in rafels die dan overblijven
je had handen te over
stuurde de tijd en je lijf
verbrandde de uurtjes
je lachte om zwakheid
verachtte gezeur, bij jou was
de deur voor niemand gesloten
vannacht is die cirkel
doorbroken in pijn, je lichaam
wilde jou niet meer zijn
je had het roepen gehoord
de klachten verstaan, maar
de zorgen als last afgedaan
want jij was toch sterker
had humor en gein, jij wist ook
hoe alles in perfectie moest zijn
je hebt nu de einden gezien
de wanhoop is niet te beschrijven
in rafels die dan overblijven
kom neem mijn hand
rust uit en lach eens vandaag
denk aan jezelf, dat is al wat ik vraag
Geplaatst in de categorie: verdriet