Alle inzendingen over Valentine OR peinze OR rouwen

Hij was niet goed genoeg voor het echte werk, dus nu speelt hij enthousiast in de kerk. Met skinny jeans, lang haar en semi-akoestisch gitaar.…

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Traag gaan mijn gedachten bij de al maar koude windvlagen, het op en neer gaan van de boot doet het peinzen verzachten. De roep van de stern zwevend op ons innerlijk gevoel geeft waardevol een betekenis, dat gedachten op kunnen komen die niet in woorden zijn te vangen neerstrijken op het gemoed en dansen.…

Het warme gele licht van gouden bladeren vervuld, verstilt en nodigt uit tot peinzen over eindigheid.…

zonder jou, voel ik mij in rouw zal de zon nooit meer zo helder schijnen de lucht zal nooit meer hemelsblauw zijn zonder jou geen warmte, geen verblijden zonder jou, voel ik mij in rouw worden mijn dagen donker als de nacht zonder vogelzang, zonder bloemenpracht Zonder jou geen lentedag, geen zomernacht zonder jou, voel ik mij in rouw…

Afwisselend wil ik voor en door jou sterven je uit mijn hart verbannen en je namen er in kerven Maar als ik lig te peinzen over strop, gif, trein of toren laat naast instinct en goed fatsoen mijn liefde van zich horen Want als ik bungel, braak of spat kan ik mij niet vergeven De wrede ironie: ik wil ook voor en door jou leven…

Groter is mijn heimwee dan de angst voor pijn en rouw, naar het land dat mij beloofd werd, waar beloften nu verwaaid zijn, in het zand van 't graf geschreven. Meer nog dan mijn woede heb ik heimwee naar dat zand, over 't graf van mijn geliefde, waar de liefde nu vergaan is, die die pijn en rouw verteerden.…

rouw heeft zijn achteraf datum na de spijt en op een perron waar geen trein vertrekt enkel jouw sporen…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

een moord gepleegd op wat had gekund en wat had gemoeten rest mij niets dan rouw…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Er is geen algemene remedie voor rouw iedere rouw staat op zichzelf wie het niet heeft meegemaakt kan er ook niet over meepraten je moet het ondergaan beleven die rouw je moet er bijna aan onderdoor gaan, doodgaan, bijna Maar door je vrijheid te behouden je eigenheid te koesteren door veel van jezelf te houden niets voor jezelf achter…

Woensdag 23 juli 2014 16.00 uur Dag van Nationale rouw Nederland is 1 minuut stil Zielloze zeer pijnlijke stilte voor hen: de honderden gestorvenen Begin van een rauwe lange rouw voor hen: de duizenden nabestaanden…

Nu zijn ze verdwenen ergens in jou, op een plek Waar ze niet moeden dubben en peinzen En waar ze in een lieve stilte luisteren Naar een lang ironisch verhaal. Ze overwegen te verhuizen naar je kinderen. ----------------------------------------------------------- Uit: 'Ten westen van Eden', 2002.…

Een wonder in mijn leven was jij, ben jij gebleven een sprankeling, zo bruisend een schittering vol leven een wonderlijk levend ding een mens een wonderlijk schouwspel jij maakt me aan het lachen jij zet me aan tot denken en peinzen dag mooie vrouw zou ik willen zeggen dag wonder dag leven in mijn leven.…

Toen mijn moeder overleed, werd er gehuild, er was verdriet, lang rouwen, nee dat kon echter niet, want een tante overleed de liefste die ik toen bezat en weer was er verdriet, weer werd er gehuild, maar lang rouwen nee, dat kon echter niet, want de hond werd overreden, en toen ook zij was overleden werd er gerouwd er was verdriet, maar ook dat…

Ik mis je aanwezigheid Je zachte woordjes Je geur Ik mis je zo ontzettend De dingen die we samen deden De herinneringen die we deelden Jij was de grootste zon in mijn leven In dat leven waar nu een schaduw over teistert Ik ben niet meer ik Zonder jou die zo eigen durfde te zijn Ik lees je in mijn dromen Ik hoor je in mijn teksten…

Als het rouw rumoer rondom jou is verstomd, de stoet voorbij is, schuifelende voeten, dan voel ik dat er een diepe stilte komt, en in die stilte zal ik jou opnieuw ontmoeten. En telkens weer zal ik je tegenkomen, we zeggen veel te gauw, het is voorbij, Hij heeft alleen je lichaam weggenomen, niet wie je was, en ook niet wat je zei.…

Wat zijn de juiste woorden wie reikt ze mij zo aan wat zeg je tegen iemand die een geliefde af moest staan Wat zijn de juiste woorden jou zo te zien doet mij zo`n pijn dan moet het toch voor jou bijna niet te dragen zijn Ik zeg maar beter niets en zit hier nu naast jou want luisteren is volgens mij de enige échte vorm van rouw…

ik slijp mijn dagen aan botte stenen vlak en nauwelijks door te zagen het is geen tijd om te wagen het is van binnen in stilte wenen de lente is vals gestart ondergesneeuwd met wit en zwart een vleugel is al vallend gebroken lijmen ligt niet voor de hand ik heb mijn pols nabij mijn hart gestoken zal moeten wachten op het licht dat landt…

dromen schreeuwen in de nacht woorden zitten diep van onder meeuwen krijsen de nachtuil lacht zijn nek draait aldoor ontkennend, hij staat nog op wacht wijl ik tegen de herinnering praat, roep, zucht en mezelf achterlaat…

er was een dag dat alles leek te stoppen er was geen weg terug en geen vooruitgang meer jouw hart hield op, het mijne bleef nog kloppen maar vol verdriet, mijn liefste lief was er niet meer ‘k keek niet vooruit dat maakte me te angstig en een terugblik naar ons samen deed me pijn maar naast me kijken voelde veilig, ‘k zag daar vrienden die…

't huis kent nu geen klanken meer geen klaterlachen klautert hoog tot in de nok om gevangen door 't zolderlicht allengs te bedaren geen zangen dringen door ontsloten vensters buitenwaarts om in gezocht duet met luider merelfluiten of lijsterslaan de vroege ochtend in te zingen seizoenen zullen blanke toetsen tot een dof en okergeel polijsten…

pijnlijk traag lossen echo’s van jouw bestaan op in helende tijd…

In die ene seconde veranderde voor velen de wereld in een hel de dood kwam aangestoven middels een zwarte bolide maakte een einde aan vijf levens verbijsterd keken we toe onmacht ongeloof vele gewonden aangeslagen koningin en haar familie Nederland in rep en roer oranje werd zwart de vlag halfstok en zo velen in diepe rouw wat moeten…

In die ene seconde veranderde voor velen de wereld in een hel de dood kwam aangestoven middels een zwarte bolide maakte een einde aan vijf levens verbijsterd keken we toe onmacht ongeloof vele gewonden aangeslagen koningin en haar familie Nederland in rep en roer oranje werd zwart de vlag halfstok en zo velen in diepe rouw wat moeten…

als oprechtheid halfstok wordt gehesen lijkt vertrouwen dood ieder woord ieder gebaar iedere stilte heeft aan oorspronkelijkheid ingeboet, het delen is vermoord of zal het zijn als rouwen, opstandige eenzaamheid, woede bouwen tranen die slijten aan hoop, eindeloos, in nog ongewenste dagen blijven zij schaduwrijk doch ongewijd…

er valt stilte op een wit papier mijn inktpatroon gevuld met rouw zwarte letters laten zich niet schrijven woorden bevriezen in de lucht ruimte wil niet komen in mijn hoofd beelden blijven van gebroken ogen het naaktgewassen lichaam wacht op kleding en daarna haar kist…

en ik sta daar maar verloren kijkend over het water en weet het zeker dit komt nooit meer goed maar toch zal ik ooit weer glimlachen weer geloven in de liefde weer vertrouwen in de toekomst krijgen hoopvol zijn maar nu nog niet zelfs de wind biedt nu geen troost zacht fluister ik wat namen en de lenteregen legt een rouwsluier over…

de kersenbloesem is geknakt door diepe rouw in een Japanse lente een bij zoemt vergeefs waar is zoete honing? ginds daalt hij neer voor nectar in papavers…