Alle inzendingen over volle maan

die volle poes geschoren!…

Ik lijk nu helemaal op mezelf Niet meer op mijn ouders Die gestorven zijn Dat te volle gezicht Met ogen halfgesloten Ik ben nu in mezelf gegoten Zoals ik worden moest…

De medewerkers waren zeer verrast toen opgedoken uit het rijk der doden hen een gevulde vaas werd aangeboden Hij staat heel goed op elke boekenkast Wat afgedankt is krijgt een tweede leven Bij kringloopwinkels een rotsvast gegeven…

'U hebt de Kamer heel wat uit te leggen Uw woorden zijn niet die van een premier Onwaardig en dan ook nog op TV Wat denkt u dat de mensen daarvan zeggen?' 'Men heeft mij, en zeur niet meer aan mijn kop, Gewoon verkeerd verstaan, ik zei: 'Fleur op!'…

Ik kluif de klinkers kaal tot bot stil mijn dorst lavend met mede blik zin’lijk naar de volle snede en smikkel van het puur genot ‘k laat mij de volle verzen smaken veeg vette letters van mijn lippen probeer de blanke kern te strippen doch taal niet om de vorm te kraken ik vreet gedichten bij de vleet verslind verhalen als een toetje hiervan…

Hunkerend naar de volle zee altijd het gevoel van gemis. Ontspoord op de rails passeer ik het rode sein. Het volgende station: eindelijk, overstappen naar de stoptrein.…

Hunkerend naar de volle zee, altijd het gevoel van gemis. Ontspoord op de rails, passeer ik het rode sein. Het volgende station: eindelijk, overstappen naar de stoptrein…

Het is het licht van het leven, in het volle aangezicht, voorbij de alledaagse pijn. De fakkel door willen geven, ook al dooft het licht, om geen doodlopende weg te zijn.…

geen vlees en geen vis verbeelding stilt honger naar zeeën vol geluk volle manden brood en vrees haar liefde te verliezen…

snelweg naar de zon is je hartenlied horen laten overspoelen met licht en uit volle borst zingen springen en dansen met de godin jezelf…

een ding is zeker ze heeft niet de baard in de keel maar op haar kin een vrouw met klote zingt als een kanarie op TV klinkt haar lied uit volle borst…

Tenzij u graag volle borden telt.…

me niet aan een vroege hommel op zoek naar honing wat bijen vinden ook hun vertier hortensia’s in volle glorie staan te pronken en het gebroken hartje lacht haar toe zo stapt ze in de vroege morgen genietend zelfs het zo juist uit de grond gekropen torretje dat nu over haar tenen kriebelt vindt ze mooi…

VLEES, op menig duffe deur heb ik geklopt, Liep menig middernachtelijk paadje uit, Zocht langs de vloer, heb tegen muren aangeschopt, Drukte in blinde hoop op de verlichte vensterruit, Maar steeds vergeefs, hoewel wanneer de maan Vol aan de hemel stond op volle zee, Kwam er een wijsje uit mijn lijf vandaan Gespeeld door Schoonheid in het staminee…

ligt heel gewoon naast mij het was slechts een droomvervoering want verlatingsangst zit diep in mij Over hoe mijn leven zoal stromen kan over man, vrouw en kind, echt houden van kan gelukkig weer voelend doelend hopen strelend zegt m'n liefde: "Weer lopen Jan?…

ontwaak ik straf in volle naaktheid zodra de dageraad mij ziet Dit wentelen in eigen angstzweet is vast een speling der natuur opdat de bruidsspin driftig doorweeft aan een geestrijk signatuur Kunstwerk: 2-luik, 2012 Kunstenaar: Irmlinda de Vries…

Ze sprak een uur lang op de televisie, want de biografie van haar overleden man Jan Wolkers was eindelijk klaar. Zowaar. Hoe ze ooit met hem de wildste avonturen aanging en hij kickte met nog een vrouw erbij, hoe mooi hij in de keuken was en in de tuin met allerlei kleine dieren in zijn opperste sas.…

Daar zit ik dan, in deze kamer waar ooit de kind'ren sliepen, speelden, nu vol portretten en verleden Volle zakken bollen wol, lappen waar iets van gemaakt nog, kleren, kleden?…

Nu is het de tijd om te handelen en te voelen en te leven ten volle uit……

jeukt van de mieren nog een laatste keer gaan wij rond nu dan een zoen op je volle mond wij zijn gelukkig en tevree wil je slapen of neem je me mee hop hop sneller rond buiten zinnen laten wij ons gaan hop hop sneller rond ik huppel met jou over de maan…

Als de maan het hoogste punt bereikt valt weerschijn in twee felle ogen worden blikken omhoog gezogen naar de hemel waar zij lichtend prijkt. Het snel kloppend wolvenhart versmelt met de diffuse gloed van boven huilend kan hij enkel vleiend loven als hij zijn liefde aan haar vertelt.…

Hun liefde wordt beschreven in de kraters van de maan.…

Of als de maan nu eens voor altijd, Achter de horizon verdween. Hoe zou de wereld er dan uitzien, Verdord en doods misschien? Wees zuinig op wat ons is gegeven Laat alles wat leeft leven.…

Eerst nam men haar man weg en nu ook nog haar kind lange tijd zal het duren voordat zij de rust weer vindt. Opstandig zijn eerst haar gedachten dan berust zij in haar lot zij weet dat haar man en haar zoon voorgoed mogen rusten bij God.…

ze laat hem gaan, hij is het niet waard ze kijkt nog één keer om, ziet dat hij naar haar staart maar haar keuze is definitief ze neemt zijn houding niet meer voor lief hij dacht alles te kunnen maken en wanneer het hem uit kwam het ook weer te staken maar nu heeft ze eindelijk er genoeg van ze zoekt voortaan een echte man…

Hoog staat zij boven haar sterrenvolk bukt en ontfermt zich over hen die gevallen zijn en streelt de pijn voorbij haar tedere vingers beroeren vele dromen van de verdwaalde wezens in hun zoektocht naar het zijn de sporen van het leven zij schenkt hen haar kracht in zilvergloed kust ogen in het donker van de nacht…

'k Zie de eerste sterren verschijnen en een bleek opkomende maan het is alweer bijna tijd om naar binnen, naar bed toe te gaan. Nog even het late journaal en de sloten controleren dan heerlijk gaan slapen onder een donsdek van veren. De dag is weer voorbij en de nacht begint nog even samen kijken naar het lief slapend kind.…

Een non sloeg snuivend op de krijtvegen Haar hand zwol paars op Ik wed dat jij geen ruimtevaarder word Sneed haar stem, met volle krop Zelfs zijn adamsappel durfde niet meer bewegen Hij gaf haar gelijk. Zij kon het weten.…

Waar ik ga is de stilte mijn inspiratie en zie ik met warme ogen wat zich niet verbergt omdat het de maan lief heeft en mijn gedachten verandert in tranen die mijn eenzame woorden weer laten verdwijnen in een moment waarin ik mijn ziel ontdek en hem glimlachend achterlaat voor de dove…

Was jij niet die kinnenstrelende man waar ik naar opkeek als naar de zon; die me op handen droeg uit gevaren met ogen zo helder als ’n klat’rende bron en dat ik dan zei:”Oh God, bewáár me!”? Was jij die man? Was ik die vrouw? Waar is mijn hart? Ik heb het nódig! Nóú!…