Alle inzendingen over evenaren

die riep waarom hebt gij mij verlaten de dood was traag er vloeide vaag wat bloed en water uit de wonde het leven brak in een seconde de steen sluit zacht het graf in wit gewaad zachte handen weten dat de geest nog verder gaat maar hij zal herrijzen en opent weer de paradijzen die gesloten waren door de wens om god te evenaren…

Vandaag kwam gisteren opnieuw tot leven Als long time yesterday in yesteryear Een bomexplosie richtte mijn vizier Op toen, Melissekade Leidsche Rijn Voor mijn verdrongen geestesoog verschenen Castellum Hoge Woerd Heliomare De Dampkring Westerlengte Evenaar Monarchvlinder Partout en Pratumplaats De Réaumur Beaufort en Fahrenheit De Johanniterweg…

stoelen, theepot, pen, schaar, presse-papier en boeken, tot aan mijn denkbeeldige evenaar heb ik het beschreven alles in de kamer tot in de uiterste hoeken zodat ik op deze bladzijde mijn leven verder zal leven met mijn woning als noordelijk halfrond en mijn ziel als 60-watt-lamp trouw aan het plafond -----------------------------------…

Was ik maar aan de andere kant van de evenaar. Zou mijn kompas zich vanzelf naar de zuidpool richten. Zuidpool: die van de pinguïn, vogel in duikerpak die het eigen lichaam als slee gebruikt om over de hard geworden winter te glijden. Vogel die liever zal zwemmen in het donker onderwater dan vliegen in het licht der eeuwigheid.…

al van verre jouw warmte in je ogen sprankelden ondeugende beloftes om ooit in dat geluk te mogen spiegelen want uit het diepste zuiden komen altijd de mooiste bruiden we leven in seizoenen vol records de een nog mooier dan de ander alleen liefde heeft zich omgord met spanning en intensiteit van jaren die bijna eeuwigheid evenaren…

er strijkt een stok over de snaren de galm van herfst hangt in de lucht iets dat je slechts kunt evenaren wanneer je even heel diep zucht er zit wat drama in mijn lijf een vleugje weemoed van verlangen waar ik mijn dromen aan durf hangen er gaat een wijsje door mijn hoofd met wat verdrietige akkoorden die ik vandaag niet zal verwoorden.…

jou het tijdsbegrip ben ik al kwijt voorgekauwde zinnen ga ik niet uitleggen met jouw doortastendheid kom je er wel degelijk toch zit er een maar aan in de ruimte van het verstand ontstaan er leemten waar de liefde een bijzondere plaats inneemt dit komt alleen aan de orde als rechtlijnigheid vakmanschap is slechts uitstraling kan hier evenaren…

Was ik maar aan de andere kant van de evenaar. Zou mijn kompas zich vanzelf naar de zuidpool richten. Zuidpool: die van de pinguïn, vogel in duikerpak die het eigen lichaam als slee gebruikt om over de hard geworden winter te glijden. Vogel die liever zal zwemmen in het donkere onderwater dan vliegen in het licht der eeuwigheid.…

nee ik kan het niet evenaren de hartstocht van een vrouw haar stem met haar mooie hoge klanken ik neem ze in me op net als haar vloeiende woorden schitterende poëzie met adembenemende gevoelens lees ik in en uit haar zelf geschreven boeken tranen wil ze liever verbranden omdat verdriet niet opraakt alsof het de nieuwe mode is jezelf continu…

Subtitel: Leven heeft een ingewikkelde geschiedenis Er zijn veel levens waarvoor dit Zeker geldt Ongeneeslijk ziek, kinderdood Niet te bevatten, gesla- gen uit 't lood Huilen en misschien bidden Danken voor progressie in de plooi Maar de- en hetzelfde nimmer-, nooit meer Niet te evenaren Als Janine Jansen op haar Viool, subliem bespelend…

kijk daar staan de oude vaten de beste wijn rondom splinters en granaten in ‘t ochtendlicht in nieuwe vaten dat hunner tongen doen ontwaken het schoonste lied van hemelse tinctuur rondom het wilde woud het dorre hout de blijde klank van de gitaren o wonderschone zilverblauwen snaren wie kan uw klanken evenaren…

de pijnigende stilte die wekenlang zich oorverdovend manifesteerde luidt nu de klok zet uitroepteken maakt het aardse leven definitief tot begrensd gebied levensfase onaf met onherroepelijk gesloten uitgang waarachter alle dierbaren een schat bewaren die laatste adem uitblies overgang naar heldere herinnering als kostbaarheid niet te evenaren…

Verwildert de helse drang in mensen God te evenaren. Zij draagt het vuur in de geest van Zeus. Zo, onbevangen in rood satijn, gaat zij over grenzen van afkeer. Op het late aanvangsuur triomfeert de lust. Haar lippen vragen nooit, maar kussen passioneel. De schoot draagt zwelgpartijen. Een climax bederft de brave natuur.…

Oneindig stil, zo verstild, als ik het wil, die stilte spreekt in alle talen, als gespannen snaren, resoneren stiltes over evenaren, als de zwarte tovenaars preken, ontlokken onhoorbare klanken uit de windgitaren, om daarna te zwijgen, dan is het werkelijk doodstil, alleen het hijgen van het verschroeide gras op dichters graven…

met het noorderlicht in aanschouw vliegt het voorbije leven langs mij heen zo dierbaar en voor altijd in mijn hart zoete herinneringen suizen langs mijn oren om voor immer op mijn vleugels mee te dragen met mijn ogen gericht naar de horizon trekt de ijskou aan mij voorbij zie ik aan de evenaar de zon weer schijnen…

Waar is die tijd toch heengevaren en nu ik zelf al oud ben, weet ik dat die innigheid met niets meer is te evenaren. Palmzondag: ik ruik dat frisse groen, de winter heeft het weten te bewaren.…

er staan dikke muren in hun oude sfeer boetserend, rond een eeuwig hart het zoutbad stort vanzelf in sprekend lichte vormen, tussen rozen en de schijn van wat vanille, rozemarijn en zuivere gebaren zandsteen schuurt langs wit beton waar het plafond de druppels draagt, van warmer evenaren maar het water schraagt het stillere ervaren…

De aarde is een zeldzaam beest met een gelooide huid gedierte in z’n pluizige beharing z’n wetenschap te ontplooien straffeloos ronddrijven langs de kantlijn van de evenaar geen soort vertrappen onder beide polen van de zon haar leegten te verwarmen spiegelbeeld van ‘zelfzaamheid ‘ gemaakt in de scheertijd van de maan om nieuwe merktekens…

ook in de arcadebogen zie ik nog je ogen in germaans profiel jij was het waar de keizer toen voor viel en troepen stuurde uit omringde muren je romeinde in de macht van glans was exotisch zijn commotie gaf jou alle kans maar in decadentie verloor hij zijn pretentie jou te evenaren was teveel je blonde haren roken naar de zee…

voortijdig gaat het langste uur aan de evenaar voorbij dit ogenblik rijmt niet op zelden daarvoor komen we dagen tekort binnen ligt het daglicht tegen het venster verkleurt een zon achter glas, blijft de straat gesloten op het heetst van de dag we moeten nog een ware toedracht ontrafelen laat iemand de einder ontwaren die jeugdige jaren…

De opstanding en het leven Is ons in dit tranendal gegeven Halleluja prijst de Heer der Heerscharen O Godsvolk o blijde-mare Dat moeder Maria uit het Joodse volk Aangekondigd door engel Gabriël Messias Jeshua mocht baren O liefdevol wonder niet te evenaren Wij prijzen u met tamboerijn en snaren In vreugde verdriet en gevaren Wie in hem…

zacht en warm voegde zich het leder van de bank naar ledematen die ontspanning in vorm en kleur zagen niet eens het commerciële spel van bieden en overtreffen maar juist het signaleren van de klikken van verstaan de lach als uitnodiging in herkenning en ervaring de zit een heerlijke evenaring van het thuisgevoel ik zag je…

Je bent zo goed, niet te evenaren ben je en het staat buiten kijf mooie kop, sterk karakter, lekker lijf en ogen om oneindig in te staren Jij bent mijn allerliefste de meest begeerlijke man die op deze aardkloot in het wild los loopt en groot is mijn verlangen, ontwaakt is het beest Ik wil je niet temmen want het is juist de oerdrang…

Niemand kan jou evenaren, zo vol vuur en energie ben jij! Ik hoop dat je je leven lang dit temperament mag behouden. Ga je eigen weg, geniet ervan, ik zal altijd van je blijven houden!…

Kind van voor de oorlog, doch van in het interbellum toch, kind opgegroeid in de crisisjaren, het kind dat ik nooit kon evenaren. Kind door dat geworden, zonder luxe, zonder borden, hebt ge u door het leven gesleept, u, het kind met wie ik heb gedweept.…

Als een kind met open ogen staarde ik over zee waarboven meeuwen dartel vlogen en buitelden naar benee Schitterlichtjes in het water bruisen uiteen op het strand waar golfjes kabbelend terugstromen van het geribbelde zand Schepen lichten op aan de evenaar in een stralend zonlicht verschijnen ze groeien van een vaag silhouet tot een beeld…

Ik mag wel oppassen of ben alweer geworteld en voortdurend in gevaar dupe te worden van de evenaar die alles afweegt op een vast weleer. Ik wil niet meer. Het is te veel verzuurd. De wereld schoof zich tussen toen en nu. Zo luchtig mogelijk ga ik vertrekken.…

het is alsof de klok zich vierkant gedraagt, de vlakke noordzijde wankelt vol eeuwenoud zeer en koudt zich kouder naar gelang de tijd stijgt het zuiden donkert en flankeert messcherp richting het oosten, de brijachtige substantie vloeit de wereld rond en verlegt de evenaar die wij dragen in onze hand het westen gedraagt zich als een wesp…

ik weet 't, het lijkt zonderling zo alleen door bos en hei te gaan maar vergeet niet één ding hier kun je bevrijd gaan en staan of verwaaien met ruisend blad hier vinden hersenhelften elkaar strijkt licht elke schaduw glad reiken zintuigen tot de evenaar op 'n pad dat nergens naar gaat tel ik gaandeweg mijn bomen die zijn zich van geen…

in verbazing het oppervlak dat alleen nog in diepte verplaatste kolken laat zien waar jij binnenkomt is die bewondering ook te bespeuren in applaus mensen voelen het speciale van het moment dat jij ook herkent willen meegenomen worden in jouw flow van het water ervaren dat het genoten contact overstijgt in paradijselijk evenaren…