Alle inzendingen over overig

Vast in jouw wereld, die gelijk de onze is Maar gewoon spontaan contact is wat ik mis. Als je wat nodig hebt schreeuw je het uit. Maar wat we doen interesseert je geen fluit. Zomaar uit het niets begin je te brullen en om je heen te slaan. Of op de bank te springen, om vervolgens op je kop te staan. Nergens ben je voor te vinden, niets…

geprangd tussen oceanen en Evita’s tranen uitgestrekt gerekt slingert je land je lief langs de rand van een continent zo zwanger van tragiek in die smeltkroes van smeulende strijd stromen je woorden als linkse lava strooien in wonden van de kolkende massa de kiemen van Hoop de kracht van Geloof met die oer-natuurkracht maar dan lipzacht…

wij zijn de levende stenen die zich spiegelen in de duizenden doden uit het verleden…

Beter had men indertijd Een stokje voor Van Oldebarnevelt Gestoken, had men Nooit meer over Zijn stokske gesproken.…

iemand leerde me vliegen ik steeg boven alles uit om eindelijk te zien waar alles om draaide ik omhelsde de wereld toen ik weer beneden was…

Droom weg in vlagerige zonstrepen onder de appelboom van vorig jaar in de geborgenheid van mijn schoot Hul je in zomergekleurde tuinkleden tussen coulissen van lavendel en lavas op het toneel van je wonderlijke leven Hoor het hart van moeder natuur kloppen van lichtblauw naar donkerbruin meerstemmig doorjubelend in je wezen Voel je vrij…

Zacht geruis de wind onder mijn vleugels glijdend naar de horizon Kijk nog een keer om duistere vormen vervagen als ik me een weg baan naar de zon…

Laten gaan van pijn. Vaarwel aan het verleden, met buiging voor al dat komen gaat. Bevrijden van het bange hart, van haat en verdriet maakt dat het weer openstaat. Moed en kracht die ook jezelf doen genezen, van alles waar gekwetst voor staat. De stilte verbreken de weg naar elkaar hervinden het verschil tussen leven en…

Ik heb niet op het podium gestaan. Ik heb niet geheerst. Ik heb de macht over anderen niet begeerd. Ik heb de macht over mezelf gewonnen, geen kroon geëerd, geen troon. Ik ben de som van al de zwijgenden, alleenvertegenwoordiger van miljarden mezelf. Aan het slot van de stilte zal ik omkijken. Ik zal verplicht zijn toe te geven: ‘Niets was…

Ergens, om precies te zijn : helemaal onderaan de grote lichtblauwe rieten mand in de hoek van mijn kamer ligt een wollig dier te huilen. Maar ik kan het niet helpen dat ik me wel heel voel.…

Richtingloos los van zee en aarde zweefden zij als witte meeuwen loom verwarmd door moeder zon de twee kinderen van de wind Als verliefde vlinders fladderend rondom elkaar steeds even rakend waarbij vurige vonkjes oversprongen zoals bij sterke elektrische magneten In het dal van de engelenkloof daalden zij in cirkels naar omlaag bedreven…

Glimlach, vaag schijn Ik in uw ogen Aangehoord, niet geluisterd Aangezien, niet gelezen Ongerijmd verlaat Ik deze plek Ongehoord Onleesbaar…

Plukte mand vol paddestoelen voor omelet op boterham ging me toen zo anders voelen mijn gedachten leken gezwam zette van papavers toen thee om weer wat tot rust te komen nou, het stopte mijn diarree maar had daarna vreemde dromen vrat hortensia's uit mijn tuin mekkerde daarbij als een geit hersens drukten tegen mijn kruin vlogen toen…

groen gras blauwe lucht geuren zoals nog nooit eerder geroken dwarrelen van bladeren druppelen en suizen van watervallen vrolijk gelach warme zonnestralen die kinder ogen doet glinsteren een hemel, paradijs voor mij…

Het meisje met haar hondje in haar tas, dat vastberaden uit haar tent op het trottoir kruipt, langs flats in nieuwbouwwijken loopt, en langzaam doorweekt wordt van de regen die al uren blijft stromen, verdwijnt om de bocht, achter de kraam waar op donderdag een moddervette man probeert zijn vis te verkopen voor hij ze zelf allen verslonden…

Ik neem een slok gloeiend hete thee en krab mijn voorhoofd stuk. Pas als onder mijn nagels het gestolde bloed gaat tegenwerken is het genoeg. Nog een slok terwijl een straaltje rood mijn mond passeert. Zet alle zeilen bij om toch op tijd mijn kin te halen. Wordt niettemin onderbroken wanneer mijn tong de taak van spelbreker op zich neemt…

Ik zie me dansen op snelle, lichte voeten -- zonder gestruikel.…

Met brede armen luister ik Met handen vol groene oren Veelstemmig gefluister van pluizen Fijne sporen geluid op de bank Een vrouw en haar dochter kijken rond, het meisje tuurt en zegt met wiebelende benen Ik word mama net als jij met een papa en een kind dat dit het mooiste plekje vindt van alles, heel de wereld, het heelal * Het…

ik ben de beste dichter mijn werk nog niet geschreven het publiceren van mijn meesterstuk doe ik pas na mijn leven dus vrienden verwacht nog niet van mij dat ik u zal behagen mijn schrijfsels zijn nog enkel spel uit mijn mortale dagen leef lang genoeg, leef mij voorbij lees dan mijn ode aan het leven in gouden letters zal mijn dicht op…

Als op hoog niveau de bazen ontsteken in bizarre drang, het paradijs nochtans verlaten, ontkenning is bewust in zwang. Als water draalt langs kale ruiten, de buitenwereld koud en bang, laat gretig twijfel ampel varen de weg van boven is te lang.…

Oberon is mijn naam, Zinderend stroomt toverkracht door mijn aderen naar macht, schittering omkranst mijn zicht als een magisch onweerlicht. Gezeten op mijn hoge troon vannacht, staar ik onbewogen naar gezichten, die smeken met stemmen zacht... en groene ogen die fel oplichten. Ik ben de Oberon van Avalon, de elfenkoning zonder weerga…

Daar zat ik dan, alleen op het strand. Met mijn bloten voeten, en tussen mijn tenen voelde ik het zand. Ik keek naar de ondergaande zon, en bedacht me hoe mooi ik hier eigenlijk zat. Hier aan het strand met de mooie zon, ver vandaan de drukke stad. En op dat moment wist ik het, ik moest van meer momenten gaan genieten. Want op dat moment…

De verdronken emotioniste droogt haar tranen. Ze trekt haar lach aan en baant zich een weg langs weggeworpen dromen en stukgeslagen illusies Niemand ziet haar. Verdwaald in het labyrint van doodgehoopte toekomstdromen uit het verleden. Niemand hoort haar. Zelfs zij zelf niet. Ze leeft in het morgen van gisteren terwijl…

Achter het masker Zonder fouten Altijd mooi Pijnloos Afstandelijk En vol begrip Schuilt een mens Geef maar toe…

Duizend in één vrouw adel uit een oosters rijk puur, lief en naïef Niemand kan weerstaan haar rol van ster in dromen Ooit zal ze komen als haar tapijtje maar wou…

Met de vingertoppen van mijn geest Tast ik de wereld af: Een blinde zonder hond Tikt met zijn lange witte staf Verbaasd schuifel ik verder Onbewust van gapende kraters en kloven Steeds verder door de vreemde velden Anderen roepen woorden die ik moet geloven Als een ziend geboren blinde: Kwijn ik van verlangen te zien Toevallig grijp…

Ik ben zo bang Dat het niet gaat gebeuren Als een hap lucht Een droom, een vlucht Ik vrees Dat de wereld doordraait Verdort en van steen Met of zonder iedereen Ik ben bang Voor de pijn die komt De tranen die het kost Voor de dood verlost…

de dichter droomt van oeverloze stromen die traag door een oneindig laagland gaan hij peinst over de zin van het bestaan en wat er na de dood zo-al zal komen hij is een god in ’t diepst van zijn gedachten z’n ganzenveer bedwingt het perkament beschrijft de wolkenvelden die frequent extase of een zwaar gemijmer brachten hij weent om bloemen…

In kort gehouden zinnen Samengeraapt tot vier Hou ik gevoelens binnen En die zitten me tot hier Tot hier, en niet verder Kan ik de weerzin aan De grens, tussen wolf en mens Bereikt onder volzinmaan…

Daar stonden we dan, op een afstand, maar toch, een man en zijn gedichten en ik, een jongen nog, of net niet meer. Ik kende zijn gezicht maar ieder woord van hem was vreemd. Later, thuis, alleen, heb ik gehuild bij de gedachte dat de man en niet de woorden, de zon en niet het licht, en dat hij nooit iets anders is geweest…