Alle inzendingen over Die avond

Avond: de kale boom is plotseling weer vol – piepend spreeuwenblad.…

Toen zag ik uit in de avond En keek in de wuivende hemel, Zoals een plant in de avond Alleen op een zonnige heuvel, Zoals een zwijgende vogel, Die rust op een eenzame heuvel, Onder de varende wolken Van de eindeloos drijvende hemel Van blauw en van goud; - en de wolken Dreven als zachte gestalten, Als tedere vreemde gestalten - Zoals de zoete…

Op slome golven drijft de enige zwaluw mee, die bij afgaand tij de avond trotseert. Want een hemel is zo kalm, als hij elk geruis ontbeert. De vroege avond houdt de adem in schijnbaar. Tot de nacht verblindt, in de kleur van glanzend haar.…

In de morgen Probeerde ik Tot jou te komen, In de middag Je nogmaals Te benaderen, Tussen ons in Lag een ijszee Aan verloren tijd - Toch geef ik niet op, Blijf het proberen Op deze laatste dag, Wil tot je doordringen, Wil dat je me Hoort en ziet, Als de avond het wil…

's Avonds bij het licht van de maan en de sterren zie je geen bliksem…

Een geur van bloemen komt door de avond gewaaid in een vaas van stilte.…

's avonds bij het licht der sterren op de Waalka- zeker kortsluiting…

Twee vogels in lijn Winterkou en takgeruis De avond breekt aan…

Gouden schemering: een mooie laatste avond – maar liefst niet vandaag.…

kakofonie van 's avonds kwakende kikkers oorverdovend mooi…

Kus de avond zacht Tel de sterren in de nacht Tot het morgen is…

afscheid van zomer avonden kleuren zachter klaprozen gloeien…

de avond valt uit de lucht en opgeruimd slaakt mijn buurman een zucht…

Zijn vurige hoofd duidt de avond als een ster schittert lucifer…

Traag schuift de schaduw voorbij de vijveroever naar de avond toe.…

Wij willen ons leven verlengen bang zijn wij dat de avond valt toch zal de nieuwe dag iets brengen die een ieder van ons bevalt. Na de avond van ons leven wacht weer een nieuwe dag het wordt door God geven iedereen die het beleven mag.…

sommige avonden vallen pas wanneer de liefde zich heeft neergelegd in het niemandsland van mijmeren verstopte dromen die niet verder gaan dan de volgende slok of een lopende zin om toch nog de kunst te verstaan dat te verbeelden op een krimpend eiland waar niets verder komt dan een kort weekend…

Avond na avond waakt ze over geduldig strand dat wacht op een zoutbad. Helmgras houdt de zandkorrels samen, duingolven. Zij waakt over mijn warm bloed, een ader klopt bang in de hals.…

Wanneer rozenlucht de avond voedt, dansen late nimfen op blauwe violentonen, zomertonen die in schemerlicht de dag verlonen, dan komt het verlangen met een laatste groet aan het verleden , naar rust in zwijgen vergleden. zal iemand me niet vergeten?…

Het derde schilderij, nog een zaal verder: De zachte avond zweem is dreigend zwaar geworden en vurig brandend, het wazig blauw is zachtjes aan vergrijsd maar beiden geven licht en diepte aan al dat nachtelijk donker boom geweld. Op een avond, op weg naar huis.…

Een rustige septemberavond De avond valt vroeg De nacht is lang De laatste zuchtjes van De hete zomeravonden Lichte bries over je huid Licht rillend, gehuld in zomerkleding De laatste witbiertjes Een ultieme groet aan De geslaagde zomer Die heerlijke avond Verwacht men de winter Maar toch eigenlijk ook niet…

‘Laat het leven zo mooi zijn als deze avond’ zingt de zomeravond terug. Het zingende duet op deze prachtige avond dringt door tot diep in mijn hart en wordt muziekleven van het Eeuwige.…

hoe avond maakt dat ik je stappen hoor jouw bijzijn speur in verre tonen als van een late gast je stilte proef als het legen van mijn glas een onverklaarbaar zwijgend weten dat het zo is zoals het was jouw vragen worden dan mijn eigen woorden ze stellen mij gerust op mijn papier verstrooi ik ze als as…

Ik weet het nu, nu het weer avond is en de drukte stilvalt rond de avondlichten. Een auto maakt nog wel lawaai en je hoort in de verte stemmen die bij de avond horen: gedempt en zonder al te veel intonatie.…

Grijs zijn dus de avonden onder het schijnsel van een schemerlamp; Met uitdrukkingloze gezichten zijn wij nietszeggend zonder enige weerklank.…

Tussen avond en ochtend ontwaken, slaapdronken in de badkamer verzeilen en jezelf verlaten wanneer je klaterend pist. Door het raam knuffelen nevelen van opkomende slierten mist. Het zijn krullende knevels onaanraakbare verwaseming van een droom die nooit meer op je wacht. Tussen avond en ochtend veradem je nacht.…

o stille avond met tedere bloemenkransen omhult door angst en huivering bevangen op afstand van elkaar het verleden gedenken maar wat zal de toekomst ons schenken?…

Wat duurt de avond sierlijk lang met dalend licht nog om me heen, met straks de schemer zo meteen. De radio speelt zacht gezang. Voor avondlucht niet langer bang, neem ik vast afscheid van de dag die als een zomer languit lag voorbij de tuin, voorbij de gang.…

de avond valt het koele laken van je wezen dat me optilt en samen met de wind zachtjes wiegt op het ritme van de maan de wereld wordt zwart jij blauw je ogen doen me dromen laat je sterren voor me schijnen heel eventjes alleen voor mij…

Als de uitdagende blik van de maan, het onverstaanbare gefluister van de sterren, het ruisende geluid van de rivier en het ritselen van het riet de stilte van de avond breken, dan weet ik dat er ergens daar in de ruimte of in cyberspace iemand aan me zit te denken en zachtjes mijn gedachten deelt.…