Alle inzendingen over diepte OR vader OR lucht

'Krèg nâh de kankâh' rieptie niet te wènag Toch hep ik steids wat met die gas gehad Maah ja, ik ben getauge in die stad Ik von ze grofhèd in de bek juìs gènag Ech pènlijk dat de scheppâh vamme held Nâh zelluf doâh die ziekte is geveld…

Kleuren in het oneindige, een trilling door je lichaam in de diepte van je wezen. Kracht en genezing, energievol en koel, warmte en licht. Het groen, van de natuur. Het blauw van de lucht en de zee. het geel van de zon en maan. Het bruin van de aarde. Het rood van de bloemen. De kleuren van de regenboog, omgeven in stilte.…

alles kun je maken jezelf, de toekomst, een fout de nachten zijn oneindig, een diepte van de vijver rimpelloos het waait behoorlijk zonder dat de lucht beweegt dan grijpt een hogerhand in en valt alles terug naar het oude de ochtenden stinken naar ketelsteen middagen naar zweet met de schemer proeft het zout nog voor de avonden…

acht kraaien in de lucht geen negen geen zeven maar acht vader moeder twee kinderen drie neefjes zonder macht en eentje uit het buitenland maar dat gaf niet want ze waren allemaal even zwart…

drijvend over satijnen avonden proevend van herhaalde vrucht in een groen elzenbos, aan de pijnloze oever bij het boezemgemaal uit het zicht van aangeboren diepte met vlakke hand reikend naar de lucht nog één keer vragen, verzuchten als een speld in mijn stiltekathedraal geheugen dat ooit waarheid was de eerste woorden die ik las…

luchten verbergen soms onverwacht een wervelwind oceanen bezitten onpeilbare diepten en draaikolken er zijn bergen met verborgen grotten die niemand kent soms is er een moeder die onverwacht bevalt van een kind of een oerwoud met nog niet ontdekte dieren en volken en soms zijn er mensen met duivelse gedachten die te laat worden herkend…

we doken hadden genoeg aan de lucht in elkaars ogen met handen vast weerstonden we de opwaartse kracht van het water door de snelheid die we samen naar de diepte maakten het was nog licht maar het zicht nam zienderogen af we keken elkaar aan brekend zijn wij naar boven gegaan een oneindige klim die met pijn als bevrijding…

Die waterkou moet de lucht uit desnoods door een flinke bui want deze venijnige kou, ik zeg je: dat is helemaal niks voor mij!…

als vader uit zijn dak ging vloog het serviesgoed door de lucht kalmte kees kalmte kan je redden suste moeder dan nerveus een vuurspuwende berg heeft daar geen oren naar de Vesuvius was vaders bijnaam in het dorp als vader uit zijn dak ging kropen de kinderen onder tafel daar zagen ze moeders handen die tranen op scherven veegden…

Een diepte om tongloos in achter te blijven. Wanhoop komt dichterbij, er is geen herleven. Tussen de lucht en de aarde is er alleen maar een bewegen. Een bewegen in waanzin Naar een sterflijk einde. Een leven te min, er is geen begin.…

Bruggen verbuigen contouren van gewicht, zij overspannen ijle massa’s lucht. De spanning tussen hier en overkant is een bries die zachtjes zucht over zwelgende diepte voorbij de rand.…

Aum op rustige zee getij ik ontstijg de diepte indigo, indigo! alleen daar bereik ik los van land en zand hand en tand transparant in de lucht, indigo! slechts een gedachte creëert neem mij op mee Yo Pradodayat ik schitter schenk licht ben licht Tat Aum…

je raakt ik voel je trek en deining jij wilt me terug als voor de scheiding je sist en rolt het schuimtapijt zacht neergevlijd heel langzaam voor me uit ik vlucht en zie een meeuw opspattend wit een felle schreeuw tegen de blauwe lucht ik wil het donker niet de diepte zonder zucht heb al te lang gerust mijn…

in zon verdwijnen langzaamaan de woorden stromen zinnen onsamenhangend uit het kabbelend water tevoorschijn maar schrijven gaat uitstekend in meanderend schrift is het midden constant zijn hoogte en diepte extravagant is de inhoud in contemplatieve rust als de drukste golfjes zijn gesust en schoonschrift onder de luchten weer…

dag vader hier is uw zoon ik heb papier en een potlood maak maar een schets van de wilde eenden in de lucht ze worden vast vloeiend van lijn of komt er een onderbreking bij alles wordt onnodig verfraaid er is weinig nostalgisch aan lukt het een beetje met de schets of glijdt het potlood langzaam tussen duim en wijsvinger weg dag vader…

Ik streel de wol van mijn trui en monster de kabels een kraai klieft cliché de lucht is bewasemd Geen van de kruisen wijst naar een vriend een broer of een vader ik ben enig kind Toch huil ik een halve eeuw later…

Zo stil als de diepte van de oceaan als een kist onder de grond zo stil als de diepte in mijn ogen Wat zie je daar? Er is zo veel te zien Ik weet het zeker Maar ik ben het vergeten… Weggestopt en verborgen Om nooit meer omhoog te halen…

Er staat een doosje in de kast hartvormig rood met goudgalon bij het zien ervan denk ik aan ma van wie ik dit kleinood kreeg leeg och, ‘k was nog zo jong en had pas jaren later de intentie door want zei mama niet steeds mijn schat inhoud ben je zelf verantwoordelijk voor…

de zee de zee in stemmen geopend door spel van lucht en licht ademt de woorden van wit naar blauw doorheen een zachte zucht geen haast in de stilte van rozenmeren voorbij het zeildoek van ‘t eindeloze weten zo roept de zee de zee de zon omhoog heel diep zo diep in het omgekeerde…

Altijd bang in nachtdiep water dat is bang aan land. Dit is geen hol, eerder een leegte geen stootrand voor begrip, begeerte, noch een grot met ruwe wanden waarin op de tast. Zonder randen ligt het zonder berm, horizon, houvast. Geen bodem waarop schaduw meevaart. Helder het zwartst. Onttrekt zich in verte aan verte onttrekt zich…

stekende pijlen geen rust alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel geen hand om haar te begleiden... een harde vuist geen vrienden alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel ontelbaar veel dromen een nachtmerrie geen mooie droom gekregen alleen een oneindig zwarte diepte ze viel en viel…

in jouw hand leg ik dit water zie de zee hoe zij verlangt te meren aan jouw land zie het baken diep in jou daar licht haar liefste strand…

het antwoord balt vuisten, ongelijk en nog vroeger dan je had gedacht misschien zal je mij vertellen waar gemis faalt of in dit geval liefde maar ik ben niet sterk; nog vaker ben ik bang spreek mij moed in; in dat wat leeft in dat wat buigzaam overleeft langer dan een dag en de leugen van begeren jij draait je om…

ik volg de grelle lokstem van uw leden en uw lijf in brutale glooiing op mijn stee ongehinderd door fatsoen en diepte u bent een eindloos lekker wijf…

Uit alle lagen van de bevolking haalde jij dorst ik heb er over gelezen in tijdschriften de tijd niet waard boeken die niemand anders wilde lezen je draaide je om keerde terug onder zon en zakte langzaam in grond om in diepte te dwalen ik kon je niet tegenhouden hield mezelf niet in bedwang bekende ook dorstig te zijn en hongerig…

angstig om jou En mijzelf in deze Diepte te verliezen…

Het diepste ik dat ik van jou ken laat mij hier weten wie ik nu ben onder maanlicht in de nacht en onbevangen het is de stilte in jouw zwijgen die ik in mijn hoofd herken als weemoedig nachtlied van verlangen het zijn dromen die dikwijls verschijnen wanneer de zomer gaat verdwijnen zonder wrange klank van droeve heimwee…

Accepteer alles wat je nu bent en ga door met jezelf leren kennen waar je jezelf nog niet kent en maak de meest zinvolle reis naar je eigen diepte…

Scheldedijk fietsend Wedren tegen levensloop De stroom kan ver leiden Maar maar een eind meegaand Blik op de loop Getrokken naar de diepte Vissen voelen zich niet meer thuis Zuivere lucht, vervuild water Zuiver geweten, vervuild inzicht Vervuld verleden in de toekomst? Terugrit tegen de wind in Voor de boeg. Avondlijk gezwoeg…

De dag breekt aan, kou uit een open ijskast: een lap los zand tussen dor hakhout ingeklemd onder de lucht die leger is van diepte nu het gezichtsveld vol met wit zand is doortrapt.…