Alle inzendingen over Koerdische vrouw

Oh mannen, jongeling of hoogbejaard, erken dat wij vrouwen niet kunnen missen, geen van ons is de prins op het witte paard.…

mijn lieve vrouwe bedacht in ons strobed hoe maitrank te brouwen * ~~~~ mijn lieve vrouwe leerde in ons strobed van maitrank te houen * gemaakt na tip van Guide de Pelsmaeker, die me er op wees, dat in België van witte wijn en lievevrouwebedstro ‘maitrank’ wordt gemaakt.…

Ik smacht naar hen, maar eenmaal binnen handbereik ben ik een angsthaas.…

ze houdt haar hand onder haar gedachten ze steunt op de vogels en leunt op de zee haar oren laat zij hangen naar het wisselen van seizoenen haar haren naar de stem van de wind zij is de vrouw zij is het kind…

Subtitel: CO2-uitstootloze wereld In de vrouw zie ik het leven weer opnieuw Voorlopig niet te stoppen ronding van haar buik In de vrouw zie ik het leven weer opnieuw Gezonder dan ik In een gezonde en CO2-uitstootloze wereld Die natuur opvallend doet verkleuren Om vervolgens opnieuw te ontspruiten in voorjaarsgroen In de vrouw zie…

deze vrouw is geen rivier.…

In je klank en licht te mogen verwijlen is vreugde De jaren samen zijn bloemen geworden in mijn gemoed Onze handen samen stil in voelend verstaan in de koude heldere winterdag tussen de weilanden en het krassen van de kraaien Dat onze liefde als een rivier zal blijven stromen naar de witte zee…

Bekroond met tepels in jouw hof de borsten trots rond en groot een buik met drie plooien als je zit vervuld van diepe zinnelijkheid krullend dat jouw heuvel bedekt als je van bovenaf met lippen begint Volle hoekigheid van kathedrale heupen kloeke dijen ondersteunen harde bollen kuit die knie met voet verbindt zo klein en fijn als jouw handen…

Dood als persoonlijke vijand, vrouw als rivaal. Wat gaat hem de lente aan bij het lied van de aarde? Hij gaat neer in de ring nadat hij voor haar zong. Nu klinkt de stilte. Spiegel, omfloerste trom.…

Ik zal mijn dood niet zien in de laatste seconde als mijn lichaam neerblijft. Ik zal niet weten hoe kracht van het liggen naar het dromen wegdrijft. Ik zal niet zijn die ik was als de dood mij leegdroomt en tot de laatste leden stijft. Maar dit verwart mij het meest: het oog dat nu leest, zag nooit de hand die nu schrijft.…

Je schreeuwt zonder stem terwijl je naar me glimlacht en je zuigt me naar je toe als en gat vol licht. Suis heen, laat me gaan. Nee, blijf staan, ik wil luisteren naar je stilte zien hoe het uitdooft.…

langzaam sijpelt dagelijkse sleur uit zinnen zonder punt oren in het boek kleuren dieper ondanks zonlicht dat door vale gordijnen naar binnen wil gluren ongeopende vraagstukken liggen her en der in vergeten stapels zij verbloemen inzicht, dat ooit daar was, maar nu verloren is gewaaid vertwijfeling kreeg ruim baan zo koos je…

'Ik kan niks zeggen, ik ben mijn tong kwijt. De politie kwam je de wacht aanzeggen en ik sta met m'n mond vol tanden, geblokkeerd. -vroeger was ik een held, nu alleen op sokken- Op vier hoog werd je aangehouden en je ver- zette je met alle macht en werd een soort hulk. Ik moet er iets heroïsch van maken want dat verdien je na zoveel jaren…

Dat een non een vrouw kan zijn beschermd door de ziekte van haar geslacht aan wie de geile strijder natuurlijk geen geloof schenkt belust op vergetelheid.…

Exact wilde jij weten hoeveel liter water er in de Noordzee ging Jij toonde je niet erg verrast, toen ik daarop het goede antwoord gaf in kubieke meters blokkendozen van melk in draagkarton met een fouten marge van jawel slechts tien procent Gelukkig vroeg je niet hoeveel en hoelang ik van je hield…

in pastel verf ik jou met meer kleur dan met of in zwart wit getekend lijk je schoner maar dat lijkt dus maar zo…

Schitterende groene ogen glinsterend ros haar perzik fluwelen huid rijke ronde borsten venusberg vurig rood universitaire studies doctorstitel en toch alleen.…

is een aardse hel oh God, U laat dit allemaal passeren en nooit gaf U een teken van berouw U dompelt ons in kommer en in kwel U richt Uw woede louter tegen heren het kan niet anders God: U bent een Vrouw…

Ik ontdek de kerven, beten, knepen Als sporen van lust op haar rug Ons lied duurt, een bitter, laf graaien Naar haar troebel grasland Stiller dan een steen Zat zij in haar rieten kooi De weerstand geknakt Verweesd het kruis dragend Met verkrampte lippen Haar tong in de klem Tot er een huivering door haar ging Haar geketende polsen rusten…

Zij naait spiegeltjes en kralen tegen het boze oog steeds meer en steeds vaker en verliest haar verstand Hoe heeft het zover kunnen komen dat alleen zij zichzelf nog gelooft in hete waterbellen die zij nu eens wel, dan weer niet opvangt In wilde draf, in wild verlangen raast haar dochterzoon steeds verderweg, en dichterbij tot haren hun…

ja, wat moet ik van haar zeggen: een vrouw moet ik naast mij neerleggen…

strak strekt de sluier langs haar schrale lijf waar ruimte krimpt tot een enge engte en bottenbenen een lange weergave zijn van ijle lengte…

vrouwentongen slingeren zich venijnig een weg brokkelend laten zij van liefde geen spaander heel giftig spuiten zij vol haat dood in het rond innig met elkaar verbonden door een duister lot wenend om de zusters die niet werden verstaan…

verliezen groen blad de man zoekt zijn vrouw vangt haar met een roze stem…

Ik droomde van koningswater dat valt op valse schittering van iets dat op bladgoud lijkt dekkende de rotte romp, volgens de man, van deze wereld die vervreemd van zichzelf en van zijn moeder, vermoordt de menselijkheid in de vrouw. Jouw naam ken ik niet.…

De slanke meisjes in de hoek Ze drinken hippe koffie en likken de room verleidelijk van Rode lippen De foto uit een magazine omlijst door huid waarvan we weten Dovezacht. J’adore bedwelmend. Hollandse heupen, een pukkeltje en vlassig haar staren jaloers en pogen hun mans blik te pakken steken kwaad hun borsten vooruit Honingblonde krullen…

Geruisloos je dienen wil ik vannacht ouderwets en op je wenken een schuimend biertje voor je schenken met de glimlach, ongeacht de retoriek van politiek correct feminisme met een frons onder het maanlicht en onder ons ben ik alleen.. je lustobject.…

Op bodem van de tijd, vonden gravers een vrouw. Door jaartallen bewaakt noch door oorlogen ingekleurd. Onthoofd, haar lijf besmeurd, vervormd, ontkend, uit boeken weggekrast, werd ze wat ze was: vrouw, herhaald begin, onderste steen die altijd boven komt.…

ik droomde van een vrouw uit zachte voile op een wijze die haar lijf en haar verleden vlam deed vatten maar de broze wijsheid van mijn lichaam liet haar leven met een hunker in contrast liefdevol sloot ik de ramen deed stil haar kleren uit en legde haar zonder gedachten op haar zij, te slapen voor de nachten zonder weelderigheid…

Ze zit op de badrand de deur is op slot Haar linkerborst bonst ze hoort hem nog schelden Ze stapt in het water warm troostend genot en huilt onderhuids tranen toont ze nog zelden Gewurgd door zijn woorden moet ze niet klagen Hij zou haar nooit slaan hij is immers een heer Naar buiten toe is haar lot best te dragen en het wordt heus wel beter…