Alle inzendingen over OR sprookjes OR leven

Ridder en elfje staan druk pratend bij elkaar: de aard van geweld en zachtzinnige sprookjes gaan samen broederlijk voort.…

Tussen wiegende, jonge lijsterbessen staat een dode boomstronk vol grote elfenbanken, geeft zucht naar oude sprookjes.…

alsof een onbevoegde de wereld ontgrendelde uit een eerste beweging lome lijnen laat oplossen uit een breuk van oude huiden en haar kleuren laat stollen als een ware illusie in de nieuwe dageraad waarin ik mijzelf zag gestrikt in een verkleedpartij in de grillen van leven ik vergat de sprookjes © Klaes 21-03-08…

Hij probeert de bloedzuigers op een dwaalspoor te brengen geruchten over zijn leven doen er eigenlijk niets toe hij ademt zilveren sprookjes in de achtertuin van zijn geweten roostert er koperen visjes en knoopt zijn veters stevig hier moet ergens het kikkerpad zijn in naakt gevulde droomwindkussen hervindt hij zijn verhaal, tot morgen…

mijn moeder was afwezig mijn vader was er evenmin alleen ik was aanwezig ik was er niettemin ik had een boek een boek met sprookjes in zo begon mijn leven een sprookje met een gat erin een gat van duizend dromen ‘t leek goed te gaan alleen alleen op eigen benen alleen, ik was alleen toen kwam die breuk die breuk die alles brak mijn…

Ze schenken er de wijn uit sprookjes de warmte heeft er andere vormen terwijl plevieren fata morgana’s beleven en passerende beschouwers bijzondere beelden zeven.…

het vlammend zwaard staat roestend naast de open haard het vuur van sagen en legenden is gedoofd door de dagelijkse tv-ellende de namaakheroïek van de massa media verkent in plastic zijn gebied verdwenen zijn de heksen op de waag sprookjes spelen niet de baas het schermpje regisseert jouw leven want jij bestaat alleen als je…

af ons hele leven lang…

Daar zaten ze - de sprookjes korte jakjes uitgedaan de Blauwbaard sprak er likkebaardend onaanraakbaar toverwoorden van zijn platgeslagen aarde heksen laaiend op de stapel en nog van de Zeven Plagen die de sprookjes wilden horen Doornroosje was er niet sliep uit haar spinnewielverdriet met Eenoog dromend aan haar zij die er zijn lodder…

En niemand gelooft meer in sprookjes omdat ze steeds beginnen en niets meer veranderen.…

achter gesloten ogen fluistert de wind sprookjes over liefde eigen stijl geeft er een kleurtje aan morpheus draagt met open armen nieuwe melodieën aan…

wachten op het medische besluit woedend en blij die stekker eruit willen dat je wordt wie je was wonend in ons sprookjes moeras. lieve merel die jij was lange dagen voor de klas leren van jouw onderricht leven zonder jouw gezicht.…

Dáár zijn waar nu het grijs en grauw van verleden spreekt van beter vergeten van leegte en voorbij leven van was en is niet meer.…

Sneeuwwitje, Zeven Dwergen En een prins met heldenmoed Die de liefde zo laat leven Met een kus die alles doet…

meisjes nog zo klein mogen en moeten dromen over prinsen op witte paarden die hen wakker kussen en hun het glazen muiltje laten passen moeder beseft ondertussen het geloof lezend in hun ogen dat en hoe ze door het leven zullen worden bedrogen de prinsen zijn vaak maar schijn en zullen nooit op witte paarden rijden dat in sprookjes…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Gefotografeerde bomen vertalen jouw zwijgen energieker in de knoppen dan mijn eigen loze woorden Lente groeit in oerbos jouw leven bloeit in mij hoopvol en verwachtend als een veulen in de wei ik laat je niet meer los in mijn innerlijke zon overgoten droomrivier tot aan de doordeweekse einder komen sprookjes tot bloei vol bloesemen…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

de straat vertelt verhalen van hinkelen en knikkeren het donker met lantaarnpalen laat sprookjes schitteren het gele licht spant samen met wat duisternis en zorgt voor rode oren want de grote ogen horen de kleintjes zijn naar bed en knorren vele dromen over water en wat zand de snoepjes die nog komen een straat waarin het leven…

Sprookjes.... niet in geloven. Verhaaltjes die nergens op slaan? Maar stel je toch eens éven voor, dat ze tòch zouden bestaan.... Spoken, goeie of slechte, die je angst aanjagen. Kabouters, die je tuin opruimen. Sprookjes... die echt gebeuren, zo van.... de prins op 't witte paard.…

Het geloof in sprookjes, Verdwijnt. Je neemt afscheid van mijn hart. Het houden van jou, Uitgewist. Ik ben je vergeten. De magie verdween, En de liefde gewist.…

was ik een prins op een wit paard in volle galop door sprookjesland met een geliefde voor op het zadel, was het Sneeuwwitje of Doornroosje, goed werd beloond en slecht gestraft ach, geloofde ik nog maar in sprookjes…

De voordeur wagenwijd open De kokosmat schreeuwt je welkom Zo een, die knus je voeten kriebelt Grote mannen passen, je komt binnen lopen Het gangpad waar ik je met mijn eau de toilette bemin Ik hang ik je jas op het haakje vol aandacht verlegen lachend ontwijk ik je handen maar streel je met mijn blik de woonkamer in De bank, ik kus je…

staan er boompjes vrij maar zij groeien snel naar bos samen leven in liefde met de natuur als goede buur meer is er niet nodig geluk maakt de rest overbodig…

hij heeft de naam leeft riant in een ivoren toren werkt zeer schaars omgeeft zich met magie uit sprookjes zijn handen maken wat zij raken al tot kunst alleen voor magistraten is er een aandeel gesigneerd hij is keizer op zijn vakgebied maar nieuwe kleren heeft hij niet…

Onze verre voorouders, ruw of beschaafd, vierden midden in de winter plechtig feest. Offervuren verteerden menig beest: gunst der hemelse wezens bleef gehandhaafd. Komende bloei werd met sterrenkracht gestaafd. Voor warende geesten, eens mens geweest, hield men wijs beraad, eerbiedig bevreesd. Bezinning werd door vertelling gelaafd. Geschiedenissen…

Bleek roze en wazig wit gaan vloeiend in elkaar over knipogen tegen zonlicht walsen losjes wiegend in het zoele zuchtje spreken tot mensen in welke stemming ook in alle bescheidenheid ruist oude en nieuwe taal van Eftelingtulpen voort.…

alsof ze niet om bossen geven groeien op als eenling aan de rand hun leven aan de zelfkant…

ik dacht dat het een sprookje was alles in vrede en harmonie de dieren en de mensen pas later besefte ik pas dat ik het in een boekje las maar zo gaandeweg in het leven kwam ik ze toch weer tegen een prins, de boze heks koning leeuw en slim konijn ik denk dat het een sprookje is met vreemdsoortige figuren en bizarre avonturen alleen…

Daar op dat elfenbankje in het bos, kuste ik een mafkikker van heb ik jou, opdat het een sprookjesprins worden zou, en vlijde me gewillig in het mos. Maar na afloop was ik niet echt voldaan, toen uiteindelijk bleek dat ik de nacht, met Klein Duimpje had doorgebracht. Hij hield zelfs zijn zevenmijlslaarzen aan. Zijn witte paard scheet mij…