Alle inzendingen over de zwijgzaamheid van

Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame schoonheid uit de aarde om weer tot humus te vergaan, waaruit een purperen zon hem baarde, de vlucht te vinden in het ruisen van ontelbaar blad, energie geladen in de lichte nerven van hun dromen.…

In stilte wordt de golf van zwijgzame liefde door draagbare stromingen verweven in het geweven net van het leven. De wereld verdwijnt in verzonken wetende dromen en gulzig drinkend van de nectar die wordt aangeboden kan elk gebroken deeltje zich helen.…

Zwijgzaam loop ik de berg op naar boven waar het gras welig tiert. Op de terugweg ga ik genieten van de omgeving, nu even niet. Ben er bijna, gelukkig maar, het werd tijd. De verlossing is nabij. Eindelijk, daar staat het te glimmen in de zon. Ik zit en kijk rond. Opgelucht, net op tijd. Geniet van de bloemen.…

wanneer de tempeldeuren openstaan zie ik mijn lichtkarakters verschijnen herstellende van hun zinkende zielen zoekende naar verzadigde waarheden dolend, achter maanstralen aan bestudeer ik mijn gedachten in zwijgzame liefde lijken bomen op onvolmaakte mensen diepgeworteld in eigen grond als orakels van onbuigzaamheid grijpend naar de hemel…

regenwolken de natte grijze luchtkastelen die over zijn heimwee hangen hij proeft voorzichtige genegenheid bij vreemden die op vrienden lijken hij voelt berekende afstandelijkheid bij verre familie die ooit dichtbij was en schrijvers, ze roepen hem toe blijf jezelf in wat je bent hoe je ook een ander kent eindelijk dragelijk in het heden zwijgzaam…

Momenten van zwijgzaamheid, afgewisseld door indringend geluid. De stilte doorbreekt geruisloos de tijd, de klok zit de gedachte op de huid. Aan wat komen gaat, of ooit geweest is. Aan wat voor de deur staat, in het volle licht van de duisternis. Is het beter aan onwetendheid besteed? Is het beter te weten wat de toekomst zal brengen?…

Zwijgzaam zonder mijmeren bedekt zij haar lichaam als een rode hartendief om te vertrekken zonder afscheid.…

Oude spiegels raakten verweerd nieuwe liegen steeds meer en meer in die ene zwijgzame van eerlijk water daarin kijk ik…

Hij telt de messen in de lade geen twaalf maar dertien in een dozijn hij ijsbeert en zegt zeurend lieverd voor nog een mes is de la te klein Gelaten en zwijgzaam ziet ze toe hoe hij een mes uit het laatje haalt ze heeft er zich bij neergelegd en leest in zijn blik hoe ze heeft gefaald Hij zal het mes voor haar verstoppen trofee van roemloos…

Je hoeft geen metaforen te gebruiken om mijn verdriet te benadrukken de bomen in het park zijn zelden zwijgzaam zonder mij komt de zon ook op of achter wolken vandaan mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de tanden ontwapend de maan werd trots geschapen om met mijn eerzucht te slapen mijn verdriet is slechts eerloos tot aan de bodem…

restanten licht strekken zich lui spelen met wolkenflarden drijvend boven het rode uur dat langzaam de ogen sluit schaduwen verlengt en voetstappen tot stilte maant de wind zingt een requiem op het ritme van ritselend blad tot elk geluid verstilt wanneer een onzichtbare mond zich opent. hapt en kleur en klank vermaalt tot de kleinste, zwijgzame…

ergens in het duister onheilspellend honend gefluister zwarte wachter in de nacht houdt onzichtbaar donker de wacht bij de mens in doodsverlangen die in bange wanhoop gevangen zichzelf van het leven beroofd verleid door dwingende stemmen in zijn hoofd strijd tegen gevallen zonen om de macht verlaten, zwijgzaam aan een kruis…

De vrouwen traden terug, zij waren zwijgzaam en bedeesd, precies zoals het hoorde en het zal zijn en ook al die eeuwen is geweest. Moeders handenwringend en aardse liefde op de achtergrond. Engelenkoren zongen op de dag dat ik je vond.…

Zwijgzaam plukt zij prille klokjes uit haar tuin, wiens ongereptheid teer belofte van de lente luiden. Ze vlijt de bloempjes neer tegen mat glanzende woorden en hoort de stilte galmen in de klanken van zijn naam.…

Zwijgzame bomen, ontvoogd en onttakeld, als gekromde denkers van Rodin.…

Dus zond zijn luide zwijgzaamheid mij nog meer oorlog tijdens zijn doodsstrijd toen de morfine om te verzachten verdrongen gruwelen boven brachten. Roepend naar zijn zoon in zijn afscheidstond maar in mij geen bevrijder vond; met honderdduizend doden om zich heen, stierf mijn vader, mijn vader, heel alleen.…

In de wereld waarin wij leven met vaak slechts oog voor 't eigen streven Dit moment van herbeleven: Na een tijd van zwijgzaamheid raakt in een gebaar van tederheid jouw hand, zo zacht en stil, plots na al die jaren opnieuw mijn schouder aan.…

Ik was de zwijgzame die alles blootlegde, ik was, zij, die bestond, zonder te bestaan. Ik ben Petra... via nieuwe stem, naam, geluid in visie. Ik ben deze ziel die vroeg ging opstaan: ze wachtte niet op wat komen ging maar legde haar eigen weg uit. Ik ben de schavuit met groeiende toewijding.…

de dag verdwijnt avondwolken schuiven over de schemer ontneemt het licht de bomen hullen zich in zwijgzaamheid hij kan de dag niet langer vasthouden op kousenvoeten sluipt het gevaar naar binnen zij kent de weg naar zijn vele kamers hij slaapt op de rand van zijn en niet- zijn scheidingswanden storten in als hij haar hoort hij hoort…

Hij zat daar op die kleine bank, met naast hem zijn zwijgzame gade, als Mater Dolorosa, een façade en sprak met treurige klank. Naast hen een treurig bloemboeket, en wat vergulden ornamenten, onderhouden van gemeenschapscenten, als decorum neergezet.…

Er worden nieuwe dromen geboren harnassen uitgetrokken, slaven ontketend onder zwijgzame metaforen tillen handen voorzichtig zand van een in de zon gelegen strand terwijl een vogel het licht nadert en ik ga naar de frisse rivieren achter je mooie blauwe ogen Ik luister naar de ontroerende echo in je hemelse oren klinkt een fluistertoon…

We moeten onze woorden doven en onze handen zwijgzaam maken en hopen dat het licht zo helder om ons is dat niemand vonken waar kan nemen.…

Zwijgzaam stil, het leven had het hem zo geleerd, de handen door de leeftijd ruw en wat verweerd. Van bovenop keek hij naar het kindje, in 't bedje, zijn kleinzoon, zijn eeuwig vriendje. Zijn vinger omklemd door 't handje van die kleine vent, niet te missen voor geen enkele cent.…

als jij zacht mijn lichaam streelt voel ik gedachten dwalen in tijd waar rust nog schreeuwt om zwijgzame verhalen die geruisloos zijn ontstaan zonder enige pretentie vredig, kalm doch aangenaam als in een andere dimensie vergeet ik leegte om me heen geniet ik stil en huiver van de stilte heel alleen die schittert, puur en zuiver want…

Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, zodat ik mijzelf er buiten sloot, verloren in een wijde atmosfeer, aan de overzijde lonkt de altijd groene weide, beweeg ik het aangeboren lot heen en weer, zwijgzaam roepend en bevreesd dat iemand mij stem zou horen, als ik in iemand anders zou zijn geboren.…

zwijgzaam -er zijn er zoveel voorgegaan- sta ik in de rij van dromen dagen gaan voorbij ik verzin mijn slaap op schrift maar glijd niet verder dan de steen die elke kleur ontkent, elk teken hoekig en eindgebonden de wind bijt, het museum sluit wegens zekerheden en onbeweeglijkheid in deze wereld later, na de regen denk ik waarom…

Kan ik nog de sterren raken, het hart te groot, totdat ik mijzelf er buiten sloot,verloren in de ruimte van de atmosfeer, aan de gene zijde lonkt de bloeiende heide in kansen op het ritme van de genen heen en weer, zwijgzaam roepend, bevreesd dat iemand mijn stemgeluid zou horen, als ik in iemand anders was geboren.…

Door het kalme land zijn in rekenschap diepe voren getrokken en met de scheiding van lichaam is zwijgzaamheid doorbroken. Ergens begint te dagen, het wie en wat, over de vlakke grond die geen heuvelen meer bevat. Het stoppelveld bezegelt de loutering van de eenzame dwaas. Zacht gras bedekt de open wonden met een helend groene waas.…

Van niets te leven dan van de lucht en van de zwijgzame wintertooi uit de aarde om weer in de gerijpte mist te vergaan, waaruit de purperen zon hem baarde. de vlucht te vinden in het ruisen van het gevallen blad, energie geladen in verteerde nerven van gedroomde wensen in een winterslaap maar meestal in het klad.…

Ik zing zacht de woorden, die komen veeg mijn gedachten bijeen en benoem hele stukken zwijgzaamheid…