Alle inzendingen over Witte Plein

Een pracht van een kruin een diameter van tien onwrikbaar zijn stam een moeraseik op het plein en nu nou ja een rond punt…

een geblokt tafelkleed geel met zwarte blokken wat franje aan de zijkant op het kleed twee witte mokken   haar zoon kwam op bezoek hij komt heel af en toe ach ja, een baan, een druk gezin hij is vaak gewoon te moe   aan de tafel met het kleed ziet ze de tijd verstrijken elke dag zit ze in haar stoel door witte vitrages te kijken   de…

Eens was ik hier met alles zo nauw verbonden, straten de kerk het plein het park, waar ik voor het eerst werd gekust. Maar ach, ik kan het niet meer vinden de kerk is weg, het park lijkt nu zo klein de school met het plein, is alles wat er over is.…

Laat me weer eens voelen hoe het is verliefd te zijn breng weer eens rozen voor me mee of een fles rosé of witte wijn Laat me nog eenmaal voelen hoe het is om jong te zijn neem me mee terug in de tijd naar ons bankje op het plein Laat ons nog eens samen kijken naar de sterren en de maan het zand voelen op ons lichaam voordat we de deur…

Je as dwarrelt neer, je witte bloed zindert en zoekt zich een vrijplaats, een plein in de stad waar de liefde je loutert, een liefde die geen blad voor de mond neemt, een mond die zich aanbiedt, een kus op de Kouter. -------------------------------------------------- uit: 'De luwte van het late middaguur', 2002.…

En dit is de liefste herinnering: hoe op het plein, een honinglied van linden, vanuit de schaduw over witte straten je aan kwam lopen. Speelse zomerwinden sloegen de gele zijde van je kleed tegen je ranke lichaam, en je ogen waren van heimwee raadselig verwijd. Hoevele zomers zijn sindsdien vervlogen.…

Vanuit een dakraam Staar ik naar een plein Mijn familie ligt op straat Niemand vecht erom (Waarom zou het nu anders zijn?) In mijn hart vliegt een vogel Rustig, langzaam over…

Geen antwoord Oneindig plein, schitterende straten, paarse heuvels, witte wolkenluchten maar de zon - heeft hij me verlaten? Kijk daar, daar is hij zoals het hoort Klanken van muziek uit heuvelland wekken stil verlangen op.…

Na twee flessen witte wijn daalde ik af naar een romantische aanlegsteiger, waar ik met twee Duitse schoonheden diepzinnig omarmd op de foto ging. Ze straalden als de zon, waren liefdevoller dan dat, anoniem mijn grootste muzen.…

Bloemen uit Nederland sieren het plein. Niets over misbruik en pedofilieschandaal, dus niet de Zoon overwint maar de schijn.…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

Één miljard Chinezen met een mondkap voor hun neus vieren geen Nieuwjaar maar moeten vrezen Voor de komst van magere hein op het grauwe plein het grenzeloze Plein der Hemelse Vrede…

Het plein stond vol met mensen en iedereen keek moe Eén vraag werd nog geuit: “Waar gaan we toch naar toe?” “Waar gaan we toch naar toe?” riep men door elkaar en niemand die het wist…

op een geblokt plein een duif op een bankje een oude man hoofd boven de horizon gewoon beleven dat was hoe het begon…

Op het plein bij mooie tante Miene stond een klandestiene pantomime Hij riep wat in gebarentaal Voor mij behoorlijk non-verbaal: 'k was blind en kon niets ziene.…

En altijd hoorde zij weer dat lachen Bepalend voor de rest van haar leven Dat gehoon tijdens de pauze op het plein Maar nu, bevrijd van dit psychische juk, Kon zij eindelijk zichzelf zijn…

haar volle intree Park en pleinen baadden in gastvrijheid maakten van de stad een lichte woonstee elke straat verdrong mijn lange tweestrijd…

En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders als een pose op een plein vol licht. Maar mooier nog zijn hun gepolitoerde knieën of de glaswol op hun kuiten.…

En als ze stilstaan om naar iets te kijken staan ze zonder beven stil; de zon maakt van hun oude, montere, blote benen iets bijzonders, als een pose op een plein vol licht.…

Het diertje klimt, wil ijverig speuren naar eikels en noten voor wintervoorraad, daalt weer, waagt zich op plein en wandelstraat, proeft kabouterkookkunst naast eethuisdeuren. Tijdens het koude, witte jaargetij verorbert hij zijn vruchtenverzameling, toeft in boomhol of nest, van werken vrij.…

tijd waarmee uw diepste wordt beschenen Maar het is toch wit-op-wit - zei ik en draaide me opzij maar de man die het mij zei leek met mijn laatste woord verdwenen In verbazing bleef ik achter met dit ene schilderij dat mijn verbijstering trotseerde witte veertjes had gerezen en ik dacht er aan de man aan wat hij zei - wie hij kon wezen…

In het voorbijgaan wil ik blijven in het breken van de ochtend in het oog in oog met de zon in het gras berijpt op het plein in alle woordenloze wolkjes in de nog zachte monden in de stilte van de sneeuw…

de oude schildpad loopt danzij een rollator weer als een kievit hangouderen vertrappen geraniums op het plein ------------------------------------- Voor toelichting kijk ook op: www.youtube.com/watch?v=jNV5bgsv984…

Onze meester is héél populair : hij leert ons over de paus Albert die op zijn Rood Plein achter 'n ijzergordijn pipi doet in 't cordon sanitaire !…

Het moet de Eufraat zijn geweest er is geen plein geen weg die nog bestaat geen smalle brug gaat naar de overzijde. Bij de moskee een dwergooruil en wij te laat om dat te zien het moet de Eufraat zijn geweest die zich bewoog maar nooit is weggeweest.…

De flabiol zingt over het plein in dartele dansende grillige lijnen de babbelgeluiden van mensen verdwijnen: een tik op de trom en daar is het festijn. Het plein lijkt nog leeg in dit nieuwe begin met zitjes van mensen in franjes van kleuren. En rondom de leegte zijn klanken en geuren een kind loopt er waggelend rond, middenin.…

Al maanden voel ik me niet fijn als ik alleen ben of als er anderen bij zijn Zelfs in gezelschap voel ik van binnen een pijn besef ik nu, terwijl ik staar over dit plein Zo fijn om niets uit te hoeven te leggen aan de pleintegels, die toch niets zeggen Geluk, verdriet: van alles gaat er door mij heen en het enige antwoord is: steen…

Slechts een herinnering is mij behouden: Hoe op het plein, bij 't honinglied der linden Vanuit de schaduw over witte straten Je aan kwam lopen. Speelse zomerwinden Sloegen de zijde van je lichte gele kleed Tegen het ranke lichaam, en je ogen Waren van heimwee raadselig verwijd. Hoevele zomers zijn sindsdien vervlogen...…

uitkomen op hetzelfde plein, een eendere taal spreken. Zonder uiting of woord in de bepalmde tuin van het witte huis onder een getralied balkon staan, blakerend in de voorjaarszon. Verkeren in de waan dat een opwapperend gordijn rond het middaguur de schaduw prijs geeft van haar figuur.…

Een revolutie in klad legt hinderlagen tegenspraak verwikkeld in het tumult van pleinen en straten Een stad onder bewind van symbolen slentert hortend in een kleurig geloof, een wadende tocht van Spaanse totems, witte kappen,zwarte vegen, snel driftig neergeschreven; een hang om eeuwig in verzet voort te leven.…