Alle inzendingen over Weg kwijt

De mens leek, even, de weg kwijt, niet meer gelovend in het wonder, de mens leek niet bij z'n verstand; van alle rust en vrede beroofd. Maar nu zijn de wapens neergelegd, is er een eind gekomen aan 't gevecht, het gevecht dat ons de vrede heeft ontnomen. De vrede is terug ... of lig ik maar te dromen?…

kwijt en mijn hart deed pijn Ik ben dankbaar haar te hebben gekend zij had mijn moeder kunnen zijn zo'n lieve buurvrouw, ik was met haar verwend…

Opeens ben je de weg kwijt Draaien met de kaart maar niets wat je herkent Een jungle heeft geen paden En je zult vallen als je rent Terug je wilt terug Naar een plek waar je nooit bent geweest Terug naar de wereld En daarmee verder terug En waar is dan het kruispunt?…

Duister en dicht streelden haar dijen langs mijn vezels, de hartslag van een kuiken wekte mij en ik de weg kwijt. De rijpe reutel galmt door mij, koorts komt op. Vreugde wil ons uitzaaien. Straks verschijn je en vertrek ik bedeesd de man die weigert vader te worden. Jij buigt voor de klok in de lege kamer waar ik thuis hoor.…

Sowjetleger onder aanvoering van Poetin misstaat geenszins in een co- medy van faam mijn hart voor Rusland, alwaar 'k drie keer ben geweest, kapot- geschoten door een machtswellusteling die grenzen geenszins accepteert II 't Rode Leger bekend door goede naam en faam strijdlust moet nu vechten voor de machtswellust van man die de weg…

Op deze avond is zijn wereld ingestort, de Koning die zich zomaar overgeeft, geen koninkrijk dat hier gevestigd wordt, geen troon waar hij toch minstens recht op heeft, hij vlucht en warmt zich schichtig bij het vuur en hult zich in de anonimiteit, ik ken Hem niet: dé leugen in dit uur, hij is de weg kwijt waar zijn Meester lijdt, dan kraait…

kwijt ben!?…

Daar lag je dan in de kou op de koude stenen van een weg wellicht van vermoeidheid uit de lucht gevallen de weg kwijt naar een of ander weiland of van de honger omgekomen en van de eenzaamheid wie zal het zeggen het kan maar zo Daar lag je dan met jouw fantastisch mooie snavel omhoog stekend als een vlaggemast een vlaggetje kon halfstok…

Ben niet boos   als ik het uitschreeuw Met piepende banden   op de rem trap Blijf stilstaan   op deze eindeloze weg Van het leven weg   van de kleuren weg   van alles weg   met heimwee in ieder moment Dwars door het veld   ga ik Op weg naar de zee   ga ik Of wat er ook is   achter het graan Dwars door de dag   ga ik Op weg naar…

Het gebied waar je soms de weg kwijt bent in alle gewoonte van het zijn. Huiveringen van genot trekken door ons bekken heen, gecombineerd met de sensuele blik vanuit onze iris. Daar, waarin drang van meegaan is genesteld, met het innerlijke verlangen van een zachte ‘touch’.…

zo verloren de weg kwijt als ik toen nog was zo wil ik hier blijven hoe vreemd ik ook deed die liefde mij blind maakte zo heb ik nog steeds alles aan jou zo lief waarom, vraag jij je net als ik af kunnen we niet stoppen met denken in onze slapeloze nachten niet blussen het vuur dat het daglicht verstoort en iedere dag weer vloeien…

De menigte is nog niet voldoende op gaan staan, om te protesteren tegen de Sint bij volle maan, maar dat het te gek is, om mee te maken, dat kinderen de weg kwijt raken, wie maalt erom, wie maakt het uit, een Sintenfilm en een portie noten, het is me toch een stel idioten, die vinden dat alles van 5 december, al op 5 september tentoongespreid…

achter de rug 't duurde een eeuwigheid nu hebben ze hun plek gevonden maar komen om in zelfverwijt De afgelopen jaren waren heftig 't eeuwige strijden, 't ja en nee het op voorhand tegendraadse 't viel af en toe echt niet mee In totaal zestien hele jaren kinderen volop in de pubertijd onzekerheid, lachen en huilen ik was soms zelf de weg…

Als ’t sneeuwt de winter zijn intrede doet Dan zijn de rapen gaar en gaat het pas echt goed Alles ligt plat geen trein die rijdt Nee, dan zijn we pas de weg kwijt.…

Hij komt met veel weg “Grijp ze bij d’r poessie!” Hij gaat ook niet weg Nederlaag of niet Hij is gek op dictators Spiegelt zich daaraan Hij wil het worden Hij is al aardig op weg…

deze morgen, het is nog vroeg, eerder dan andere dagen is daar een engel die naar licht komt vragen; of ik voor haar het aardse kan verklaren ik breng haar vurig verlangen in een tijdrovende stilte tot bedaren immers zulk een wezen die dat wenst is veelal de weg kwijt, heeft de zin laten varen ik kijk haar in de ogen en zie ze voorbij…

Het doet pijn bij je te zijn lichamelijk aanwezig ogen dwalen weg zeggen zoveel terwijl je al zo lang niets meer zegt opnieuw sta je op loopt heen en weer die tergende onrust kwetst elke keer nog ben je hier lijfelijk thuis je geest is al in een ander huis het doet pijn bij je te zijn…

De weg gewoon kwijt? Alleen achtergebleven? Een pijnlijke- afwezigheid? Het spoor helemaal bijster? Je weet het niet meer? Illusies verloren, En dat doet zo'n zeer? Je was wellicht aanhankelijk en maakte jezelf afhankelijk... Sta op en klim uit dat dal! Vecht voor jezelf en ingeval het nodig is...…

voel me draaien in de wegen van je hart je hebt me al genomen mijn ziel verpacht een slaaf zo voel ik mij maak jij me vrij? leef mijn leven want bij mij is alles gestrand…

Waar zal ik vandaag naar toe gaan? De koffers zijn al gepakt, alsmede het paspoort. Zal ik eerder dan de buren weggaan, maar Ik denk: waar is het allemaal goed voor, Als ik maar een leuke vakantie heb. Zal ik dan toch stiekem een mesje In hun rechtervoorband planten Met een spottende, maar toch gemene tekst: “Ik ben lekker eerder in België…

geluk vraagt om verdriet ik wil je ik wil je niet aanwezig zijn dat doet zeer dat doet pijn mevrouw, mijnheer ik ben even weg verken heg noch steg neem mij niet kwalijk…

Ik ben verdwaald... verdwaald in mijn verdriet Op zoek naar de idealen van mijn dromen. Ik doorsta een lange reis en ben onderweg een grote spiegel tegengekomen. Ik heb mezelf bekeken me met vroeger vergeleken Ik ben niet meer wie ik was ben een ander geworden.…

alsof het zweeft in mij en leeft in duizendvoud kriebelend langs wegen die eerder waren afgesloten voor doorgaand verkeer raakvlakken kenteren door gemiste afslagen alleen die ene snelweg lijkt nog berijdbaar maar het is alsof het zweeft in mij en zelfs het rechte pad mijn zicht verlaat in het kwadraat…

Sinds ik mijn pen te leen heb gegeven is 't zin geven zoekgeraakt wolken zijn verstrikt geraakt in hun geschied – schrijving evenals de druppels die omhoogvallen nu niets meer is zoals 't lijkt…

Ach vlinder, wat doe je nou, op zoek naar bloemen en dat in de kou? Kwam je te vroeg uit je cocon, ik wilde dat ik je helpen kon! Ach vlinder, nu kun je niet meer terug, voortaan niet meer te vlug, uit je coconnetje kruipen hoor. Daar is het nu nog veels te koud voor!…

Bed bad brood Jarenlang gekloot Brood bed bad Marathondebat Bad brood bed Val van kabinet?…

lange routes heb ik gelopen langs paden die me lief zijn bomen die me beschermden tegen soms te felle weerschijn voorbijgangers die naar me lachten kregen een stralende lach terug naar tegenliggers die dat niet deden knipoogde ik heimelijk achter hun rug blindelings kende ik de wegen die leidden naar verbondenheid als de nacht eens iets…

Verliezen we ooit de rechte weg? Gaan we later een film maken met hoofdacteurs uit de onderwereld? Laten we hopen dat dit nooit gebeurt, dat de mensheid tot inkeer komt? Liefde in een film is mooier dan haat. Met acteurs die stralen en hunkeren naar liefde.…

hallo, ik bedoel de datum kijk even op de steen dan bij de eerste datum nee niet de tweede daar was je namelijk even de weg kwijt we hebben je daarna nooit meer terug gezien achterom kijken kon je ineens niet meer en dat doet pijn nog steeds pijn zelfs na bijna drie jaar zou ik je daar nog een mep voor willen verkopen of ik…

riep een gestrande reiziger uit Schagen ik zit hier morgen alweer dertien dagen lekker de weken doormidden te zagen kwam net terug van een weekendje Zolder via een gebroken bovenleiding in Den Dolder en een verkeerde belbus dwars door de polder compleet de weg kwijt, holderdebolder toen zestien strippen naar Camminghaburen daar moest ik…