Ongewoon gewoon?
Ween niet als dat al
gestorven is, haar
schim die op de winden
rust, als een leeuwerik -
in volle vlucht – naar de
eindeloze kim en naar een
streepje zonnelicht, die
hij in vervoering kust,
onttrokken aan de duisternis,
een smetteloze vlam,
haar vonken heeft mijn
hemel opgericht, zodat ik
aan de hete hel ontkwam,
van alle zonden waarvan
ik werd beticht, in balseming
mijn doolhof heeft ontward
haar geurend duizendschoon,
in de geest van een seringen bad,
verstard het dogma van tijd
haar beeltenis, haar mededogen
zich heeft neergevlijd, zingt zich
voort in een met lof uitgesproken
ondertoon.
Meen niet dat die al gestorven
is, dus blijft alles zoals het was,
heel ongewoon gewoon.
... Illustratie: Bron: Animus ...
Schrijver: Pama, 22 februari 2020Geplaatst in de categorie: afscheid