Alle inzendingen over Vroeg Andere Wereld

vroeg je mij om te spreken en ik lees wat je nu niet zeggen kan het is stil genoeg; het weten dat ik weer moet gaan en dat de dag verdwijnt in verwarde zinnen niet breken ook al is de nacht ondrinkbaar de schemer, gegoten in een enkel woord sta stil wanneer ik voor jou uit de wereld loop…

nooit hoort de moeder een mooier geluid dan het zachte huiltje van haar te vroeg geboren kind nooit ziet de jongen zoveel van de wereld dan op een blinde wereldkaart nooit zijn onze hersenen zo druk in beweging dan wanneer we samen zwijgen…

Wandelend door een boomgaarden wereld vroeg ik een vogel een vederen woord een zingend woord een zonlicht woord smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste een vliegwoord een vangbal een boemerang Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde verschool ik mij om het te breken om te zien wat er in zou zijn: een nest jonge vogels of schaduw…

De wereld lag te slapen, toen ik op een ochtend vroeg wakker werd, terwijl van jou gedroomd, dat gelukkig zijn de normaalste zaak van de wereld was, blies de liefdeshoorn zo hard het kon valse noten terug in de stille wereld.…

begrepen zijn vergeefs vroeg je de wereld begrip voor je innerlijke pijn gaf de mensheid je penseel en kleurenpracht van je doeken Je smeekbeden aan broer Theo, die steeds weer om zijn liefde en erkenning voor je werk vroegen Sien ooit de enige echte vrouw in je leven de Balsem voor je ziel je schreef de wereld over de duizelende verrukking…

Alles lijkt op deze vroege ochtend wel schoon gewassen door de zonnestralen. De hele wereld lijkt wel licht te stralen. Dansend en zingend loop ik over het brede strand in de energie die uitdijt tot over de witte duintoppen en de blauwe lucht.…

wenende vrouwen met hoofddoek spreken over 'n leven dat veel te vroeg bekocht moest worden met de dood allen in zwart gehuld weten zich niet onderdrukt maar toch zijn zij 't die zonen op de wereld zetten wie het geloof misbruiken om zich de macht toe te eigenen alvorens toe te slaan…

We zien elkaar de hoofdrolspelers de toreador, de stier En weten hier wordt ie -vroeg of laat- naar de andere wereld geholpen Hij delft het onderspit kijkt dood in de ogen Op de tribunes aan zon-of schaduwzijde heerst geen medelijden het publiek weet wat hen te wachten staat.…

‘k beleef opnieuw wat er gebeurde, vanaf vanmorgen vroeg tot nu. Gedachten dwarr’len door mijn hoofd heen als vlokken sneeuw, zo lokkend loom. En door die wazigwitte wereld Glijd ik van werk’lijkheid naar droom……

schrei mijn allerlaatste groet het was veel te vroeg voor het divergeren van onze wegen onbillijk de gevoerde strijd die je uiteindelijk verloor loop nu leeg en verdwaasd in de wereld die leven heet koester onze herinneringen terwijl het nevelt voor mijn ogen ~* Voor Patty die haar beste vriendin verloor *~…

de wereld draait door angst regeert bifudus, rimpels het moet linksom het moet rechtsom want we zijn het waard daar sta ik dan in mijn blote uppie oud genoeg voor een gratis griepprik ik wijs alle, al dan niet goedbedoelde adviezen af en laat alles op mij af komen ik ben ik *voor Monique, je vroeg erom*…

Waarom vroeg ze, lucht was het enige wat ze kreeg. Kreten om hulp sloeg ze, ze verwaaide, ongehoord in een eindeloze stroom. Niemand luisterde, haar wereld kleurde zwart. Zeeën gevuld met tranen in de nacht, Ze kon het niet meer. Haar lucht klaarde op. Zeeën overstromen met tranen van spijt, te laat…

Wordt dan alles weer als vroeger? Of zal het nog zijn zoals ervoor? En waarop moeten we hopen eigenlijk? Op het eerste: dat alles in zijn oude vertrouwde plooi valt? Of op het tweede: dat we nooit vergeten wat corona ons heeft geleerd. Als een geluk bij een ongeluk? Meer dan vandaag beseffen wijzigt corona onze manier van leven, van werken…

Jij, in je eigen universum. We drijven langzaam naast elkaar. Ik zie je zitten, wat afwezig. Je hand strijkt steeds weer door je haar. Ik pak je hand vast, zie je kijken. Maar je gedachten zijn zo ver. Hoe moet ik jou nu toch bereiken... Je bent nog verder dan een ster. Jij in je eigen universum. We drijven langzaam "uit" elkaar. We zijn…

Met wat zich allemaal voordoet--- In de wereld De zon hoog aan de horizon De maan die stilaan tevoorschijn komt De sterren die zich laten zien De vogels hoog in de bomen Ik hoop en hoop--- Dat alles beschermd zal blijven En dat de mens beseft--- Met wat hij allemaal heeft En niet zijn ogen sluit.…

leven heb ik negen en vijf- tig jaar geleden als geschenk gekregen waar zijn de vlinders in mijn buik gebleven, al die jaren die verstreken neem mijn verjaardag, maar geef mij dat opwindende gevoel terug misschien verwacht ik nog teveel van wat ik dacht tegoed te hebben maar voor het laatste woord van bovenstaande aanhef is het nog te vroeg…

Groeiende herrie en taal uit het Zuiden wekken me op met kale geluiden. Hamers op ijzer en kletsende mensen: dit kan ik meer dan hartgrondig verwensen. Langzaam verschijnen de kleuren en later rond negen uur zie ik dan hoe mijn kater - wijdopen ogen en trillende haren - zich diep verbaast over al die gebaren. Geven en nemen, kopen en krijgen…

Wil je mij geen dure kadootjes geven een kus is al meer dan genoeg gewoon gezellig even wakker maken maar als het kan...liefst niet te vroeg.…

Een man rochelt De voorbije nacht Goudgeel en glimmend Het zuigende asfalt Dynamo’s Schurken langs banden In haar geen wrijving Na jaren moed vergaren In haar nopjes, Miss Liberty…

De lente kent een vroeg begin als de zon even wil schijnen weeft voor mijn raam de lentespin zijn nog tere web, maar vlug als het even mee wil zitten voor een te vroege lentemug…

Een vlijtige coupeuse uit Almere was altijd vroeg uit de veren. Tot de baas haar bij zich riep omdat ze zich 1 keer versliep. Ze dacht toen "ach krijg toch de klere"!…

Waarom nu jij Je had nog zoveel plannen Nog zoveel te doen Net 50 en veel te vroeg Niemand had dit verwacht Iedereen is verbaasd Nooit meer de normale gang van zaken Nooit meer je krukken Nooit meer je kar Nooit meer een afspraak Nooit meer ergens naar toe Nooit meer achter de computer Nooit meer samen We moeten nu alleen verder Zonder…

Veel te vroeg uit bed ik zat op het toilet - maar niet te kakken…

Een vroege vogel lokt een eerste zonnenstraal met hoge tonen…

De ogen nat, de haren droog, verruilden ze het tij te vroeg, voor wat eerst op een zandpaleis leek en afgedreven was in een afnemende jeugd, gedacht daarop luchtkastelen te bouwen, streek de tol op, vergat hiernaar te streven, om op de ruïnes te rouwen, waren we maar in die deugd gebleven.…

Dromend van het open veld De vrijheid waar ik van houd De ruimte om groots te groeien Geen vreemde wortels die ik voel Langs mijn blad steeds nieuwe wind Mijn eigen plekje stil en koel Hoop het gevoel hier nog te vinden Omdat ik moet blijven waar ik ben Zal blijven dwalen in gedachte Verlangend naar hetgeen ik nog niet ken Maar in de vroege…

Mistig, stil en uitgestrekt leunt de stad tegen de duinen Duwend tegen het natte, groene achterland ontdoet ze zich van haar nachtelijk vocht. Slechts een bleke zon komt op Het mag nog geen dag heten Gedempt licht verdringt de grijze schemer en doet de nacht vergeten. Schaduwen glippen geleidelijk weg Langzaam verdwijnt de kilte Er komt…

iemand vroeg mij laatst hoe laat het was, en ik zei 'je bent net op tijd'…

in vochtig bedje rillen vroege slaplantjes van late nachtvorst.…

-------------------------------------------------------- Deze hartenkreet draag ik op aan alle vroege vogels!…