op de banden van geluid hees gefluister knaagt aan het behang Met mijn gemoed lijken de velden te smelten volkomen rust begeleidt het lijdzaam vergaan De kras van de kraai staat in mijn ziel geschreven de roep van de uil is waarnaar ik verlang De avondzeis slaat wreed mijn ogen neer stilte schuilt in tastend wit ik…

Vochtige ramen boven rode ornamenten weerspiegelen de wereld in een waas IJzige sidderingen blussen vurige tongen die gretig likkend het fort belagen Overeind gehouden door resistente muren waarachter de inhoud gereinigd wordt…

op het hoogtepunt kan de koorts gevaarlijk zijn men loopt dan oranje aan en voelt een beangstigende pijn pijn die in stilte verstomt die nootjes tussen kiezen laat kraken als ogen zien wat men niet gelooft en schoten spetterend palen raken of pijn die bijzonder uitzinnig is 'waanzinnig' kan men beter zeggen pijn die vreugde en kreten…

Ze is verschrompeld tot bezoekuur; op de tijden dat het haar geliefden schikt schrikken haar vissenogen even wakker uit hun dommelslaap en lacht zij haar gebit van kunststof venusbloot, als dit niet op het kastje ligt te grijnzen. Ze hoort gewillig steeds dezelfde vragen, Of het goed gaat, zo'n relatief begrip maar haar begrip is even onbeduidend…

Ze beeft voor onweer en dieven in de nacht en 's morgens doet ze dat voor bosduifjes, en wilde katten. Ze heeft het altijd koud of warm en ze vertrouwt geen vreemde arm want het is moeilijk evenwicht te houden. En ze wankelt op alle vlakken. Sleept zich starend door het slopende en slaapt in het gapen van de dag Wil geen kruimels…

met verbeten happen schrokte je spek en eieren naar die verkankerde maag. ik voelde me haast een ramptoerist. mijn tijd als krijgsgevangene was een plezierreisje als ik het met dit vergelijk. en je wees alle hoeken in de eetzaal van het bejaardentehuis aan. je had lak aan regels van verpleegsters die niet wisten wat vrijheid…

Gebed reikt verder dan 't plafond en wordt echtwaar gehoord Wees niet geneigd te denken, het wordt toch niet verhoord... Als niets of niemand meer kan helpen wat jouw probleem ook is, vouw dan je handen samen in deze duisternis... Waar wetenschap ophoudt te bestaan, kan Hij een wonder doen gebed reikt verder dan't plafond Hij…

zoveel gedacht de laatste tijd nu ben ik mijn gedachten kwijt 't was te zwaar, die lange strijd die woedde in onzekerheid... veel piekeren had niet veel zin en bracht ook zeker geen gewin maar 'k zat er zo geweven in mijn moeder vocht, als een leeuwin de strijd is nog niet echt beslecht nog niet verloren het gevecht en wat ik denk, nog…

een grijze mist dwaalt over de kapotgeschoten akker der herinneringen. eens beploegd, bezaaid, geoogst nu een vieze bruine plas tussen aardkluiten « En wanneer komt moeder nu ? » je moeder is al dood een hele tijd ook de boer op de akker is niet meer : het veld ligt braak kilte en koude dringen door dringen door de dunne huid…

Wellustig monstert hij haar vormen in het schaarse avondlicht Voelt het vuur van al zijn zinnen maar herinnert zich ook zijn jicht…

je triomfeerde met de licht hautaine blik die in vitaliteit een jeugd uitstraalde vol lijnen met fysieke aantrekkingskracht de vereenzelving overweldigde als een begeerlijk kleinood dat in verfrissing afrekende met kleinburgerlijke maatschappij opvattingen sterk voelbaar was de legitieme cohesie met nieuwe sentimenten die de…