Alle inzendingen over Brugge

Door de dalen zal ik dwalen over bergen zal ik gaan door tunnels zal ik dolen maar voor open bruggen stil gaan staan. Ik zal het licht zien in de duister, ik zal de stormen ook trotseren en zal mijn armen heffen om vloedgolven te keren.…

iets magistraals wil ik je laten zien nee niet de dubaytoren die gaat in mist verloren geen bruggen die onmetelijk hangen aan kabels in betonnen torens het wegdek strakgespannen treinen die razen auto's die in de file dwazen als airoplaines hun miljoenen dragen in de vlucht jij spiegelt in mijn ogen jouw blik gaat elk wereldwonder…

Is bruggen slaan tussen woorden en gevoel. Is zonder woorden spreken wat niet kan worden uitgesproken. Gedichten schrijven is tasten in het duister zodat het ongekend geheim dichters kan bereiken. Zo wordt de brug geslagen. Zo gaat het licht weer aan. Niemand heeft geschreven. Niemand heeft gesproken. Niemand spreekt.…

ik dans met u, vrouwe van de avond zing de melodie die ons laat bewegen zomaar op het ritme van een ontspruitend lied dat onze beide lijven, getekend door de tijd, even in een blijde voortgang doet verweven…

er zijn nog zoveel dingen die we samen kunnen doen er zijn nog zoveel stenen te versjouwen er zijn nog duizend wensen die ik graag vervuld zou zien er zijn nog zoveel bruggen om te bouwen je kunt je ogen sluiten aan de zijlijn blijven staan maar we kunnen ook besluiten samen doen we er iets aan want wie iets wil bereiken die moet er tegen…

ik drijf buien uiteen men de wolken tot zij uitgeraasd zijn boven het vlakke land span de wind voor mijn wagen om ze stormenderhand weer op te jagen bliksem licht op als we de aarde raken wielen aan bruggen en kerktorens haken donder rolt bulderend door lagen warme en koude lucht een vlucht in extase ik heb dit fenomeen al…

Je kroop via mijn hart naar mijn hoofd waar jij mij kon besturen Stilletjes door mijn geweten sluipend heb jij mij Als een pop met touwtjes sleurde jij mij mee over bruggen en naar mijn grote angst Over het water liep ik jij hield mijn touwtjes van elastiek als ik trok trok jij mij terug In de grot vond ik een…

Samen moeten we er uit zien te komen, ik vertrouw er gewoon op Ondertussen kunnen oude kwalen langzaam genezen Nu nog woon ik bij het volk van het noorden en kan ik Uw terrein zien liggen, Het is niet half zo lang als mijn verlangen Zonder vrees zullen we bruggen over moeten gaan Ik zal me wel eerst moeten onthaasten en U zeggen wat…

Onze liefde draagt kussen over de bruggen van onze armen. Verbonden stralen gloeidraden licht uit.…

Waar is het kind dat je ooit zong nu het in vreemd motief verdwaald geen tonen meer kan vangen In lijdzaam terugverlangen zing je ’t nog gouden regels toe van een onzuiver plagiaat Het kind ligt uitgespuugd op straat waar de coupletten sterven nu bruggen afgebroken zijn Maar met een eindeloos refrein verhaalt het nog in schril contrast…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd samengaan…

op dfc-reünies hoor je altijd veel sterke verhalen maar zelden zo sterk en frappant als dit jaar van leo van bruggen hij (leo) zat op het gymnasium toen zijn leraar nederlands over moderne poëzie kwam te praten en een aantal namen noemde waaronder ook de naam 'buddingh' 'buddingh', zei leo, die ken ik wel: die zit altijd elke…

Oude wereld haalt de bruggen op, ademen onze mussen vrijer? Zinloos geweld perst verwachting en schrale hoop tot bittere sappen. Vrouwen, kinderen weven dromen, waarover de wereld struikelt. Religie wentelt zich in ethiek, haalt haar vangst op, oogst is ondermaats.…

vandaag loopt er een kind aan mijn hand eerstgeboren voelt hij kleiner dan hij is, want missen spreekt het grootste woord en buiten, in dat verre land van bruggen bouwen speelt vertrouwen met mijn pop ze draagt wat krullen rond haar ogen maar ze ziet de mijne niet ik pluk mijn witte bloemen uit een tijdloos dood gebaar daar samen…

langzaam glijden hier de uren in een bestaan waarin het spreken al bijna onmogelijk het lachen ongehoord is het zwijgen een ziekte een bestaan waarin de nachten wakend worden doorgebracht wachtend op wat niet komt dromend van rumoerige trottoirs en teder geruzie onder de bruggen langzaam sneeuwt de voortuin vol en een vreemd…

Later komt het ooit zover Geniet ik meer vertrouwen Komt het allemaal toch weer goed Zal ik bruggen bouwen Neem ik mij oprecht eens voor Om nu iets af te maken Zal ik er voor iedereen zijn Niet langer meer verzaken Mensen redden in hoge nood In vlammen en gevaar Met doodsverachting treed ik dan op Ik sta voor iedereen klaar Een brandend…

ik slotgracht mijn kasteel haal de bruggen op en leg het droog het laatste bier staat te verschralen omdat niemand het komt halen ik zoek de torenkamer want mijn gram zoekt snel een hamer zonder roze blik de trap verwentelt langs het klokkentouw en wint zo hoogte ik wankel als mijn laatste uurtje luidt, kijk wat aarzelend…

Vertrouwen verbindt ons mensen, zoals bruggen en schepen doen. Wanneer verlangen liefde wordt, gaan we weer op avontuur, door tegenwind en storm. Willen we met trouwe schepen, sterke waterbruggen bouwen. Willen we vrij maar gebonden, opnieuw uit stromen gaan.…

ik zie eilanden doelloos drijvend losgeslagen dobberende ikken in eenzaamheid als wrakhout wanhopig op zoek naar het schip dat breuk liep op rotsen van onwetendheid ik zie bruggen soms wankel soms stevig geslagen tussen tijdelijke wij’s als handen hoopvol vasthoudend aan de liefde die grenzen vervagen zal ik zie stormen…

Gele velden, trage stromen elegant gebogen bruggen op het water dansen muggen, Iris ligt te dromen. Maanzaad dwarrelt uit de luchten op haar wimpers en haar lippen rusteloze vogels wippen, Iris ligt te zuchten.…

ziehier het leven van Drimbel en kater geschift en geperst twee druppels in ‘t water de bruggen, de wegen, kroegen en stegen overal rotzooi en altijd weer die regen verdomd het is waar, zuiver en klaar mijn kater en ik zijn beiden halfgaar van ’t vreten uit blik, ’t schooien op straat het licht was mooi maar kwam te laat ziedaar het…

Ik miste je al een héle tijd Iemand met wie ik van gedachten Met wie ik kan lopen En toen je kwam mistte het We zagen de bruggen bijna pas als we eronder We liepen langs zendmasten Langs bomen Langs plastic zakken voor vissers afval Soms wisten we niet waar we liepen Maar er waren snelwegen waarlangs, kanalen Niets was duidelijk Maar 't…

vertrok dan monter naar steden met namen als Stockholm, of Kopenhagen om daar dronken onder bruggen mezelf en naasten te schande te maken. er is een woord voor zo'n besluit maar het is Russisch en dat spreek ik niet.…

Een kast vol boeken op de tast jou zoeken Uit de ruggen de keuze gemaakt samen slaan wij bruggen de zoektocht rap gestaakt Onze verhalen komen samen gedachten dwalen smeltende lichamen Geen woorden hoeven verteld geen accoorden moeten gespeld Elk hoofdstuk dat boeit grote indruk die maar groeit Ontelbare bladzijden zacht…

bij ons in de stokebrandwijk wanen wij ons stinkend rijk we wheelen en we dealen katten om en lichten hielen stelen fietsen bij de vleet bouwen bruggen op ons reet hijsen aan een stickie en zuipen uit een blikkie we scheuren door de straten rappen met onze maten in de nieuwste bee-em-wee gevonden in Sell am See aan elke vinger een…

Maar deze droom herstelt toch weer de bruggen tussen de vreugde en de rauwe werkelijkheid; zowel het ene als het andere blijven duren een leven lang, ze hebben alle tijd.…

Langs de hoge kerktoren, voorbij de boer met overall, Door de tunnels, over bruggen, en af en toe een waterval. Nog maar een paar honderd meter. Je voet beroert de laatste tree. Dan verdwijn je in de avondschemer, en neemt het late zonlicht mee.…

ze trekken vermoeid langs de Ararat met zekerheid gewikkeld in doeken hun kinderen voorop of op de arm zwangere vrouwen, mannen zeulen bezit een touw houdt hun geloof bijeen richting fort Europa: de poorten gesloten bruggen geheven en grenzen geslecht grachten omgeven met stalen messen een meisje streelt haar hond de moeder baart, vader…

dampend stampt hij daverend zich stoomsissend traag op gang tsjokt en sleurt verdapperend door het donkerende land knarseknokend kraken dissels sporen ketsen vuur en glans tenderend over de wissels takketoemt hij in kadans scherend dendert hij langs bomen muren, staken, bruut beton onder bruggen, onder bogen drijft hij naar de horizon…

Alleen op de wereld gesteund in alles intense rust diepe gedachten ontspanning kloven krijgen bruggen watervallen ladders hemelen komen dichterbij afstanden vervagen sterren worden tastbaar dromen worden werkelijkheid aanraking wordt liefde woorden blijken strelende gedachten leven wordt voortbestaan eeuwigheid wordt overbrugd…