Alle inzendingen over als Liefde wuift

de luwte is groot als je geen haantje de voorste wilt zijn ver van intrige en ogenvenijn red je het wel kun jij die talenten ontvouwen waarop mensen vertrouwen zonder onderling gekissebis weet jij snel wat er echt aan de hand is waar anderen krakelen over handen wapperen heb jij ze allebei aan bed en wuift zonder hak te zetten…

buiten trilt de dag nog na, er loopt een meisje, tussen alle anderen ze wuift haar haren zachter door het open raam binnen slaapt vermoeidheid, rond de steeds verlegen naam van kleine kinderogen morgen mogen we weer leven morgen mag ik alles geven, aan mijn doorgedraaide lach en buitelt door de nieuwe dag het weven van haar vrije…

nog is het koel onder de grote eik waarvan het donkere loof de warmte niet laat passeren in een weids vergezicht wuift koren zomerzon trillen kerktorens zinderend val om een enkele vogel waagt de laatste warme vlucht schreeuwt en landt voor vele uren rust de stilte is immens alleen het krekelkoor geniet rond deze tijd zijn…

morgen in blauwgroene wateren volgt deze stem die alleen bij de bomen is zo zie je een vrouw waar het zout uit je keel stroomt en jij niet mag lopen met een walvis onder haar buik en in zijn maag de rest van de wereld een kei verwijderd roept een meeuw dan wilgentakje aan en de zee golft maar om meer mosselen aan het land wuift…

je wuift lente met zomerbloemen bloeiend in je hand jij woonde al jaren aan de andere kant waar wij modderen in sneeuw en ijs geeft winter spaarzaam een groen kleurtje vrij in zon en op jouw zuiden maar bol en knol hebben in herfstig rust elan vitale kunnen vergaren in lentepril gaat onze kleur en geur het jouwe weer evenaren…

Pioenen in haar rieten mand Een vrouw fietst over polderwegen Ze voelt de druppels milde zegen Het riet wuift aan de waterkant Ze heeft een godsgeschenk gekregen Ze nam een ganzenveer ter hand Pioenen in haar rieten mand Een vrouw fietst over polderwegen Ze koestert haar gemoedstoestand Verliet voor altijd Donkerland Ze voelt zich licht, haar…

een oude man kijkt verkreukeld naar de lente waar is mijn moed om weer een jaar te moeten? lammetjes en verse blaadjes dartelen het leven…

Ik ben de dame met lichte geest en heldere ogen die in stille liefde van haar priester houdt nog het meest.…

Ik wacht op je al wacht ik voor niks; dan weet ik, dat ik niet voor niks op je heb gewacht!…

terwijl ze toezien hoe alles komt even blijft weer verdwijnt wortelen ze zich in elkaar doorgronden de diepte op zoek naar onwankelbaarheid de kracht van hun gehechtheid met bloei in de kruinen als eindeloze lente te verwoorden…

Toen: hield ik niet meteen van je, dat begon iets later, iets na " toen", kriebels in mijn buik, maar nog steeds denkend aan neen: geen flater, niet toegeven. Langzaam maar zeker, ging ik op je bouwen, belangrijker nog, vertrouwen, want dat was ik heel erg kwijt. Nu, zovele jaren later, zeg ik het hardop, niet bang meer…

hij is alleen maar beroemd. jij? als ik een mandarijn ben, ben jij mijn tweede deeltje. hij is alleen maar rijk. jij? als ik een poëziezwerver ben, ben jij het tweede coupletje. hij is alleen maar talentvol. jij? als ik talentloos ben, ben jij mijn belangrijkste muze. hij is alleen maar mooi. jij? als mijn ogen Gods ramen zijn…

Ik heb echt geen idee En mocht het liefde wezen Dan is er iets goed fout Ik zou dan moeten voelen Dat je werkelijk van me houdt.…

Vaak ogen we twee snaren op een instrument vormen wij een melodie die niet eenieder kent. Dan zijn wij weer twee haringen voor storm aan een tent een scheerlijn en het haakje of waslijn die meetrilt zeker bij stormkracht als wind het wasgoed optilt. Alleen al die gedachte brengt ons wellicht in streken waar ooit nog eens anderen over zullen…

naast elkaar wandelen we langs een gouden strand de schemering valt rustig donker neemt zijn tijd en ondergaande zon kust zacht de horizon mooie tafereeltjes, ogen die verblinden door al die schitterende juweeltjes de liefde ontbrandt en samen wandelen we verder… hand in hand!…

Ik kijk naar je Mijn blik blijft hangen In jouw diepe ogen Bedwelmd door Jouw zoete geur Die ik niet meer missen kan Kneed ik Je lichaam en Streel ik je fluwelen Haren Ik voel je in alles... Ik wil je voelen, zien, Horen en ruiken En dit verlangen nooit meer loslaten…

Na honderd jaren voor de schillenkar, stond een oud paard in de wei genietend, iets in de war. In de trouw gezworen ochtendmist hoorde hij gehinnik. Het was zijn oude vriendin, dat's wat hij wist. Verward maar toch heel blij keek hij rond. Zag haar weldra staan in de naaste wei. In vroeger jaren, lang gelee, hadden zij verkering waren…

Er was eens een kereltje met trots op de boekentas - I hate school - gepend Partner net de deur uit dus vet genant spijbelen Ik hield mijn kop maar het was vaak toch bikkelhard Te schadelijk te tergend Wat blijkt Bijscholing heden al is het dag en nacht Dus hoge scores gegarandeerd Trots dat ik je mocht en mag blijven bijstaan! Ik bén…

Je vachtje vertoont een knalbruin vlekje, gelijkend op een vlinder Nieuw troetelnaampje erg snel bedacht, lieve vlinder. Wat ben je ook een flodderkont, ik zit constant aan je lijf Vind je zo tof en fijn, ook mijn genot dat staat boven kijf. Ook zelden vertroeteld geweest hoor schattige kerel, wel erg bof Nog uren aftellend tergend traag, venteke…

In tijden van verlies leer jij jezelf goed kennen, kun je vaak maar moeilijk aan het besef echt wennen. Om je pad te kunnen lopen, ook rechtop te kunnen staan vraagt het ook uiten om ooit weer verder te kunnen gaan. Je zult vaak in oude mechanismen schieten vol gemis, laat mij maar even zeggen of je verstoppen in een nis. Openingen zoeken om…

Vlieg maar, mijn onvoorwaardelijke liefde Ik zal er altijd voor jou zijn aan het einde van de verbinding Teken jouw eigengemaakte levenspad waarop ik meridianen zal trekken.…

Ik werd verstoten ja, weggegooid omdat ik niet voldeed maar jij zult je stoten, na mijn beraad ben ik het, die jou meed gaf ik niet voldoende liefde, was ik niet jouw zalige geliefde?…

De zon daalt, wij hebben ons verinnerlijkt in ons bootje en varen zoet vereenzaamd in een landschap waarbij ik roei en jij met elegante handslag het water in het water schept opdat wij zinkende niet zinken in het water waar zo pas zie ik omkijkend land was en ver voor mij op de kant was de kindertijd en wuift nog o god wat hou ik toch van de knieën…

Ze is lichtvoetig een windstreling zo wuift ze weg en plukt sterren op het gazon het gras kietelt blote voetjes is het daarom dat ze lacht en rent van bloem naar bloem het gezoem van bijen op de achtergrond een lauwe zomer in een groot blauwtje is het daarom dat ze humt en zingt kleine wijsjes met een zoen van moeder in…

Je lacht erom als je het leest Berichtje uit mijn avondkrant Teer Guichelheil, vermiste plant Is weer terug van weggeweest Op ranke steel wuift zij parmant Naar plaggenstekers aan de kant Je lacht erom als je het leest (Waarschijnlijk giechelt zij het meest) Een roze bloem in drassig land Heel Berkenwoude viert weer feest Teer Guichelheil…

De toren slaat het middaguur, het vee loeit klagend mee, libellen dansen op de maat, het koren wuift ze na, de boer op 't veld scherpt vakbekwaam de zeis, 't is warm, met de zakdoek, rood, wist hij het zweet dat parelend op zijn voorhoofd zweeft, dan rust hij even op de steel, staart turend over 't weidse land en weet, dat hij geen…

waarom sta je zo voor het venster waarom staar je zo in de nacht is er iemand die nog zal komen, is er iemand die jij verwacht is het de jongen die ging varen de jongen met zijn ziel voor de zee op de golven wiegen zijn gedachten de wind wuift zijn dromen mee o zwart water duivels meer ellende van voorspoed en leed o brenger van ratten…

Het wuift en wacht, een onweer op zee, je oogleden blijven gesloten.…

op ’t platte land kunt ge ze aanschouwen een zwart – wit pakske mee nen lange staart sierlijke stapkes op de hoge voren efkes ben ik ze kwijt gaan ze schuil achter den trekker, vrolijk gelijk grote libellen de zon warmt het land koren wuift langs wegen ze kuisen de hemel bloot beeldig, ’t is een zegen…

de tekenen liegen niet uitbundig klinkt het zomerlied maar in refreinen worden dartels van vlinders al kleiner vervangt de kleur van vrucht het fraai lokkend bloemblad in zijn zucht tot rijping door de nog warme lucht licht buigend wuift de oogst haar groene zwaai wordt geler door de wind die drogend minder weerstand vindt het zondoorstoofde…