Alle inzendingen over OR verloren OR verdriet

Ik herkende je niet dat stuk verdriet wat er van jou is geworden sinds we elkaar zijn verloren Je was mooi nee, nog mooier veel mooier dan mooi, dan mooi zou kunnen zijn Je prachtige gezicht leek onoverwinnelijk maar het is nu geen gezicht je uitdrukking is verloren Waar zijn die ogen die zo glommen als een zomerdag op rustige zee…

je naam verloren in de stilte van ogenblikken verlangen van vergeten letters vol gesleten verdriet vergeten namen in mijn hart zonder woorden wat zou ik je liefhebben als je me liet…

Nooit iets goed, Verloor haar kracht, Verloor zichzelf. Machtelozer, Hopelozer. Het verdriet droop eraf. Harder. Steeds minder gewend aan het leven, Kwam ze erachter dat ze liever bleef dromen. Dwarser, Stiller. Denkend aan haar eigen wereldje, Zorgde ze dat haar dromen voortdurend bij haar bleven.…

Toen samen met jou. Rode lippen, gras zo groen. Zorgeloos die tijd.…

Blaadjes die vallen. Bomen worden kaal. Straten worden donker. Laatste granen gaan door het gemaal. Het gras wordt bruin en rot. Donkere dagen komen eraan. Traditie getrouw doet een ouder echtpaar de lichtjes aan. Samen voor nog heel even... lichtjes hebben helaas ook niet het eeuwige leven....…

Ik weet waar je bent en ik weet dat je me kunt horen en toch heb ik het gevoel dat ik je heb verloren. Ik ben zo verdrietig. Ik heb zoveel spijt. Ik heb je verloren, maar ik ben je niet kwijt!…

Het doet me pijn dat ik dit heb moeten horen Zo pijnlijk waren voor mij deze woorden Mijn geliefde gaat verloren dat heb ik moeten horen Voor altijd is ze in mijn hart geborgen Nooit gaat ze daar verloren…

zonder trots in schaamte je verlangen te verlaten in het niets je ziel en pijn in het oneindige verloren te zijn en dan als niets meer is lief wat is er meer verdrietig dan zo nietig niet durven te zijn te geven echt tot in het eindige volkomen te leven en dan…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Zeg me, wanneer het minder wordt, het gemis, zeg me wanneer het minder gevoelig wordt, geen pijn meer doet. Zeg me hoelang ik je zal blijven missen, zeg me! 'k ben de wanhoop gepasseerd, niemand heeft me ooit geleerd, hoe om te gaan met dit moordende verlies, zeg me, wanneer het niet zo schrijnend meer is, dat ik je…

Ben 'k even zielig niemand die het ziet, mijn stil en weggestopt voel- en tastbaar verdriet. Lopend in de regen, hou ik mijn tranen niet meer tegen, dat doet de regen ook niet!…

Soms is een traan een uitweg, een uitlaadklep, een emotie van liefde, vreugde of verdriet, het is maar net, hoe je die traan op DAT moment ziet. Soms, of vaak of: helemaal niet, is het datgene wat je juist NIET ziet, maar waarvan je ook niet wilt laten zien, dat.....verdriet, emotie en blijdschap kort bijeen liggen…

Niet te tellen de tranen niet te herstellen het verdriet. Niet te stelpen de tranenstroom dus doet ze gewoon niks, laat de stroom Lopen. Want verdriet stop je niet!…

Niet te stuiten, het tranendal niet te stoppen de tranen-waterval Het verdriet, zo intens zakdoeken te weinig. Zo hard is de klap dat ze nooit, nooit meer met huilen stoppen mag. Zo snikt ze, gierende uithalen zo weent ze, grenzeloos tegen dit verdriet is geen medicijn dus laat haar, laat haar gewoon maar verdrietig zijn.…

over de waarheid al slaat die soms geen bruggen soms herinner ik mij vreemden die mijn vrienden waren, maar nooit bleven ten tijden van verdriet zag ik ze gaan en nooit terugkeren soms voel ik mij een vreemdeling met verdriet.…

met gebroken stem gestokt verdriet een laatste blik tedere kus hartverscheurend waarom nu samen dromen is niet meer heengegaan in een traan hoop verloren laat mij gaan…

Huilend hart vervuld van smart uiteen gescheurd verdrietig verscheurd Verloren gaande jeugd uitgevlogen vreugd weggevlogen kind zijn mijn hart doet pijn…

'k Ben je verloren, het kon toch niet, dat 't mij gebeurde, te vers voor verdriet. Ik zoek me verloren, roep je steeds weer, je kunt me niet horen, nooit meer?…

verdriet - Verpletterd word ik Door kleinheid, meer Verweer heb ik niet…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Ik voel me zo verloren Tranen die komen…..…

Om onbegrijpelijk zacht, het klinken van je verloren tranen, je verloren verdriet te laten horen. Had ik maar. Had ik maar niet.…

) hij won wat tijd maar verloor zich zelf onderweg. ze ontweek zijn ogen toen hij de waarheid in de hare zocht. ( en uiteindelijk vond ) verdriet benam hem de adem realiseerde zich dat hij had verloren een spel waarvan hij niet wist dat hij er aan had meegedaan. pijn zou hem vergezellen voortaan…

Maar ik kan je wel vertellen, ik heb verloren en jij gewonnen, maar er is één ding dat je nog niet ziet. Tranen voel ik opwellen, glanzender dan zonnen, je doet ons allebei verdriet.…

Zij spiegelt zich in een meer van verstilde tranen voor de allerlaatste keer en de echo van een oud verdriet weerklinkt in haar verloren lied daar danst zij... over het water haast zonder gewicht van vroeger naar later en van het donker naar het licht...…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

van wanhoop, hoop vreugde en verdriet.…

Tijd heeft het mij heelhuids onderwezen waarom de dingen de dingen moesten zijn, liet mij in nachten vaak het sublieme lezen in ook mijn nachtelijke schrijfsels vol geluk en pijn. Zegt, vertel, valt huidhonger ook echt te genezen, brengt tijd ooit iets anders om ook jou te laten lezen. Tijd leerde mij hoe ik zelf grenzen moet trekken tot…

Wat behelst onzegbaarheid, als je al naar de randen van de aarde bent geleid, daar waar het eerst pikdonker is en dan weer licht, alles ook klaarheid geeft aan een echt open gezicht. Niet als gebeiteld gelaat al gevat in marmer of leisteen want ook jij, hoe zeg je dat, gaat nog niet elders heen. Niet naar daar waar de vele sterren overtogen…

De nacht die kwam was al een warme nacht een waar ik nog wel een tweede van verwacht. Buiten puft het gras en ook de stenen maar het is geen droeve nacht voor deze of gene. In nachten zoals deze hoeven we ons niet te verliezen er is opblijven, lang gaan lezen om voor te kiezen. Laat dat klavecimbel in je hoofd er maar los deze week loste ik…