Alle inzendingen over Zonder verzet zadelpijn

Wie hier wakker wordt, wekt de vlinders uit hun slaap -- op zijn warme wang.…

gehoorzaam zijn vragen wij onze kinderen geen weerwoord duldend tegen ons het beste weten gehoorzaam zijn is vaak veel te veel gevraagd als de samenleving vraagt geen weerwoord te hebben gehoorzaam zijn vraagt een beetje discipline gewoon wat inschikkelijkheid die wij ook de anderen vragen gehoorzaam zijn is niet doen zonder te vragen…

Ze werken erg hard, terwijl de pelgrims slapen: de beurzensnijders.…

Als enig ding de loop des waters wil beletten ’t Zal maken groot getier waar ’t anders vloeide stil: Zo de fortuin of iets de Liefd’ verhind’ren wil Hij gaat met meer gewelds zijn kracht daar tegen zetten.…

Vandaag weer overnieuw beginnen Zwarte massa uit mijn hoofd 'k Ga verzetten al mijn zinnen Heb het aan mezelf beloofd! Heel even zie ik het niet zitten Eventjes geef ik toe aan dit gevoel, Niet te lang, want alles gaat verder Heb nog zoveel goeds: een heleboel...…

Aan het water, in het water groen van bomen blauw van lucht, zit ik rechtop neergebogen met mijn ja en nee Met mijn nee en ja tenzij, half welwillend in verzet tegen postmodern vermanend tanend achteruitgangsgeloof…

Natzweiler - scholieren, dagjesmensen en de galg oogt nieuw in dit godverlaten oord waar het onweer hangen blijft Zonneleen 26.4 280606…

Ze verbranden boeken als heksen. Met vlammende handen. Niemand kon naar hun graven. Rookslierten stegen naar de hemel en stalen als raven alle licht. Woorden gloeien nu als kooltjes in onze ogen. ---------------------------- uit: 'Tussentonen', 2004.…

aanslag, niet te verkroppen, Honger naar een antwoord, Vragen, Omgeven met raadsels, Een antwoord niet te vinden, Een lach, een traan, De duisternis en een vrouw, Vingers, Die je gezicht strelen, Een spoor van bloed achterlatend, Een vrouw en kind, Geluk, daar lijkt het op, Oude wonden, Ze helen niet, maar komen terug, Door het verzet…

Wat vraag je naar mijn breking, nu de naald het weke vlees doorboort, op golven van verzet laat ik rust groots voorbij drijven van een van gevoel verstorven hoofd. Gebeeldhouwde chaos aan wakkerheid voorbij.…

Ik stuur mezelf het huis uit. Genoeg gegaapt naar kalken kerstekindjes en monotone broze dromen. Vrijgelaten van hun inspiratieloze klokkenslag wil ik eigenhandig zijn huis bouwen of het hunne afbreken, koraalrif langs de Noordzee, met veel lucht, licht, prachtig uitzicht en weinig inhoud. Ik knokkel mijn conventies in elkaar, wars van…

zo had ik het bijlange nog niet gezegd, jij mijn bij ik jouw bloem en dat het steken mag recht waar het al zolang jeukt jou tot het einde te verplegen in het malse lentegras de vlinders niet meer volgen op hun dartelwolken vluchten maar zoet en zacht gevooisd de lippen op elkander drukken vergeten adem halen toch en dan opveren in ons…

Omdat zij met de mensheid was begaan Meldde zij als een soort van Jeanne d’Arc Zich bij de vrijheidsstrijders van de FARC Als redster van de onderdrukten aan. Maar daar zij voor haar idealen koos Is zij als redster nu zelf reddeloos.…

de strijd is gestreden en het verzet gebroken nu is er vrede op je allerlaatste vlucht onderweg naar bevrijding breek de hemel open! ------------------------- Erik Hazelhoff Roelfzema, 3 april 1917 - 26 september 2007. Muziek Rogier van Otterloo: http://www.thedreamersdream.eu/Soldaat.mp3…

Om Ingrid Betancourt ooit vrij te krijgen Heeft Sarkozy zich tot de FARC gericht, Wat uiteraard ook anderen verplicht Niet langer te volharden in hun zwijgen. Want volgens mij komt alles dan pas goed Als Balkenende ook zo’n oproep doet.…

Boeken geven fundament en steun aan kamerwanden en geloof in vrije geest Het lijf gevat in doorleefde sporen van verzet, maar konden haar ziel niet breken en hield haar kritisch denken overeind. Alleen de trappen te steil vaak om te betreden wilde zij het huis alleen horizontaal verlaten ondanks dat bleef haar bewegingsruimte ongetemd.…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

In veel van onze Groningse cafés Komen de bazen dapper in verzet Tegen de nieuwe antirokerswet, Maar dat zal niet lang duren naar ik vrees. Straks volgt de boete en dan kost het geld. Dan is een Groninger niet meer zo’n held.…

voor Jan Palach Kale elzetakken flirten met grafzerken, eenzaam als verstokte vrijgezellen. Winter- licht valt op het plekje naakte aarde, niet ver van de kerkhofmuur. Ik ken zijn foto, de zachte jongenstrekken, eenentwintig jaar, zijn toekomst legde hij in de as (ofschoon geen zelfmoordenaar). Ik weet de plek op de Wenceslasplein, het…

'Ik kan niks zeggen, ik ben mijn tong kwijt. De politie kwam je de wacht aanzeggen en ik sta met m'n mond vol tanden, geblokkeerd. -vroeger was ik een held, nu alleen op sokken- Op vier hoog werd je aangehouden en je ver- zette je met alle macht en werd een soort hulk. Ik moet er iets heroïsch van maken want dat verdien je na zoveel jaren…

In de ledigheid van lucht zijn er volop bochten om ons in te wringen een onmetelijke ruimte zonder weerstand of verzet Een smalle basis een breekbaar draadje het meest wankele evenwicht het is genoeg om rechtop naar de hemel te reiken Tegen onze bevlekte achtergrond schieten we nietig en vluchtig op we denken hermetisch met een doorzichtig…

gij vreemdeling die onverwachts gebaart verhaalt van verre kusten waarvan ik ‘t bestaan vermoedde, maar niet dorst heen te gaan ge neemt me mee in grote vaart wolken, slierten, licht, beweging, flitsen toverlantaarn met brekend licht dat kleur geeft en mijn ziel verlicht mijn kern raakt tot atomen splitsen ik staak ’t verzet, ruik…

toch standvastig duizend sporen van verraad hoeveel kwaad er was geschied verkwanselt en besmuikt waar vrijheid naar de rotting ruikt van duizenden verdoemden ach daar binnen ruist zijn frase langs de schotten van de dood en in zijn nood verkleurt zijn blikveld niet- daar achter glas het houdt zijn ogen groot zijn pas in eindeloos verzet…

wat overblijft is veel een voorwerp, dat de grip verbergt op angst, op lijden en verzet de brokken in je keel het haastig schietgebed een klein gebaar na oorlogsjaren waar nog steeds ons bloed aan kleeft dit masker spreekt met glazen ogen en een weggesloten mond over weerloos onvermogen en de weerbaarheid van ondergronds…

de trage gang van oorlogsdagen vraagt een bange blik om moed gepast bij holle buiken en de gloed van koortsig toevlucht zoeken -bij elkaar kijk maar door het glas dat boven gas en licht met uitzicht op jouw stervensduur en dat dan ieder uur kerf de angst in duizend ogen kras de dagen in de muur…

lag het verborgen in de weerstand tegen gas? men wist dat er bescherming was een masker met de naam van Vrede en de faam van een fabriek die door de dramatiek van angst geen vaandel had veiligheid aanbad het spel van immer zeker weten elders, in de kamers waar een Jood werd weggesmeten stierven duizenden –tegelijk dat is waar…

vanuit het glazen huis dat vrijheid heet fluistert een decreet rond veilige besluiten achter ruiten blinkt slechts zwart beplakt, waar duister rauw doortrokken wordt door smart een hart klopt hoopvol binnen dat wat zuiver ademend, de roep van leven weet zelfs nu na zoveel jaren onderdrukt het beeld vol gas met glans de vuile spiegel…

dit gezicht verstopt zich niet alleen geloken ogen als waarheid achter deuren ligt waar dood al heeft gewogen het verzet schuurt tegen gas, de galbult van de nazi’s in hun jeuk om wat zo anders was, dan levitaties van gevoel voor even veilig voor verraad maar kwaad is al geschied de vijand ziet jouw angsten niet maar slechts een masker…

verkleur je zicht naar vrije wolken… door dit glas lijkt het niet veel jouw ademnood verrast je keel als razzia’s de straat bestieren veiligheid voelt zo beperkt het werkt niet, als een ander onderduikt – en stikt- het riempje strikt nog rond het hoofd maar toch je hebt er altijd in geloofd dat ooit de lucht jouw adem sterkt…

Hij draagt de dagen van een oud land zijn aanblik even grijs als het licht van een gesloten mijnstreek - waar onzichtbaar littekens zich in donkere gangen als versteende navelstrengen dwars door de leeggeroofde aarde zwartommuurde wegen banen - gevallen maar niet gevloerd verdoofd en schijnbaar zonder levenssap wordt nieuw leven voortgebracht…