Alle inzendingen over baren

Licht lichter en lichter Dicht dichter en dichter het luwen traag en trager nog een paar laatste seconden die eeuwigheid worden de hersenen de uitval elektronen die in de kern vallen de waarnemingshorizon eeuwig vallend het massief zwart gat de genade die pijnloze dood wordt raakt nog aan de neuronen het laatste contact met de verzuchtingen…

Als de stormen zich vergâren, Die dees sombre dagen baren, Wilt gij aan mijn zijde staan! En uw wensen zijn voldaan! Heer der Schepping! Neen! Een wens Leeft in 't hart steeds van een gade! 't Is de trek, die uw genade Ingeplant heeft in de mens!…

De zeegod heeft thans diepe wonden en schrammen De krab, ja, heeft scharen waar hij flink mee kan Rammen staan koppig met hun hoeven in ‘t zand Zelfs voor zwangere ooien zijn ze weinig galant Een ooi is dus veel liever ramloos bij ’t baren Dus gaat ze naar het land waar de (ooien) (Ooie)varen is geen werkwoord, en de varen is een plant Hé…

Rondom grolt dol de donder, De baren brullen, buitlen op en onder. Door dwarlend, huilend, schuiflend stormgedans, Slingren bliksems hun geelgroene glans. Ter duine stuift het siddrend zand in wolken; De wolken barsten bang, als waterkolken. o Meesters, drijft in mij die driftendrang?…

wanhopig, boos en moe Niets te vermalen had de molenaar Gelukkig waren er vlees, vis en kippen Een kleine voorraad meel stond denk ik klaar Het water stond de mens tot aan de lippen Nu eeuwen later rijdt hier dan de trein Zjin het toeristen die mij nu bevaren Met kayak, kano, avontuurlijk zijn Dat moet, want woelig zijn nog steeds mijn baren…

.' III Leed als de golven van de oceaan die baren witte blaân van bloesems. Leed als van blaren aan de bomen. Bomen die kruinen worden, kruinen: der bergen wit gehelmde horden. Het arme leed wanneer het wordt ontzaggelik in het dragen aller leed, wordt scheppend leven weer.…

En thans: verdeeld in vijandlijke legers Kampen allen de verwilderde strijd, Of overwonnenen of trotse zegers In elk hart wijkt Vriendschap voor norse bare nijd.…

Gij die uit zoute baren* 't Vlamvurig hoofd onuitgedoofd* liet blijken, Schift* toch de grijze scharen* Voor ’t driftig* schip, laat golven angstig wijken. Blanke Goddin*, Voer mijn lief in De wel-gewenste* steden*, En breng mijn vrouwe Gelukkig en behouwen Thuis met vreden.…

Ligt Bles eindelijk finaal op de baar Dan nog komt zijn paardenhaar U te pas, In uw paardenharen matras, En, dineer je bij een Kees, Dan eet je zijn rookvlees.…

vreugde van de winter-landen kent; zo gij geen liefde zoekt in strakke dag-gelaten, en zelfs geen luistrend oor naar duistre nachten wendt; zo gij - wier gulz'ge droom zijn weer-glans dacht geboren ter woel'ge waatren van het hevigst levens-feest, - thans gaat, gelaten en verlate' in zee, verloren in 't welvig-wadend spel waar de avond-bare…

O Munganyende, o Hélène Christelle Vous êtes jolie et, quant à moi, si belle 'k Zie uw ogen, wilt u ons vertellen Van uw levenswijsheid, o Christelle Gij zijt zo schoon als Hélena, moiselle Uw donkerbruin gelaat, uw zachte velle Uw blik waar passievuur in op komt wellen Wil toch van eros en amour vertellen Jambo, vous êtes, comme…

Hij vliegt er heen, en mat en moe Zit daar de man, met de ogen toe, En met de handen samen; En, daar hij, met een bars gelaat, Schier spraakloos voor de oude staat, Zegt juist de trapper: ‘Amen!’ ‘Wat bidt gij?’ zegt hij, ‘onglukskind 't Is hier nog tijd van zingen. Ter balken op, en geef mij wind! Pas beter op uw dingen.’…

't Is heus wat anders dan zich laten baren; men meet de dood soms na, bij vol verstand. Tegen de vijf die suffend, zat van dagen, gelijk een nachtkaars uitgaan, opgebrand, zijn honderd die gefolterd in hun doodszweet baden. De dood is niets misschien, het doodgaan alles.…

Nu zetelt hij in 't water, baar na baar Ziet hij al lachend rijzen na elkaar, Daar schatert hij en spant de blanke arm, En door het water gaat een luid alarm.…