Alle inzendingen over getuigen

Een stadion vol mensen bezwijkend de explosie verijdelen kon niet meer tot ver in de omtrek deden oren zeer het gillen was vanuit de hel lijkend Getuigen keken geschokt naar elkaar bij de aanslag op die gevoelige snaar…

enkel wat zachte kruimels en strelende zinnen gemorst op geurend mos getuigen nog van schijnbaar dromen waar onder nevelige bomen een oude minnezang weerklonk iets van liefde voelbaar werd zo onbevangen weer hervonden…

Een metersdik dossier en veel getuigen Al jaren onderzoeken aan de gang De Belgen roepen nu om levenslang En bij de doodstraf staan ze straks te juichen Al staat de schuld van Marc Dutroux al vast Men vindt beslist nog lijken in de kast…

Geen uur in mijn leven, was ik eenzaam Een trouwe getuige volgde mijn bestaan. Tot mijn laatste snik zal ik prevelen: Ik Geloof.…

Het boek in de kast is stille getuige van een rustig verleden een schril contrast met nu het leven dat door computer en luide televisie wordt gedreven misschien tegen beter weten in ga je mee met de tijd maar wat is geweest raak je nooit meer kwijt.…

Een gewonde reus stond daar nog steeds, als stille getuige van de voorafgaande tijd Twee gele ramen keken me aan met een starende blik, maar ik kende geen vrees alleen was ik niet Haar stem gaf me de warmte en nodige rust.…

Ik heb je losgelaten met kleuren van de ondergaande zon als mijn stille getuigen in een rustig golvende zee toen ik vele tranen lichter begeleid door de maan weer huiswaarts ging liep jij weer vrolijk met me mee…

aangevoerd door krakend ijs loopt de bevroren stilte te hoop tegen een glanzende zwerver op drift een reus of was het de duivel bracht de grootste kei naar huis een stomme getuige die onverzettelijk in ijzig zwijgen rust…

Wij mochten getuigen zijn van die fraaie momenten. Lepelaar, bedankt voor je schoonheid met je dierenmanieren. Je hebt ons hart vervuld met iets wonderbaarlijks. Foto Dick Voogd…

stille tranen getuigen van verborgen verdriet huilende gedachten daar waar niemand het ziet verlangen druppelt naar binnen vermengd met heimwee ooit is er het weten ooit is er rust ooit ga je op weg…

het land berust de winter riep de stilte tot getuige langs kale bomen tast ik de bermen af onkruid sluimert onaanaantastbaar als het is altijd hebben kraaien het recht op het laatste woord ik luister naar verdronken letters in de sloot…

Prins Laurent moet voor het hof verschijnen Niet als beklaagde, maar om te getuigen 't Belgisch koningshuis valt haast in duigen omdat het prinsje regeringsgeld hielp verdwijnen en ondertussen weet vadertje staat werkelijk van de prins geen kwaad…

zij zit in stilte, langs het raam schiet de wereld voorbij foto's getuigen van een heftig verleden, ze kijkt er niet meer naar zij zit in stilte, haar leven is zomaar voorbij gegleden als afscheid glimlacht ze en zwaait achter het raam…

(L'imaginaire d'apres natures) zijn foto's getuigen van weleer geschoten door de ogen van de meester bijvoorbeeld zomaar een weg ergens in landelijk Frankrijk dat echt een plaatje werd pijnlijk daarom dat ook dit plaatje straks zal verbleken in de tijd…

Er blijft een grijze wereldtaal aan de veel te diepe afgrond van mijn geheugen hangen om stille getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou Ben jij het? vraag je mij en ik kan je geen antwoord schuldig blijven in de rijkdom van jouw stilte is mijn zwijgen een lichaamstaal.…

De wolken zijn geen getuige. De regen is niet dankbaar. Vogels verstoppen hun vleugels. Mensen spreken alleen nog met hun voeten. En ik ben van steen. Want ik geloof in steen en zie dat elk leven de tijd vreest maar nooit verandert in iets wat altijd zal blijven bestaan en niets meer wenst.…

Waar pracht en praal Daag'lijks hoogtij vieren En zelfs het duurste Horloge met Kerst geen Voldoening meer geeft Daar is het heldere Kaarslicht vanavond Stille getuige in de tijd - De stille nacht Die warmte geeft In kille eenzaamheid…

de wind ten huwelijk gevraagd opdat hij mij altijd strelen zal de maan als getuige gevraagd opdat hij mij laten schijnen zal de regen om hulp gevraagd om mij te reinigen van mijn zonden de zon om haar warmte gevraagd en mij met haar liefde te omarmen hou me vast…

Ik liet vanmorgen vroeg mijn hondje uit langs weideweggetjes en lindedreven, waar knoppen groen getuigen van het leven en in de toppen fier een lijster fluit. ‘t Sociale leven is op slot gedaan. De lente trekt zich daar geen loot van aan.…

Ik zag 2 vlinders in hun minnespel Geen oog voor mij, gezeten aan de buitentafel Ik zag hun getekende huid warempel, kreeg er kippenvel De een leek me echt geen del de ander: heer Ik was getuige van geslachtelijk verkeer in m'n achtertuin.…

Je bevestigde mij in trouwe eenvoud van gewoonte herhaalde jij jezelf om getuige te zijn van het feitelijke mezelf zijn tegenover jou die zichzelf was en steeds herhaalde wat zich in mijn trouwe eenvoud bleef bevinden jezelf, vond ik je mooi hoe je mij terug had gevonden.…

De Aarde is mijn getuige: Mijn apengeest is een flakkerloze vlam die het duister verlicht, helder en diep als een bergmeer, wijd open als de hemel erboven, rotsvast bij de verleiding van Maya. Helemaal ZEN, alsof ik bij leven al in Nirvana ben. Dodelijk saai!…

Ik mocht getuige zijn van zo’n première. Een meisje riep verbolgen naar haar vrijer: ‘Zeg sorry of fuck off, coronalijer!’…

van mensen die wachten wachten op de dood die hen verlosten uit de hel ~*~ ~vele dagboeken vol troosteloze waarheden blijven stille getuigen tot in lengte van dagen ~ n.a.v.…

Getuige worden, zoals uilen leven. Domweg ritselen in de stilte, zoals bomen in parken doen. Slimweg gelukkig worden, samen met jonge blaadjes, in het groen.…

ongenaakbaar spant beton over hun laatste zuchten zij konden niet vluchten uit de tunnel des doods omstuwd door feest breekt chaos de geest stuurloos botst wat komt en is geweest hoofden buigen in stil getuigen van de laatste love parade…

je stopte was er in het stille wuiven van je opgestoken hand zag je schouders rechten snel schudde je weerbarstig haar weer scheidingklaar liep door met opgeheven hoofd jezelf vermannend in vage hoop het stille wuiven had slechts één getuige…

Dodenkruid bloeit de akkers aaneen met stille getuigen die het niet kunnen omvamen dat hun dood ons geweten in ruste hebben gelaten zuiver gestreelde winden dansen langs beenderen heen en och hoe schraal kan troost dan zijn wanneer wij elkander weer hervinden…

het afscheid zal ik schrijven in herhalend zwart met gordijnen dicht als getuigen van de taal die ik opraap uit de nachtvlakte van de kamer en de duizend jaren die ik heb geleefd in mijn woorden zoals de minnaar de vlinderkoning voorheen, met ziel en zinnen in het weggegleden landschap, dicht begroeid ik heb geen angst…

Inktzwarte tekening, van boeg boven water aan de muur, bij het bed met de gitaar wijnrode bloemen getuigen van waarheid teleurstelling raakt gevoelige snaar 't zinkende schip verbeeldt hevig in echtheid de angst om te leven is met de nacht nog niet klaar.…