Alle inzendingen over dood rouw verwerking kaarsje

onzichtbaar was de draad die ik vanmorgen vond mijn onrust fietste ongestraat reed mijn gedachten rond in zwart met lange mouwenmaat ik voelde hoe de wond ging trekken tot ik jou als mijn bestemming vond de hemel brak toen ik je sprak je las in letters op de grond de zon scheen op mijn rug mijn woorden waren stug haperden in nieuw gesproken…

O, spreek mij niet van liefde, Van vriendschap en van trouw; Die zijn al sinds lang overleden, 'k Ben lang er al van in de rouw. Neen, spreek mij van 's mensen ellende, Van al zijn kommer en nood, En hoe hij zijn broeders leven Verbittert, - dan lach ik mij dood!…

Op het zwijgend erf der doden Moet de treurwilg zijn gezet Maar de popel ruise er nevens: Bij de rouw het stil gebed. Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard.…

'11 november is de dag dat mijn lichtje branden mag' een kaarsje ging uit een licht voor haar aan op 11 november is mijn moeder heengegaan…

De dood denkbaar als een teken van geluk. Gewoon als een gevonden noodlot dat kerkhoven dankbaar maakt en rouwende tranen opspaart op de dagen dat ik het heden begraaf en wachtende ogen kijkend rouwen naar een vreemdeling die steeds op hen wilde lijken.…

ik weet niet meer dat jij er niet was dat je nog niet bestond in de stilte van de nachthemel kan ik de aarde niet meer verdragen het kleine leven zal als de doden niet weerkeren rouwen kan ik niet in ijstijden is de lente een slechte leugen de winter eindigt niet je onschuld je tederheid kan ik niet vergeten in deze kille…

hoor het verlangen in je het gemis erbij ik pak het stil voor je in…

Om de stilte van zacht daglicht heen vinden vogels jouw ziel hun vlucht maakt dat ik lach en ween daar, waar de stilte viel De zon gaat waar de tijd dat wil, ik kijk naar wat beweegt zo draait jouw schaduw om mijn spil als de dag zich langzaam leegt De dageraad ben ik voorbij, doch alles is me na als in vogelvlucht jouw ziel in mij maakt…

geef me dan liever een aangereden duif wit natuurlijk als de vrede op weg naar weer een dag bij het naar huis gaan eendimensionaal onherkenbaar vuil op een bekende plek…

Rouw niet om mij Mijn ziel is vervlogen Naar een nieuw begin Een hoger doel Duizend wegen hebben mij voorgelogen Ik liep ze, zonder te gaan Met een hoger doel voor ogen Stond ik alles in de weg Wat mijn ziel heeft gedaan Heb ik verworpen Ik greep de kans Om voor altijd weg te gaan Rouw niet om mij De tijd is nog niet…

het niet zo goed met me ging pas toen ik wilde luisteren zag ik dat zelf ook wel in uiteindelijk heb ik gevraagd om hulp van een ander want als ik blijf slikken en dit niet verander stikt er straks een klein stukje van mij en van die gedachte alleen al wordt ik zeker niet blij blijf altijd op jezelf vertrouwen en neem je tijd om goed te rouwen…

Bloemen op een graf linten met een groet aan jou daar roep ik jouw naam.…

ik is ik, want ons is verleden tijd, waar toch een stukje van in het heden blijft. mijn fysieke tranen al lang gelaten, maar het hart, dat rouwt nog altijd.…

hun voordeur zwijgt het raampje blijft angstvallig dicht geen licht naar binnen, of er uit een koude ruit die spiegels aan de einders rijgt haar wereld zwijgt, de zijne huilt rond de knop schuilt nog de glans van onvergetelijke vingers, zachtjes ingewreven door de tijd en spijt om oude uren want wat kwijt is, wandelt mee; het leeft…

Mijn keel is gesnoerd Ik ben ontroerd Emotioneel zit ik er doorheen Lichaam je laat mij vallen als een baksteen Ik kan niet meer op je bouwen En weg is mijn vertrouwen Waar is ze gebleven die sterke vrouw Ik wil haar terug Maar nu ben ik in rouw.…

Halfstokse vlaggen ontwimpelen wat was, onhoorbaar spreekt de stilte in het mensenhart verbonden met de ander. Hoe machteloos, lam geslagen. Wind wappert het rouwbetoon, dragend het leed naar waar het wordt gehoord, naar Wie de laatste vijand heeft verslagen.…

ieder in zichzelf verzonken met een scherf van het verdriet met de woede en de beelden uit dat onbekend gebied 40 stille zwarte wagens en een vreemde warme trots die ik voor dit land nooit voelde maar die mij doorstroomde plots Bij de eerste kist, die stappen Uit de macht van het gespuis Hoor ons treurig moedig klappen Holland brengt zijn doden…

is het een troost dat ik om jou rouw en niet om een ander ?…

Ik ben boos Nee, ik ben woedend Maar heb ik het recht Om boos te zijn Ik kwel mezelf Met de gedachte Dat ik moet leven Met deze pijn Ik heb verdriet wel of geen tranen Het maakt het gemis Er niet minder door Ik roep je naam Maar krijg geen antwoord Het is enkel de stilte Die ik nu hoor De aarde draait nog steeds Maar voor…

De zachtgrijze as op de vochtige aarde De tranen in mij…

Deze dag weer zo’n dag die je als een rugtas veel te zwaar beladen met je meezeulde toch scheen de zon heel vreemd dat jij de warmte niet kon voelen de tijd trad terug met reusachtige grote passen sleepte je mee jij wenste daar niet te zijn Waar immer nog de pijn … je hele lijf in rouw verzette terwijl al je denkbeelden schuurden…

Er is zoveel rouw in mij Waar moet ik beginnen De rauwe rouw Vermengd met uitgestelde rouw Waarvan ik dacht Het is wel klaar Maar niets is minder waar Het gemis is deze dagen groot Vooral die ene dag De dag die nooit zonder een van jullie is geweest Zolang jullie in mijn leven waren Waren jullie die dag bij mij Nu wordt…

het verdriet verzwijgt wat het niet zeggen kan. het deelt de onmacht op in zweverige tonen, en zie: in de hete olie van de noten danst het lijf, de handen hemelen de aarde op tot het bloemen wolkt en water maakt. ’t wil het niet begrijpen, ’t wil het in zich laten doen wat het verlangt.…

zie verstoord niemandsland en sterf de duizend doden rust werd hier geacht, want menig troost geboden 't respect bruut verkracht in onherstelbaar aanblik deze doden wreed veracht maakt verdriet dubbeldik op hemelse gang van rouw werd herinnering gezoet zerken nu ontzield en grauw overspoeld door zondvloed welk hart kan dit verkrijgen…

Beheerste treurnis bij sterven op hoge gezegende leeftijd; de verwerking is gespreid, de dood is doodgewoon doch onmenselijk als de stervende lijdt. Ontspanning dat stervenslijden voorbij is, wordt uitvaart weerzien van familie en vrienden; de dood leeft sterk en ze komen van heinde en ver afscheid nemen.…

dat ze hem mist, en hoe fijn ze het vindt zijn gestalte nog in alles te ontwaren waarom zij hem vaak met een flakkerend kaarsje belicht maakt dat hij gebleven is, en zij nog heimelijk met hem zit te praten…

Rouw onder het ganse volk en aan het hof. Was zelden méér op een Duitser gesteld. Veroverde onz’ harten zonder geweld. Verdient als mens en prins-gemaal alle lof. Parkinson eiste uiteindelijk zijn tol, De weg naar de dood kent geen protocol.…

Daar gaan ze dan zangers in jubelzang met de levensvorst diep in de borst de berg Sion op waarlangs de zon haar eerste stralen schiet rouw verdriet om dood bij morgenrood in ‘t hemellicht verdrijft witte klederen en liefdevolle ogen het wonder van de rivier…

Hoeveel pijn is te verwerken? Wat is draaglijk voor een mens? Wat maakt leven waardevol? Waar ligt toch die grens? Wanneer komt toch dat punt Dat verdriet berusting wordt Waar pijn vervaagt in tijd? Waarom is het leven kort? Hoelang staat er voor spijt? Wat is nu de standaard Voor verwerking van verdriet?…

droeg ik nooit Dat lag diep weggeborgen in een lade Het legde echter onmiskenbaar bloot Dat Hij en ik met doornenkroon getooid Slachtoffers zouden worden van het kwade Om wijzer te herrijzen uit de dood…