Alle inzendingen over afgedaan

, geen lief en teer gestamel, alleen de hoop dat 't allemaal in orde komt het sprookjesboek is uit, het laatste blad gelezen, jouw ring heb 'k afgedaan en 't geeft een leeg gevoel ook dat zal wel een deel van volwassen-worden wezen van leven en beleven met geluk als doel…

er enkel kou en verderf voor de achtergelatenen is overgebleven wat is nog de zin van het leven als de warmte is ontnomen er geen gezamelijke momenten meer komen wat is nog de zin van het leven als juist de ons zo dierbaren in de armen van de zwarte gedaante worden gedreven zij niet terug kunnen slaan en de lach voorgoed heeft afgedaan…

zijn mijn zon en op je lippen mag ik rusten na je te kussen als dat uiteindelijk mag verdwaal ik in je lach ik zie je handen zonder banden vingers hebben snel vrij spel ze strelen zacht mijn huid en langzaam gaan de lichten uit wij spelen zonder woorden in klanken die elkaar verstaan zinnen zitten nu van binnen letters hebben afgedaan…

gemiddelde van mensen naar schoonheid in perfectie en status het klassieke beeld onderscheidend en passend bij leeftijd het belangen gebied constant aangepraat en onderhouden door reclame en media het is de mens eigen zich te onderscheiden en waar het kan met meerwaarde van apart voordeel te genereren de grote massa volgers heeft afgedaan…

Maar hij staat weer terug, vanwaar ie werd ontvreemd in de tuin bij zijn plaatsje, waarbij werd vermeld: dat de politie zeker nu niet stelt dat de zaak is afgedaan, maar dat het onderzoek zich richt op wie van die diefstal/ ontvoering kan worden beticht.…

Ik heb mijn lichaam dikwijls afgedaan als bron van overmoed en onvermogen die ik haast onverschillig op liet drogen. Maar nu wil ik het water weer verstaan. Zo lig ik als een landkaart uitgespreid, vol leeggezogen aders, naakt en oud, en wacht tot hij de weg gevonden heeft.…

Ik houd de hoorn aan mij gedrukt dikwijls als ik jou bereiken tracht Onder smart om jou ga ik gebukt altijd als ik vergeefs op jou wacht Ik hoor de telefoon dan overgaan en ik veronderstel ‘t ook van jou Ik heb duidelijk voor je afgedaan mijn ogen zijn daarom vol dauw Ik wou dat je thans luisteren zou bij ‘t nachtelijk stil van mijn hart…

En uit de kliko hangen nu m’n poten dus ik heb zomaar afgedaan, voorgoed. De vreemde rammelaar heeft raak geschoten.…

Roest klopt in het mechanisme van het aan ons aangemeten uurwerk, het lijkt even stil te staan, het reinste bronwater aangetast getapt uit het bloed, waarin de waarheid afbreekbaar wordt reeds voorspeld in de oerziel, afgedaan als onzin, klopt het aan de poort, vaak ontzegd en komt het ijkpunt dichterbij waarin ik droom…

je had handen te over stuurde de tijd en je lijf verbrandde de uurtjes je lachte om zwakheid verachtte gezeur, bij jou was de deur voor niemand gesloten vannacht is die cirkel doorbroken in pijn, je lichaam wilde jou niet meer zijn je had het roepen gehoord de klachten verstaan, maar de zorgen als last afgedaan want jij was toch…

spijt hebt van de nacht na wellust ingegeven door meelij en drank komen zelfverwijt, schuldgevoel en gevoed door je afwijzende lichaamstaal me mijn minderwaardigheid tonend jij dan, opstaand met een scheve lach schouderschokkende onverschilligheid als dank voor mijn zacht gefluisterde woordjes vruchteloos, nutteloos en niet lonend worden afgedaan…

Een onhaalbare zege blijft bestaan, is een stralende ster in het verschiet, wacht tot het aardse zwoegen heeft afgedaan.…

ik adem zacht de bloemen van het raam je smelt nu voor de tweede keer ik voel de kou en leer want met je liefde heb ik afgedaan je koos voor nieuw wilde eindelijk bloeien maar de knoppen bleven groen niemand om je terug te snoeien meerjarigheid gaf geen respijt mijn lente bracht je zon je liet verdorde bladeren vallen de bloemen kleurden…

van het leven de vochtigheid benauwde mij maakt het ademen zwaarder waardoor ik piepte en later wat licht paniekte nog zag ik de grond tot ik een stoeprand vond om die te volgen naar voor mij bekend gebied ik dwaalde heb veel gebeden maar herkende niets meer uit verleden tot ik eindelijk bij de auto’s kwam mist had afgedaan…

jij dat ik je nodig had jij doofde eenvoudigweg onze vlam Ik heb jou zo in mijn hart gedragen dat geen mens je ooit pijn kon doen Hoe jij je tot verrader kon verlagen begrijp ik niet na die afscheidszoen Jij krijgt mijn laatste woorden kind maar misschien kruis ik ooit je pad Denk niet dat je dàn de liefde vindt ik zie je dan als..een afgedane…

Het Ik-tijdperk loopt ongemerkt teneinde Er is een nieuwe, frisse kijk ontstaan Op You Tube dienen zich de goeroes aan Illusies waren het waarop men deinde ’t Is afgelopen met het vastomlijnde Dat er iets als een Hemel zou bestaan Heeft zelfs voor theologen afgedaan De oude Roos van Jericho verkwijnde Er is geen ik dat ziet, ruikt hoort…

anders mezelf schoonpraten hoe moet ik mijn falen en fouten wegpraten als ik volwassen ben de beste oplossing is gewoon geen contact meer ze moeten niet in mijn buurt komen want terechtwijzingen duld ik niet ik zal ze straffen, waar en hoe ik kan mijn kinderen laat ik ze niet meer zien adreswijzigingen geef ik niet door voor mij hebben ze afgedaan…

" "nee, maar je eten bakt aan op het fornuis" het is dus logisch dat de korpschef snel reed hij is "ook maar een mens" net als wij van een voorbeeldfunctie wilde hij niet weten buiten diensttijd is de korpschef n.l. vrij nee, hij wordt natuurlijk niet bekeurd achter gesloten deuren wordt dit afgedaan "het is voor de bakker", u kent…

De sleutel is nu vrij maar… De ijskoningin heeft afgedaan Men is beter af zonder haar die toch geen toekomst heeft. Tenzij …alleen te smelten tot niets meer is...…

Je bent mijn man, JC, maar hebt mij nooit bemind Het was of ik als non aan houten kwam te hangen Je zweeg me dood en hebt voor mij nu afgedaan Ik ben het wachten moe, wil solo verdergaan Ik ben wel oud, maar mijn habijt ga ik vervangen…

Die kans wordt ze niet meer gegeven, de pijntjes kunnen niet meer worden afgedaan, want de schaafplekken van vroeger, zijn nu kogelgaten die er niet om liegen. De taak van de moeder is niet meer om pijntjes weg te kussen. Want wat rest is de laatste eer…..…

Mijn ogen zwijgen luid hoe donker is jouw donker geven alleen dromen licht zie je nooit meer ster- geflonker ik houd mijn ogen ziende dicht was het de voorzienigheid gaf de dichte mist geen zicht was zonlicht een oogverblindend feit of deed het lot jouw ogen dicht de schaduw zienderogen afgedaan wat kan kijkdichtheid jou nog leren…

Alle deuren ontgrendelt om maar niets van al dit zaligs te hoeven missen, zijn knellende boorden afgedaan en weggeworpen nam hij alles tot zich en in hem op, als zuurstof, in zijn poriën, in elke ader.…

‘k Greep schimmen, die mij door de vingren gleden; Ik vloog, of kroop, maar niets werd afgedaan; ‘k Heb in één uur genoten en geleden, Heel ’t bonte lot eens Levens ondergaan. Daar blonk de dag – de onzichtbre banden braken: ‘k Rees op, nog met de tranen op de kaken, En glimlachte om mijn dwaze hersenschim.…

herinnering is ‘n hint voor de volgende, haken in elkaar tot ‘n haast naadloos verhaal Zwiepende losse eindjes van onverwerkte zaken ranselen in een overkill mijn innerlijk ik vlucht in m’n ziel in ‘t oog van de emotionele storm De muitende horde trekt door gewelven van ‘t geheugen langs beerputten van ’t verleden en de graven van afgedane…

Wordt met blijdschap en dankbaarheid alles vanzelfsprekend, wordt met gewoonte de dingen die normaal zijn, als geloofwaardig afgedaan, waarom, vertel me dan waarom we elkaar nog steeds en vaker dan ooit elkaar naar het leven staan?…

Ik heb voor je afgedaan, maar ben ik zo stom? Je loopt langs me heen, doet alsof ik er niet meer ben. Ik ben niet van steen, maar je houdt van hem. Je hoort niet mijn stem. Je ziet niet mijn verdriet. Je kijkt alleen naar hem. Ik was zo stom. Je dreef van me weg. Kwam 's avonds laat thuis en ineens niet meer.…

‘Als Wilders weer wat roept, dan zeg ik niets Maak hem niet groter dan hij eig’lijk is’ Met deze ‘wijsheid’ zat hij vrees’lijk mis Na RUIM EEN WEEK verzon Mark Rutte iets: ‘O Marokkaantjes, volgens onze wet Wordt niemand zómaar uit dit land gezet´…

‘k Heb eens gedacht: de tijd zal komen, Dat Poëzie heeft afgedaan; - ’t Is uit met mijmren en met dromen, Geen zang of zucht kan meer bestaan; - Of zal de kunst het veld behouden, Zij spare ons grotten, klippen, wouden, En minneleed en dweperij, - Wil ze in de branding niet bezwijken, Zij moet met kennis zich verrijken, En volg’ het weten van…

Franciscus heeft, om U te ontmoeten, Alles wat schittert afgedaan Aan hals en hand, voorhoofd en voeten; Want schamel wilde hij tot U gaan. Maar niemand hebt Gij zó ontvangen, O liefde, en als de dag begon, Waart gij het, die zijn zuivre zangen Deed jubelen van zuster zon.…