Alle inzendingen over Een gewone dag

Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Zonder dat je het wil, of dat je er maar iets vóór of áán hoeft te doen Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Waarvan je denkt als het kon zou ik het "anders" overdoen Er zijn altijd dingen die "gewoon" gebeuren Die je eigen ik vol in de kern raken En je vaste patroon verstoren…

Niets houdt haar tegen. Af en toe een gedachte. Maar die vergeet ze.…

Enige warmte die ik voel op mijn koude wangen zijn zachte handen van jou Enige kleur die ik met mijn ogen dicht kan zien zijn blauwe zoete tranen van jou Enige stem die ik kan horen, zo doof van deze stilte tussen ons, is jouw stem Enige twee zielen die nu elkaar in deze langste nacht vasthouden zijn onze twee verloren zielen Gewoon…

Smorgens opstaan, heel gewoon, onder de douche staan, heel gewoon, ontbijten en koffie, heel gewoon, tussen de middag een boterham, heel, heel gewoon.....…

Vroeger was geloven heel gewoon Het hoorde er toen helemaal bij Maar die tijd is al lang voorbij Geloven is niet meer zo gewoon. Vroeger ging men gewoon naar de kerk Maar nu laat men het vaak afweten En is het net of men God is vergeten Door de drukte van belangrijker werk.…

Hij is niet gewoon, dakloos, en hij doet alsof – hij is zoals ik.…

Laten we maar gewoon lief zijn voor elkaar en bij dat harde woord - dat zelden valt - eens glimlachen om de tijdelijkheid ervan. Laten we maar gewoon lief zijn voor elkaar en in woelige tijden van neerslag en tegenwind omkijken naar de zon achter ons die morgen alweer vóór ons oprijst.…

Mag ik Gewoon Zijn Verder Wil Ik Even niets Mag Ik Gewoon Zijn…

De oorlog komt heel erg dicht bij Bij het Homomonument in Amsterdam rond achten Als we denken, herdenken, gedenken Aan de miljoenen slachtoffers van zinloos oorlogsgeweld. De oorlog komt vanavond heel erg dicht bij mij Mijn vader teruggelopen in mei 1945 Uit Hamelen, Duitsland Naar Rotterdam Nederland Hij was dwangarbeider 1 van de 50.000…

Gekleurde bermen waterkant wijde verten niemandsland Zwanennest haas in de wei fluitende vogels de ochtend is van mij Neveldruppels kwakende kikkers opgaande zon Op zo een moment wou ik dat ik schilderen kon...…

Een duplicaat van jezelf dat noemen ze een Kloon Hoe kunnen ze het bedenken Ik vind het belachelijk gewoon, om zover door te denken...…

Sinaasappels zijn oranje het weer wisselt per seizoen De zon die ons verwarmt het gras nog altijd groen De zee die met vloed opkomt en met eb weer snel verdwijnt De blaadjes aan de bomen de maan die 's avonds schijnt Zo "gewoon" als de sneeuw wit is en de hemel die meestal blauw is Zo vanzelfsprekend is het voor mij dat mijn liefde alleen…

Je ogen vertellen levensverhalen, je lippen beschrijven boekwerken, ik kan maar niet van je gezicht afdwalen, en kan niks negatiefs opmerken. En ik ken je niet, nooit gezien, je zit alleen maar naast me in de trein, ik weet alleen je gezicht, en bovendien, voel ik ondertussen pijn. Vraag me niet waarom, of hoe zoiets nou gebeurt, ik geef…

Met mijn gekleurde gedachten zie ik je schaduw voorgoed verdwijnen in een dankbare leegte van een gebroken moment. De tijd was een toeschouwer die op ons leek en het moment bewaarde in een gedachte die zijn navelstreng verloor. De pijn volgt ons niet meer en verstopt in…

Een zonnestraal, een zuchtje wind Een brede glimlach van je kind De koffie 's morgens voor je werk Het zingen, zondags in de kerk Het wandelen, de rit per fiets Een vreemde groet je, uit het niets Het leven als je wakker wordt geniet er van, het is zo kort…

Waar ik op doel, blijft bedreven in een wederkerend ochtenduur, gedreven door een lopend vuur, noem het gewoon maar liefde, dat is alles wat ik kan of voel, wordt simpel in een ommezien geschreven.…

in dit hart, er bloeien zeven rozen in dit hart, voor elke kamer een, ontstaan in doornen, zonder kleur, er druppen kaarsen in dit hart, warmte en licht geeft er geen, ik zet de rozen voor elk gezicht, die ik ontmoette in de ruimten, zet de vensters en de deuren op een kier, zuiver zuurstof breekt de sleur, een onbuigzaam hart is gewoon…

Ik legde mijn hoofd op je borst en voelde je hart kloppen voor mij dacht even dat mijn eigen hart stopte dit moment zo bijzonder voor ons allebei 'k Wil zo altijd mijn leven met je delen zonder geheimen te hebben voor elkaar jij en ik al zoveel jaren gelukkig en we zijn er nog lang niet mee klaar Wat wij hebben pakt niemand ons af het…

Zo gewoon ben jij ben je daarom dan ook zo bijzonder misschien ik waak er voor dat ik dit bijzonder als vanzelfsprekend ga zien…

Héél gewoon, Dat vond ik, Ja, dat vond ik. Heb ik wel gezegd: "Ik hou van jou"? Ik wist het immers niet. Nu ben je er niet meer, Nu weet ik, Ja, nu weet ik... Dat ik zielsveel van je hou!…

(Terugblik op een subcultuur) We staakten en we kraakten de wet en zijn vazallen We protesteerden en scandeerden: “ Die bom mag nimmer vallen!” Koude oorlog in zijn kielzog oude normen moesten om Veel plebejers Patjepeeërs bogen onze rechtsstaat krom Ministeries zo hysterisch maakten een vervalst gebaar Deze draaiers…

Het is nooit te vroeg, Doe maar gewoon, Dan doe je al gek genoeg. Daarom voortaan Enkel nog maar gewoon gedaan. Ja, dacht de gek, Mij hou je niet voor de gek.…

jij ging weg, afspraak en mijn werk zat er op het liefst waren wij gewoon gebleven…

Het zijn de doodgewoonste dingen die een dag kleuren, of het nou de wind is of de bladeren die geuren, de lach van een kind is wat ik het mooiste vind, maar de doodgewoonste dingen, maken je dag compleet…

Nu al het glitterglans uit het straatbeeld verdwenen is kan ik de deur weer toedoen sluit ik m'n ramen als voorheen het verkeer gaat heerlijk in de file het zou toch een keer wat anders alles gewoon vreugde uitgezongen vrede niet bedongen.…

Ik ben maar gewoon een mens. Ik sta op en val. Ik leek een koning voor jou. Een blinde bovenal. Jij vertelt mij nu: 'ik heb een ander', 'het tijd zal zijn dat ik mijn horizon verander'. Ik ben maar gewoon een mens. Ik heb geleerd alles gaat voorbij. Ik vond nimmer de pauze méér geschikt voor mij.…

Meen niet dat die al gestorven is, dus blijft alles zoals het was, heel ongewoon gewoon.…

Even gewoon alles vergeten. wat zou dat een ervaring zijn. De hoogte zelf bepalen. Een koers die ik zelf kies. Ik zou vrij willen blijven uit angst dat ik erna te veel verlies. Was ik maar niet zo bang voor hoogte. Dan doet het vallen minder pijn. Toch lijkt het me geweldig om zo vrij te mogen zijn.…

ik denk aan die deur telkens dezelfde deur en aan jouw hand die koele stilte over drempels draagt in elk nalatend sterfgebaar ik kijk naar je oordeel en de tien geboden je ontneemt mijn blik en bewaart de wind beseft niet dat de tocht, ook doorheen het venster, mijn borst omklemt en dat die deur door vloed bezwijkt…

Geef mij maar een paar dagen en stoor me even niet ik wil niet bij je klagen dat jij mijn tranen ziet Geef mij gewoon een beetje tijd want echt, dat heb ik nodig ik wil gewoon mezelf zijn dan ben jij overbodig...…