Alle inzendingen over Vallen

Zoals bladeren niet vallen, van zijn verbaasde mond.…

Bevroren vallen de oproepen tot gebed -- als sneeuw op de stad.…

verven kwasten niet zoals vroeger toen alles eens vanzelf ging en zeker geen uitleg behoefde krullen zinnen nog altijd anders dan hoe ik ze eerder opzette Nostalgie en melancholie zijn slavenmeesters ze likken, bewieroken, decoreren, vleien, glimlachen, dreigen maar geen mond is er ooit mee gevuld spreken we dan geluk en van hoop als we vallen…

Wanneer een mens, zijn zelfbeeld moet laten vallen, dan zit hij bij de scherven neer. Dan heeft hij zichzelf verloren. Dan is hij pijnlijk ingestort. Dan is hij niemand meer. Wanneer een mens, de gebroken illusies op durft ruimen, dan ziet zij gesloten deuren opengaan. Pas dan kan iemand, vrij en van zich bewust, op gaan stáán.…

Wanneer wolken bevriezen, vallen unieke ijskristallen. Zoals ook unieke mensen bestaan. Vallen, opstaan en verdampen.…

kan een hard woord zacht vallen als het in steen gebeiteld staat kan men harde woorden bezweren met wierook totempaal of amulet hoe vallen woorden als men door een onbekend landschap reist kun je de zachtheid horen als ze aarzelend sluimeren in het harde woord…

Sneeuwvlokken vallen.…

de liefde rite de passage gemaakt voor de valkunstenaar van de bovenste plank getooid met vleugels van glas zweeft ze in breekbare smeltende tijd om hemel en aarde te bewegen geluidloos wekt ze transparante zielen voor de overtocht een trage reis die hen dalend vanaf Eros naar het eiland van het broze einde brengt…

voetje voor voetje schoorvoetend snelwegen, wegwezen wandelpad stapje voor stapje modderschoenen schone lucht adem gehapt verdwalen moed in schoenen eind zoek terug naar start stap voor stap wegwijzers begaanbaar pad bonzend hart…

en hier blijf ik in gedachten voor me uit staren waar de pieken van fonteinen vrolijk opspringen en als kristalheldere glaspijpen in een grote boog verdrietige druppels weer naar beneden vallen wat ik graag zou willen weten lijkt het jou ook niet fijn om als zo'n piek van een fontein te mogen zijn steeds weer op te…

Haar bloemen vallen op de oever, de maan schijnt – de mannen schreeuwen.…

zal ik de leegte voor je vangen het zonlicht voor je vinden het broze voor je bewaren en dan zullen we dan samenvallen?…

ik link zwart niet aan sterven de kleur die geurt naar lijken. ook zielen kunnen zwerven in 't wit, dat zal hieronder blijken. want zwart als achtergrond, bepaalt hoe andere kleuren zich manifesteren in en rond het heelal, een schitterend en waar gebeuren. bekijk het zwarte van de nacht, verlicht door flitsende meteoren de zieltjes van…

Geef ze maar thee .....Luister, de bomen vallen .....Heerlijk, het geluid van bijlen .....die de boomgaard kappen .....De tijden veranderen .....Speel! Ik wil het vieren! .....Dan kunnen jullie daarna vertrekken Ik weet het niet, ik wil weg Waarom zijn we zo oud geworden?…

Woorden zijn symbolen. Dichters zijn gehandicapt. Gedichten zijn hulpmiddelen, die schrijvers en lezers samen, helpen zoeken naar de waarheid. Blijf maar heerlijk zoeken lezers. Schrijvers, schrijf maar lekker dóór. Tik al die onbeschreven bladen vol. Gun uw uitgever uw beste sellers. Geef zelf uw allerbeste boekjes uit. Voor de hoogste…

Ik dacht…… jij bent het dan, De ware voor mij, Was met jou zoveel van plan, Voelde mij veilig aan jouw zij, Maar helaas, zelfs na al die jaren, Weet je nog niet wat je wil, Dus zit ik nu te staren, Om me heen voelt het koud en kil, Niet gedacht dit ooit nog te voelen, Je bent zo ontzettend vertrouwd, Kon ik mijn liefde maar bekoelen,…

Hij was een jongetje van nauwelijks drie Viel, van driehoog naar beneden Wat er volgde was apathie... Zijn vader stond beneden Was net thuisgekomen Toen zijn kind naar beneden plofte, dacht'íe, dat hij in een nachtmerrie was terechtgekomen... Hij heeft zijn kind toen opgeraapt De hersentjes lagen bloot Het ging door merg en been, want…

Hij dacht, bekomen van de schrik: 'dit zal m'n pret vergallen; het is een reuzenpech, dat ik m'n lunchtijd vol moet vallen.' Hij was een lifter op en top; bij 't eten viel-ie neer, maar na de maaltijd viel-ie op: hij steeg naar Onze Heer.…

De winterwind blies feller Uit 't woeste noordenwest, En wiegde in hoge bomen 't Verlaten eksternest. De knaap kroop in de abelen, Bij d'enggevroren vliet, De laatste blaren zonken In 't suizend oeverriet. Het knaapje lachte zoeter: Hij zag zijn huisje staan, En voelde 't jeugdig harte Van moed en hope slaan…

Pluk plukte de dag met pret maar viel weliswaar met een lach zowaar van de Pettenflat…

En verbid een verzoeking, de zwaarste van alle, Die zo listig verlokt, en zo zeker doet vallen.…

De gonsregen, regen - het òpbewegen van bladen als water valt, de regen valt valt valt. Zo in me zelf gedoken te zitten in 't glanzige niet meer witte licht - en nooit te beginnen beweging en niet te bezinnen. De regen maakt grauwe strepen in de gladgrauw geslepen lucht - de gordijnen hangen…

Kijk je in de spiegels die alles veranderen in woorden ? Zie je mij en is mijn naam een herinnering ? Vraag me en ik ben weer de woorden die we delen. Geef me je mooie woorden en geef me de stilte die ons weer zoekt en ik weet waarom ik blind elk woord kan geloven dat jij wilde achterlaten toen ik niets meer zag…

Nu voelt ze ook het vallen zelf Fijne warme luchtstromen weet ze te traceren En daar leunt ze dan lekker op!…

ik val niet ben hier al geweest en weet welke gaten mij wachten ik val niet gedichtlees de onrust weg blijf haken aan zinnen en struikel over woorden: niemand weet waar hij aan toe is * de zon neemt het zeer weg ik val niet gaten zijn begroeid nieuwe kuilen liggen te wachten maar ik val niet straf niet de verwarring in mij vijf…

in een flits wist ik dat ik onontkoombaar voorover zou gaan had al gauw een blauwdruk van handen polsen en elle bogen paraat kende de breuken dwars en overlangs wist van het bloeden heel veel en vooral eindeloos lang toch had ik alles geoefend en soepel gemaakt de realiteit geforceerd een dikke mat geprobeerd en zo wist ik precies…

Als woorden zwijgend stromen en het bloed kolkend klopt waar ongeschreven coupletten het lichaam doordringen Dan kan je zweven op de kust van houden van waar serene twijfels grondig door het hoofd zingen Als woorden dwingend dreunen met akkoorden van verdriet en mistige dubbelzinnigheid je vuisten heeft…

Hoe zere vallen ze af, de zieke zomerblâren; hoe zinken ze, altemaal, die eer zo groene waren, te grondewaard! Hoe deerlijk zijt gij ook nu, bomen al, bedegen; hoe schamel, die weleer des aardrijks, allerwegen, de schoonste waart!…

op die gebieden betrekking hebbende schuld die op iemand drukt klein binnenschip -in het bezit van een schuine man met grote, plompe voeten en schuimachtig speeksel- bezorgt het vruchtenijs voor een vallend lichaam op een uitgestrekte inzinking onder licht dat van boven invalt komt men tot besef van in hoge mate zoete fouten…

Hier glijd ik van de trap traag maar gestaag het ongewisse in Hier stuitert mijn besef van lijf zegt ho en boem is weer opnieuw beginnen Hier wacht ik hoog of laag op een naakte trede Dag roede dag loper hier glijd ik.…