Netgedichten

netgedicht (nr. 833):

De verdronken...

De verdronken emotioniste
droogt haar tranen.

Ze trekt haar lach aan
en baant zich een weg langs
weggeworpen dromen en
stukgeslagen illusies

Niemand ziet haar.
Verdwaald in het labyrint van
doodgehoopte toekomstdromen
uit het verleden.

Niemand hoort haar.
Zelfs zij zelf niet.

Ze leeft in het morgen
van gisteren
terwijl vandaag
langs haar heen glijdt
als een donkere schaduw.

Het onbegrensde van wat komt
gekneveld met luchtkastelen
van wat was of zou zijn.

Hopend dat de toekomst
naar haar toe komt.

Zoekend naar iets dat haar al eerder vond.
Ze vind niets.
Ze zoekt.