Alle inzendingen over reizen

We kwamen gehuchten tegen Gelegen tussen zwerfstenen en keien Op de ruggen van valeien Reden ons verzuchtend Onder azuurblauwe luchten Langs de wijngaarden van Lombardije Naar het rijke Toscaanse land Waar we door het leven uitverkoren In het hemelse Florence Verliefd tot over onze oren Ons verloren in een romance…

ik reisde alleen met een roestvrijstaal vlindermes nooit hoefde ik het te gebruiken onderweg zag iedereen dat mijn verenpak niet bestand tegen regen en kwetsuren was onder een verre vlinderboom begroef ik zonder ophef het wapen dat in mijn handen dodelijk kon zijn een oude graver zal het gesloten geërodeerde artefact…

2-35-67-64--9 ze fietsen van knooppunt naar knooppunt stappen af en toe nog even af en genieten van 't klein geluk dat zo'n tochtje ze kan geven dan weer op weg naar knooppunt nummertje negen…

De Eeuwige Stad. O, Lied, wat is er eeuwig? Van Rome naar Jeruzalem reisde ik Langs zee'n diep en bergen bar en sneeuwig: Ik vond niets eeuwig dan het ogenblik.…

'We weten wie je bent.' Huh? Zwarte krul als monocle omringt rond oog. Trein valt langzaam stil. Vrouw - vrouw? - stapt op, verdwijnt. Weg. Twee rode stippen -twee!- zweven duister van ruimte in. Trein aarzelt - wat nu te doen? Zet zich naar vreemd signaal weer in beweging. Ze weten wie ik ben. --------------------…

als ik dan toch onderweg ben naar zachte zanden woeste wateren blauwe bergen en dan toch beland per ongeluk misschien op een lome landweg een donker dak of een brakke boot en als ik dan toch weer op weg ben naar sacrale stilte verdronken verlangens en vergeten verhalen weet ik dan dat ik in eindigheid landen zal in bed…

Het kleine autootje met twee stoelen en hoge, open kap toont trots zijn fel rood, houdt zich ondanks ouderdom stoer en groot, rijdt over bergen, door modderpoelen. Menigmaal heeft het wagentje doelen vol loerend gevaar of geheim, botst en stoot, staat soms gedeukt, brandend aan verwoesting bloot, om toch steeds verwinning en herstel te voelen…

Ik wil graag reizen, maar bijna niemand kan mee -- om het te delen.…

''Vergeet uw bagage niet' maar ik, reis licht, als een zwerver zonder bagage, van het fysieke soort. Ik voel de vreemde weemoed van voorbijgaande huizen, waar mensen die je nooit zult kennen, die parallel jouw leven leiden, met andere verhalen, in andere uren en dagen. Zij wel, weten precies bij welke halte uit te stappen: het midden…

Je kunt het mij op allerlei manieren proberen uit te leggen maar ik blijf het verbazingwekkend vinden dat een vliegtuig kan vliegen dat zo'n log passagiersvliegtuig überhaupt weet op te stijgen is mij een groot raadsel en wanneer ik zo'n dik monster in de hoge lucht zie vliegen staat mijn mond wijdopen volg ik roerloos zijn baan en…

De flamboyants ontluiken groen en rood; Onder hun lommer zal de markt beginnen. Wijdbeens gaand, balanceren negerinnen De vruchten op haar hoofd en van haar schoot. In het goedkoop hotel van Boabdil Blijven de blinden dicht, de gangen stil; Alleen een boy gluurt door de gescheurde deuren,…

Ik moet nu spoedig naar de Balearen De eilanden doorkruisen op een ezel De kleine baaien zoeken En de meisjes paaien De harde korrels voelen Aan mijn voeten Ik moet nu spoedig naar de Balearen Alles vergeten wat mij heeft verlaten De warme zon zal mij van al mijn pijn genezen Nog eenmaal kan ik dan gelukkig wezen Van mens en dier heb ik…

Wat rij ik graag Duitsland binnen o.a. het land van mijn dromen er zijn er dus meer maar mijn Duitsland met mijn lievelingstaal met mijn Bach zijn cantates, zijn passionen met mijn Berlijn haar ‘Unter den Linden’ en wat zien ze me graag mij en mijn mede Nederlanders Duitsers zijn dol op Hollanders En dan verbeter ik ze natuurlijk: “We…

In tijd vliegen soms mensen door 't heelal Op zoek naar sporen van leven op maan of Mars De 'Pathfinder' ontdekte iets van water 'First man on the moon', sprak over groot en klein Een kleine stap voor ons als mensen, daaren- tegen een hele grote voor de mensheid een Maanburger Zouden wij Maanburgers willen en kunnen zijn lukt het aangaande…

Het licht loomt de stilte nog. Vogels roepen hier en daar. Eindelijk blijven mensen thuis. De dag sluimert zich ten einde. Eindelijk daalt het wijs besef, dat het elders net zo is als hier. Dat beseffen uitgeputte mensen. Dat weet elk jonggebleven dier. Straks wordt het nacht opnieuw. Adem stroomt door onze longen. Onze harten blijven…

De waaivlakte ligt er verlaten bij Weide richelpalen wat daar graast wat hier raast door prikkeldraad gescheiden Zij daar wij hier duidelijkheid is geschapen wij rijden zij blaten En bij het zien van een aardappelrug rustend op het land weet ik het zeker grazen is een gave. --------------------------- uit: 'Roodvocht', 2003…

Wat norse wrevel legde in uw borst die wondre drang om, met uw kinderbende, jaar in jaar uit te zwerven zonder ende, uw orgel draaiend voor de schrale korst; Gij die u nooit aan werk of tucht gewende; met onbezorgdheid uw bestaan omschorst, en willig op uw sterke schouders torst de jammerlast der dagen van ellende? Van d'arbeid wars, trekt…

Precies waar we ons bevinden, kunnen we gelukkig worden, wanneer we dat niet zijn. Voor de dichter is dat hier, waar nu zijn vingers schrijven. Hier staat hij in zijn middelpunt, temidden van zijn eigen tuin. Straks drijft hij in zijn oceaan, die zijn eigenste badkuip is. Daarna rust hij uit in bed. In het centrum van de wereld. Waar…

Kleine berken geven steile bergen allemaal hoofden vol dicht krullend haar. Een sneeuwschedel toont zich, glanzend en klaar, om hard drukkend stroompjes te verbergen. Het verleden wilde ruig bestaan vergen. Dagen der arbeid waren lang en zwaar. Avondspraak maakte ruw leven draagbaar met verhalen van trollen en dwergen. Het geliefde fjorden…

De zilvren eilanden van Denemarken, In 't zomers-vroege licht waar ik ze zag, Lagen als perken in de waterparken Waardoor ik voer bij 't opgaan van de dag. Geen morgen was ooit lieflijker, ooit reinder. Een pasgeslepen wereld toonde nog In land en water en verborgen einder Haar vreemdheid…

Als een man met een tweede man in een trein gereisd heeft en die tweede man sterft dan neemt de ander de rest van zijn leven in ontvangst. Hij stapt uit nadat de trein aangekomen is en loopt met openhangende jas door de koud nachtlucht naar de uiterste en verboden zijkant van het station. Van daaruit kijkt hij naar de rails en de lichten…

die mooie dagen van weleer ze zijn voorbij komen niet weer de mooie dagen van voorheen ze bleven achter in een zweem van onvolmaakt geluk... geluk bleek toen een zomerbries die zachtjes blies in zwoele nacht een nacht die goed was te verdragen en met een vorm van welbehagen zomerloomte bij ons bracht ach zomers uit vervlogen tijd…

Waar de strandboulevard naar de stad toebuigt de zee de rug toekeert gaat een pad langs de kust oud asfalt gras in spleten geen plastic banken daar geen sierstenen na het gras van een tennisveld en de hagen van hogerliggende huizen na het achtererf van een werkplaats alleen de rotsen de duinen een stuk grond tussen doornstruiken met…

Ik neem de trein naar Transsylvania. Die trein heeft een ongeluk gehad. Door dit ongeluk heb ik een maand in coma gelegen. In mijn droom ben ik niet in Transsylvania maar in CastleVania. Daar ontmoet ik een Vampierenjager. Z’n naam is Simon Belmond. Ik moet hem helpen we gaan het kasteel in. Zo begint mijn coma avontuur. We hebben ontdekt wie…

We komen vooruit, maar we kunnen geen kant op – in de scheepshutten.…

Twee vrienden trokken wel te moê De Harts in en naar ’t Rijnland toe. De een ging, wijl elk fatsoenlijk mens Reist; - d’ ander drong zijn hartewens. En bij hun thuiskomst was ’t aldra Een bijster vragen voor en na, Daar neef en nicht graag weten mocht, Wat ze al zo zagen op hun tocht. ‘Gezien?’ zegt de een en geeuwt daarbij, ‘Niet heel…

Men houdt het oog steeds op de weg gericht niet op de berm waarin ik ooit bij toeval werd gedropt en nu verwijl als vreemde deftigheid. Ik sta hier in een soort verlatenheid en niemand in de weg, men sjeest langs mij, ik word niet opgemerkt. Behalve soms door iemand die zich niet fixeert op eigen pad, mij plots gewaarwordt, afstapt…

Ze kampten met ‘t bijna doordringbaar woud van ‘s morgens vroeg tot heel laat elke avond De dagen waren snikheet de nachten zo koud wijl er ’s nachts soms een leeuw buiten stond Teruggekeerd van een vergeefse hongerjacht rook hij mensenvlees als inhoud van die tent Ai, dacht de leeuw toch nog te eten vannacht die daarin liggen zijn morgen vanzelf…

een helm berooft zijn hoofd van licht en wapperend haren moeder neemt hem mee voor de eenden in de vijver heeft hij geen oog voor vogels en bomen evenmin zijn hand omklemt een flesje met de andere houdt hij de blaastuit vast dit is zijn heilige Graal de onvaste stappen van een onwillig lichaam zijn vergeten het innerlijke kind…