Alle inzendingen over Zwaar

De blauwgrijs paarsgetinte envelop Bedrukt mijn toch al zwaar belast gemoed De uitkomst weet ik al, 't is nooit echt goed Ach wordt die treurwilg ooit nog een klimop? Maar breekt de lente aan met nieuwe spruiten Dan zet ik straks de bloempjes lekker buiten!…

de stilte van deze zomermiddag hangt zwaar over de groene velden een zuigeling tilt met slaperige levensmoed het kleine hoofdje op vandaag kan het licht de stilte niet bekoren met lichtvoetigheid moeder's ogen volgen de imaginaire lijn van uitgestrekte vingertjes naar witte wolken…

Zij is coureur in ‘t diepst van haar gedachten En klimt bergopwaarts door La Douce France Het grootse uitzicht brengt haar zelfs in trance En stimuleert tot ongekende krachten De finish daagt, ze ziet de letters staan Zwaar hijgend komt ze bij de Jumbo aan!…

Een snoek is best een hele grote vis Ik heb ze vroeger af en toe gevangen Ze kunnen heel zwaar aan je hengel hangen Maar als je beet krijgt sla je ook soms mis Er sprong er één langszij en door de plons Ging men van goud door tegenslag naar brons…

het hart van de storm een oceaan van wachten slaapt zonder wolken houtduiven koeren droever dan mensenverdriet de boom zucht ruisend een heldere pijn in oude zielenlagen het gras nat en zwaar iemand wil schreeuwen een stem met honderd kelen zo luid en zo bang…

Gaan wij ons voor een wandeltocht bepakken Versterkt dan nog eens extra dat gevoel: De onvolprezen wegwijspaddestoel! Nieuw rood met witte letters op de vlakken Het eigentijds gewicht zal ook verschillen Spillebeen kan zelf z'n paddo tillen…

Je haar valt uit, je lust verdwijnt Je sterft af, cel voor cel De chemo heft zijn zware tol Het leven lijkt een hel Beroerd en misselijk, ieder uur Te moe om op te staan Die gore zware chemo-kuur Slaat hopelijk goed aan Door pijn en twijfel van de kaart De moed voor even kwijt Wat is je leven dan toch waard Als je dag in dag uit hier strijdt…

Moeder, ik zou mijn hoofd van zorgen zwaar nog eenmaal in uw handen willen leggen, terwijl uw stem m'een oud verhaal ging zeggen, waarvan ik de heugenis nog bewaar. Ik weet een avond, 't is al menig jaar geleden, zoete rook van meidoornheggen, die bloeiend bogen langs de smalle weggen, maakte mijn moede leden loom en zwaar.…

Ik volgde eens een sleepspoor dat ik zag En daarna vond ik jou Met een rugzak te zwaar om te dragen Toen wist ik dat ik helpen zou Ik knielde bij jouw voeten neer En pakte toen jouw tas uit handen Ik wilde er wat overbodig gewicht uit halen Want de zwaarte ervan had jou doen stranden Maar die tas bevatte jouw hele leven En alles had een…

Ik zag een incheckbalie met grote zware koffers, een arme welgestelde man, sussend zijn wervelwind ik zag een aanvurende moeder naast haar rennende kind het jaldi, jaldi schalde ik lachte hardop tot de tranen mij het zicht benamen ik zag de leeggehaalde schappen in de supermarkt, weerloze mensen uit het lood geslagen, de zoon…

en wreed getest Ik kan daar niet goed tegen ’Ze is ziek’, heb ik geleerd Maar toch, het is m’n moeder Die nu heel zwaar dementeert.…

Dromend van al dat moois kwam ik op mijn zwaar beladen fietsje aan. Het volle aardappelkistje viel bijna al op de grond. Jopie moest lachen, en had een grijns om zijn mond. Zo! Dat is zwaar! Alweer stond ik daar,in zijn schuur bij de oude bascule, verdoofd van al dat moois, Jopie praatte maar hoorde hem niet...…

aan de rand van meer en land wacht het wrakhout op vergaan loopt het spoor van slijt en slag langs de richels en de knoesten en door holtes in de binnenwand op de rand van droog en nat ontmoette ik op ronde schors een man met uitgesleten zwart gelaat een vrouw met in ’t gezicht een gat te zaam een zware strijd gehad…

Zwaar klinken de slagen ter middernachtelijk uur Over ’t verlaten plein, door lege donkere straten En in de stilte weergalmt de echo van muur tot muur En in regen ondergaat de stad ’t duister gelaten Lopend in het donker mis ik sterren en maan Kijk slechts somber naar ’t glimmende wegdek In zwarte etalages kijk ik slechts mijzelf aan Verder…

we reden in een busje de vrijheid tegemoet tegen de gedachte in “braaf de regels volgen” daar kon ik niet mee leven daar wou ik niet voor gaan hing heel lang op de claxon vluchtte hier ver vandaan geen wet kan mij beletten te denken wat ik wil de vrije keuze is mijn route waar ik zwaar aan til ik neem mijn eigen bochten soms zijn…

maar blauw gelagerd zijn het tolken een hoge kim trage slepers van een vraag banken van zwaar vermoeden grenzend aan een land vol avond een gids voor windpaden ruimte opsteken van aanwakkeren gedreven.…

Na een zware tocht vind ik het huis waar de warmte mij omhelst, en waar mijn beperkingen niet belangrijk zijn, slechte herinneringen en pijn, maken plaats voor rust en vrede, een behaaglijke serene kalmte daalt neer.…

Een kind vraagt om begeleiding, verantwoordelijkheid is een zware hap.…

in de tuin van haar geest op armen vol rozen wiegt ze het kind zachte geuren zoete woorden gedragen door de wind in de tuin van het huis huilt ze met het kind de druppels vallen zwaar op het groen in een bed van nat gras vlijt ze het kind dat er ooit was…

Zij leeft haar leven met slag en stoot overwint zij storm Vindt zij in iemand een veilige haven die armen om haar slaat Dan maakt zij die los na verloop van tijd Want zij verkiest het eenzaam lopen langs de vloedlijn waar zij steeds nieuwe dingen vindt na zware storm.…

Ooit werd ik begeerd nu genegeerd Ooit voelde ik me vereerd nu zwaar bezeerd Ik heb nu geleerd ben zelfs bekeerd De liefde verleerd door pijnen verteerd Ooit geobsedeerd maar dat bleek verkeerd Daarom nu volleerd zelfs een beetje getalenteerd in het omgaan met een gebroken hart…

Wie zijn kussen ’s morgens kust goed geslapen uitgerust heel gewoon als eerbetoon voor het dragen van zijn bol ’s avonds laat nog boordevol zwaar van zorgen en gedachten na een nachtje overnachten leeg en helder, licht doet niet meer dan zeer zijn plicht.…

Nu gaan studenten zelfs al kamers kópen Vanwege de constante kamernood Die studie zal -met lasten zwaar als lood- Haast als het echte leven gaan verlopen Het geeft 'n hoop geschipper en gedoe Maar ooit komt wel die kamer naar je toe…

verliefd zijn was dromerig luisteren naar je nietszeggende prietpraat, eindeloos staren in je te zwaar aangezette ogen, indringend ruiken aan je vette ongewassen haren, zachtjes strelen over je droge korrelige huid, likkend proeven van je berookte lippen, verliefd zijn is....gelukkig voorbij.…

Ik draag stenen als last op m'n rug, waar werkelijk zorgen zijn Ik wilde ze eens verpulveren, vernietigen maar ze bleken te hard Ik kon ze niet kwijt vond enkel meer op m'n pad en dacht dat ik ook die moest pakken Ik verzamel stenen maar op een dag worden ze te zwaar…

De vrees der Goden onbemind verdriet verscheurd slecht gezind Niemand geen arm, geen schouder verlaten, donker met de dag... ouder Je gezicht vegeten, onherkenbaar niets rest alles wordt te zwaar De tunnel lonkt aan het einde licht een laatste zucht voor de dood gezwicht…

Zij klampte vreemden aan, vergeefs haar moed Want niemand leek de wanhoopskreet te horen Een kind met botbreuken, bruut kaalgeschoren Pas tien jaar, zwaar gewond en ondervoed Intriest, bij toezicht ging het wéér verkeerd De hoogste tijd dat men hier écht van leert…

Zij klampte vreemden aan, vergeefs haar moed Want niemand leek de wanhoopskreet te horen Een kind met botbreuken, bruut kaalgeschoren Pas tien jaar, zwaar gewond en ondervoed Intriest, bij toezicht ging het wéér verkeerd De hoogste tijd dat men hier écht van leert…

Mijn benen worden zwaar, ze tillen mijn gewicht niet meer ik loop van hier naar daar en val uiteindelijk neer...…

Het sterke, zware hout wijst in onvoorspelbare luchten, om daarna onder de last van vruchten te zuchten. Ik koester zijn lommer, gewillig.…